Geen hulp om ons heen

Hier ook geen village 🙂 mijn ouders springen wel eens bij maar dat is als we bijvoorbeeld een bruiloft hebben of zoiets. Zij wonen te ver weg voor wekelijkse ondersteuning. Mijn schoonmoeder helpt ons ook niet en vriendinnen hebben hun eigen huishouden en het ook druk. Dus mijn man en ik doen het samen, waarbij het meeste op mij neerkomt. Het is pittig want ik bouw ook nog een nieuw bedrijf op en dan 2 kleintjes grootbrengen. Maar ik geniet er enorm van en vind het een unieke tijd. En ben blij dat ik ze zoveel zie en bij mij heb. Maar van tijd tot tijd hier ook echt wel uitdagingen hoor, qua tijd voor jezelf, voor mijn droom, een baby van 13 weken, een heerlijke eigenwijze peuterzoon, een man die een vrijgezelle weekend heeft dit weekend. Haha!

Hier ook geen dorp. Mijn ouders spreek ik niet, alleen mijn broer, maar hij is leraar, dus kan me ook niet ondersteunen onder schooltijd zegmaar. Mijn schoonfamilie is geëmigreerd . We hebben vriendinnen in het westen wonen terwijl we zelf in het oosten wonen.. Ik heb wel wat vriendschappelijke collega's dichtbij maar die wonen thuis, dus qua hulp met de baby schiet niks op zegmaar

Vervelend voor je dat je het zo ervaart. Ik heb dan zo wel af en toe wat hulp uit een kleine netwerk, maar doe het sinds aantal weken zonder partner en daarbij geen contact met schoonmoeder en ben ik ook nog beetje mantelzorger voor mijn eigen moeder. Best pittig allemaal kan ik je zeggen. Mij helpt heel veel wandelen met de kleine en soms maar de dingen zoals huishoudelijke taken iets meer los te laten. Dat wil zeggen, dat niet alles op dinsdag of donderdag bijvoorbeeld. En niet te veel stil te staan bij hoe pittig het is of kan zijn, maar vooral genieten van de momenten.

Ik heb helemaal geen netwerk. Ook geen schoonmoeder of schoonzus die af en toe eens helpen. Geen familiecontact meer met eigen fam, en de ouders van partner zijn niks waard. We hebben nu 2 kinderen. Ik ervaar het totaal niet als zwaar. Ik heb sowieso graag zelf de touwtjes in handen en ben echt een einzelganger. Soms denk ik weleens dat ik een oppas zou willen voor 1 avondje in de maand ofzo, zodat we eens uit eten kunnen. Maar voor de rest zou ik echt geen behoefte hebben aan hulp o.i.d. Nu kan ik het tenminste doen zoals ik (en partner) dat wil, en hoef ik me ook niet druk te maken over het feit dat bijv. oma's en opa's altijd alles anders doen. Soms denk ik ja, mensen met een village hebben het makkelijker. Maar mij zou het zo veel stress opleveren dat ik net zo makkelijk zonder kan.

Ik heb ook geen contact met mijn ouders en ben alleenstaande mama. Ik heb een goede vriend waar ik vaak bij ben, maar echt helpen doet hij niet. Go with the flow en negeer alle schema's. Ik volg volledig mijn gevoel en kijk wat mijn baby nodig heeft. Dat staat haaks op 99% van wat geadviseerd wordt 😅 maar we hebben rust en het werkt.

Hier wel een village en ook blij mee hoor! Wilde alleen ff kwijt dat ik soms wel het gevoel heb juist weg te willen gaan bij iedereen. De 'village' werkt namelijk ook andersom: je moet hen ook helpen waar nodig en tijd besteden om het contact goed te houden. Soms ook niet heel leuk om ieder weekend weer een dag kwijt te zijn aan 'anderen'.

Hier ook geen village helaas, wij hebben 3 kinderen van 8, 2 jaar en 14 weken. Mijn oudste is van een andere vader dus zij is 2 dagen id week weg. Mijn moeder is er al lang niet meer, en mijn schoonmoeder is afgelopen december overleden. Wij hebben eigenlijk alleen de oma van mijn oudste die een oma is voor mijn andere 2 kinderen en die veel doet voor ons, en mijn beste vriend past vaker op. Maar het is zeker niet zoals de mensen om ons heen die de vaders en moeders ter beschikking hebben om veel op te passen. Dus ik begrijp je echt.

Hier ook weinig tot geen 'hulp'. Wonen in het buitenland en de eerste beste (schoon)familie die zou kunnen oppassen wonen 3,5u rijden bij ons vandaan. Mijn moeder is niet in staat om op te passen en mijn vader heb ik na onze bruiloft al bijna 8 jaar niet meer gezien en toont geen interesse tijdens en na zwangerschap 🥲.. Zelf 0 vriendinnen en mijn man zijn vrienden zijn gewoon 'afspreek/borrel/bier' vrienden. Hebben wel hier 1 bevriende collega.stel van mijn man, (Nederlands) op 10 min rij afstand, maar die hebben het ook erg druk. Gelukkig werkt mijn man nu voor een jaar 50% (20 dagen vrij, 10/11 dagen werken in de maand), dus dat scheelt dat ik de zorg niet alleen draag. Wij doen het dus met zijn 2en en dat is soms best pittig en eenzaam (vooral met een taalbarrière in dit land)! Heb ook erg heimwee hierdoor naar Nederland. Helaas geen tips, maar je bent dus zeker niet de enige! ❤️

Hier ook weinig hulp. Mijn man en ik doen alles grotendeels samen. We zijn op relatief oudere leeftijd ouders geworden en hebben dus ook geen mensen met kleine kinderen om ons heen. De mensen in ons netwerk hebben het druk met hun eigen leven en onze ouders zijn ook oud en hulpbehoevend. Ik ervaar het ook als pittig. Heb helaas geen tips voor je, maar begrijp hoe je je voelt. Wij volgen vooral ons gevoel en instinct (en hebben het geluk een makkelijk meisje te hebben).

