Even van me afschrijven

Wat lastig zeg. Ik heb ook meer ruzietjes met mijn partner gehad, denk toch ook door eigen onzekerheden, en het moe en geprikkeld zijn. Maar wat is er gebeurd, waar ging de ruzie over, en is het een terugkerend onderwerp? Het is heel belangrijk dat je je veilig voelt. Ruzie is niet erg, maar schreeuwen, of (dreiging van) fysieke agressie is niet oké. Zeker niet met een klein kind erbij. Is er iemand die je in vertrouwen kan nemen? En kan je het met je partner uitpraten, en samen kijken hoe het kwam dat de spanning zo hoog opliep en hoe jullie dat in het vervolg kunnen voorkomen? Misschien met een soort time-out, wachten tot de emoties wat zijn bedaard, en dan pas weer verder praten? In ieder geval heel vervelend voor jullie allemaal, goed dat je even van je afschrijft 💜

Oja, en ik zou nu niet vanuit een impuls of vanuit woede of verdriet gaan denken aan een abortus. Zorg eerst dat jij/jullie weer rustig zijn, en heb het er rustig over. (Herkenbaar hoor, ik heb in een ruzie ook op mijn tong moeten bijten om niet te roepen dat we dan maar beter een abortus kunnen doen..terwijl ik dat absoluut niet wil)

Ik voel me ook totaal anders deze zwangerschap (ook na een miskraam). Ik denk dat we onszelf willen behoeden voor diezelfde pijn en ons daarom afschermen van de zwangerschap. Ik ben heel bang dat het niet goed zit en het kindje te verliezen, maar voor de rest blok ik alles dat met baby's temaken heeft wat af. Gisteravond wilde ik mijn favoriete film kijken en ik dacht altijd dat die nog leuker zou zijn als ik zwanger ben (bridget jones baby). Maar ik werd er echt naar van en ben gestopt nadat ze haar positieve test had. Ik heb ook de boekjes die ik van de gynaecoloog meekreeg nog niet gelezen... Ik denk dat je nu ook wat met de schrik zit van de ruzie. Hormonen erbij zullen vast niet helpen. Heb je anders wel een fijne relatie met je partner? In een ruzie kan het soms hoog oplopen en onmacht kan je soms op het randje van iets brengen wat je niet daadwerkelijk wil. Als hij je geen pijn deed en jullie nog nooit zo'n ruzie hadden zou ik echt niet meteen gaan denken dat het een gevaarlijk situatie is. Enkel een heel overspannen ruzie zo te horen. Kan je het niet aan je mama of een vriendin vertellen? Zeker na een miskraam lijkt het me wel fijn meer dan 1 iemand te hebben om je gevoel bij kwijt te kunnen. ❤

Hai nee niet zozeer een terugkerend onderwerp. Het is meer samenloop van omstandigheden. Ik weet dat hij financieel niet lekker zit en ik probeer hem te helpen waar kan. Maar ik heb ook gewoon m’n dingen te bekostigen. Verder ziet hij in bepaalde dingen andere prioriteiten en als ik hem daarop aanspreek wordt hij ‘boos’. Ik bedoel het goed denk ik dan. Klein voorbeeld; hij rookt; toen ik zwanger was van de eerste zei hij me ik ga stoppen/minderen. Ze is nu 1,5 jaar en rookt nog steeds. Omdat hij dan financieel niet lekker zit vraagt hij me geld en vaak voor dat en ja dan kan ik daar boos om worden. Gelijk weer wrijving zeg maar. Merk wanneer ik de spiegel voor hem hij dan boos/geïrriteerd raakt. Met als gisteren wat ontplofte dan. Ik zeg misschien de dingen wat recht voor z’n raap, maar als dingen zich stapelen dan gaat het bij mij ook hoog zitten. En nu word ik dan maar genegeerd. Ben dan blij dat m’n oudste dochter die ik met m’n ex heb, 3 weken daar is voor vakantie…

Ik ga zo even een rondje buiten lopen, misschien dat het wat oplucht. Bij de vorige zwangerschap wat uiteindelijk een miskraam werd hadden wisten wel twee personen ervan. Vanaf het begin. En ik heb zoiets van ik wil het nu niemand zeggen totdat ik zeker weet dat alles is daarbinnen met de kleine frummel. Los van de ruzie van gisteren zijn we gewoon goed. Hij is alleen zo koppig en heeft zoals ik het zeg geen lontje dus als hij al niet in the mood is kan het gelijk zo hoog oplopen. Net als gisteren hem ik daarop aangesproken met als reactie van dat gaat niet, zo ben ik blabla. Dan heb ik zoiets van dan kom je toch niet verder in je leven als je zo gedraagt wanneer er zoiets voorvalt. En ik weet ben zelf ook niet perfect, maar kan me enig nog zelf goed beheersen. Vandaar m’n verhaal hier ❤️ omdat niemand het weet.

Hey Wat naar dat je je zo voelt! Ik denk dat hormonen stress en angst een "goede" combinatie zijn voor ruzies. Dat maakt ze niet minder vervelend of erg maar wel begrijpelijk. Wat ik zo lees vind ik het persoonlijk niet perse zorgelijk maar ik snap dat je schrikt en het mag ook niet te vaak voorkomen. Misschien is relatie therapie een optie? Even op neutraal terrein met hulp praten? En over die abortus ik denk niet dat dat de oplossing (ja wel voor de hormonen en de angst Misschien) maar ik denk dat de oplossing meer ligt in hoe je met elkaar in gespannen situaties toch kan praten zonder dat het escaleert. Maar de gedachte snap ik ergens wel alleen je bent er geen voorstander van wat je zelf al zegt dus ik ben bang dat je spijt gaat krijgen als je dat doet. En de gedachte daaraan maakt je geen slechtere moeder he schat. We hebben (bijna) allemaal echt wel een moment waarop we niet weten hoe het verder moet. En dat is normaal je bent een mens en mensen twijfelen. Mocht je de keuze wel maken voor een abortus veroordeel ik je niet maar mijn advies is wacht nog even tot je rustig bent. Belangrijke keuzes moet je niet met stress of angst maken. Heel veel liefs en een dikke knuffel Ps als je t nodig hebt mag je altijd even je hart luchten bij mij

Ik vind het eerlijk gezegd wel een beetje een 🚩, hij zit financieel niet lekker, jij helpt hem al, terwijl er ook genoeg kosten doorlopen wat vaste lasten betreft, kosten voor je peuter en straks voor het ongeboren kind. Dan durft hij jou ook nog om geld voor zijn rookverslaving te vragen, terwijl hij 1,5-2 jaar geleden zelf zei te willen minderen/stoppen. Ondertussen is rookwaar alleen maar bizar veel duurder geworden. Alle verantwoordelijkheden kunnen toch niet alleen op jou neerkomen, terwijl meneer vrolijk van jouw geld door wil blijven roken en dan ook nog boos durft te worden als je daar eens iets van zegt?

Hoe gaat het nu? Ik begrijp dat je wat voorzichtiger bent, maar die steun zou net leuk zijn toch? Relatietgerapie zou misschien niet slecht zijn? Wat ik wel niet begrijp. Jullie wonen samen? En hebben al een kindje samen? Hoe heeft hij dan financiële problemen waarbij je probeert te helpen? Doe je het financieel niet samen? Dit gescheiden houden kan er voor zorgen dat je op een verschillend niveau leeft en verschillende stresfactors hebt. Lijkt me totaal niet handig om een goed team te zijn samen. Tenzij hij zijn geld vergokt heeft ofzo zou ik kijken of jullie niet financieel gelijk kunnen worden en als 1 gaan leven in plaats van jouw geld/ mijn geld.

Een goed boek voor als je in een ingewikkelde relatiedynamiek kan schieten samen is Houd me vast van Sue Johnson. Misschien nog de moeite waard om eens te lezen. Mijn vriend reageert ook gevoelig als ik hem bekritiseer, en het kan wel helpen om met wat afstand naar de aanval/verdediging dynamiek te kijken samen, ipv jullie er zo in te laten meeslepen. Hopelijk heeft het rondje wandelen wat rust gegeven.