Hier ook geen netwerk. mijn ouders wonen te ver en komen eens in de zoveel tijd langs, maar dat is dan echt bezoeken niet helpen. Mijn schoonouders/familie woont in het buitenland. Met dat laatste ben ik dan wel weer blij. Verder ook geen vrienden/kennissen. Mijn man en ik doen alles alleen. Nichten, neven, tantes etc tonen geen interesse in de kleine. Wel veel beloftes/berichten, maar vooral lege woorden als je het mij vraagt. Dingen als.. de kleine “fantastisch vinden”, “ik ben gek op hem” maar vervolgens heb je hem nog nooit gezien.

Ik heb dit ook… heb wel familie en vrienden, maar niemand in de buurt. Voelt soms wel wat benauwd dat je niet ff snel iemand kan vragen om ff een uurtje in huis te zitten als je snel even ergens heen moet.

Nou, die grote praatjes die ik tijdens de zwangerschap hoorde; niets van waar. Wij hebben ook geen village. Mijn familie en vriendinnen wonen helaas ook op een afstand waardoor het sowieso wat lastiger is.

Kijk eens of er iets is van een mamacafé in de buurt? Of zijn er andere activiteiten dir je met je kleinte kan doen, waar je ook andere mamas ontmoet? Ik heb bijvoorbeeld centering pregnancy groepje vanuit de verloskundigenpraktijk en doe post partum yoga. Daardoor heb ik een mentale Village want je zit allemaal in dezelfde fase. We appen en wandelen ook samen bv.

Ik heb een village. Sterker nog een hele grote. Als het nodig is, springt iedereen bij. Alleen ik vraag niemand wat. En ik accepteer ook niks. Want zoals hier ook wordt gezegd: je moet ook andersom klaar staan voor anderen. Mijn village hebben ook kinderen. En als die dan langskomen dan is het al direct chaos in het huis door de kindjes die meekomen. Daarnaast is er dan veel geruzie. Ik word daar zo ontzettend moe van. Ieder weekend investeer je ook in die banden met verschillende personen, waardoor het ook uitputtend is. Dus weet ook dat bij het hebben van een ‘village’, je net zo veel terug moet doen. Zo is recent iemand in mijn kring bevallen en moest ik hierdoor (met mijn 10 weken oude baby) en mijn peutertje ook nog op haar peuter oppassen. Dat was zo ontzettend zwaar! Dus ja.. een makkelijkere tijd?? Niet perse. Je bent ook heel veel tijd kwijt om het voor anderen te vergemakkelijken.

Dochter van 3 en baby van 13 weken. Genoeg mensen om ons heen maar wij doen alles zelf. Zou ook oprecht niet weten waarvoor ik andere mensen nodig heb??

Fijn voor jou, ik ben blij dat we een aantal mensen om ons heen hebben. We hebben een huilbaby en ik een postnatale depressie, even een uurtje rust is soms echt nodig om de dag door te komen. Je weet niet wat er bij een ander afspeelt 😉

Is het erg om te zeggen dat ik juist geen hulp wil. Nooit gedacht maar ik ben super claimerig richting mijn baby. Ik vertrouw mijn vriend, de opvang en mijzelf. Als mijn moeder, schoonmoeder of familie al langs komt wordt ik al kriebelig van alles wat ze met haar doen en vraag ik mij oprecht af hoe ze 2 kinderen hebben grootgebracht 😅😂

Je vertrouwt de opvang (vreemden) meer dan je eigen familie en schoonfamilie … ik neem aan omdat je dan dingen hebt gezien die je zorgen baren Ik heb ook moeite met loslaten en vertrouwen maar nu mijn schoonmoeder 2 keer heeft opgepast besef ik wel dat het goed komt en dat het niet erg is als ze sommige dingen anders doen

Ja klopt, wij zijn vrij oud dus mijn moeder en schoonfamilie ook (eind 60, begin 70). Mijn eigen moeder is fysiek heel slecht vind ik (al 2x gewoon omgevallen, klimpt de trap af). Ik zie haar niet achter een peuter aan rennen. Mijn schoonmoeder is juist weer heel naïef. Wilde haar in de wieg in de auto leggen, wilde haar tussen kussens leggen om te slapen. Ik vind dat gevaarlijk. Hiernaast hebben ze een grote stevige hond die minstens 1x per jaar wel een bijtincident heeft. Is nooit de hond schuld, zij letten wel op, de hond doet niks, de andere hond begon. Noem het. De opvang koppelt alles aan ons terug. Zijn structureel met voedingen en slaapjes. Hier kies ik dan ook bewust voor ☺️