Gender dissapointment / graag tips 🩵

Mijn zoontje is 8 maanden nu en het is echt een ongelofelijk lief mannetje! Zo’n knuffelbeer, naar iedereen lachen, hij is door iedereen zo graag gezien. Je kunt ook echt leuke jongenskleertjes vinden zonder dat het met vliegtuigen en dino’s moet zijn. Hij heeft veel kleurrijke kleertjes, sponzen broekjes en schattige prints. En als ik zie, in mijn omgeving, de ouders die meisjes hebben gekregen hebben het echt wel zwaarder. Moeilijke slapers, veel huilen, kindjes die minder snel tevreden zijn. Geen idee of dat te veralgemenen is, maar het is wel opvallend in mijn omgeving. Als straks dat jongetje daar is dan valt de boel wel op z’n plaats. Maar ik begrijp wel dat als je een bepaald toekomstbeeld had, dat dat nu wat in duigen ligt. Als ik naar mezelf als kind kijk was ik niet het typische meisje. Wou niks roze, heb nooit met poppen gespeeld, liep meer met de jongens op het schoolplein dan met meisjes, haatte shoppen en van mijn haren moest je ook afblijven. Het hebben van een dochter is geen garantie op bijvoorbeeld samen fijn tutten en elkaars make-up doen ofzo. Weet natuurlijk niet of dat je idee is van een dochter hebben, maar als dat wel zo is dan kan je aardig teleurgesteld zijn als je een halve jongen krijgt zoals ik ben geweest 🤭 Het komt wel goed, geef het tijd. Ik zou mijn zoontje voor geen duizend meisjes in willen ruilen 🙈

Super bedankt voor je reactie 🩵🩵

Dankjewel voor je tips 🩵

Ik begrijp je wel en heb zelf ook erg moeten wennen aan het idee dat ik zwanger ben van een jongen. Het was niet zo dat ik per sé een meisje wilde, maar vind een jongen wel extra spannend omdat ik het niet ken. Je bent zelf een vrouw dus dan heb je automatisch zelf toch meer interesse in meisjes dingen en je weet gewoon dat jongens met auto’s en dino’s gaan spelen. De kleertjes voor jongens vind ik inderdaad ook minder leuk, en bijv het idee dat je straks gel in die haartjes moet doen ipv een staartje maken. Dat zijn de dingen waar ik dan aan dacht. Maar de band tussen moeder en zoon schijnt heel bijzonder te zijn! Mijn vriendin zei laatst: jongens zijn vaak verliefd op hun mama. Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen en het komt echt goed!

Snap trouwens ook wel dat de verrassing extra groot was omdat je bij de 13w echo dacht een meisje te zien!! Logisch dat je dan even flink moet schakelen

Wat anderen je ook zullen proberen te vertellen, gender dissapointment is niets om je voor te schamen, en ook niets om je schuldig om te voelen. Het is iets wat enorm veel voorkomt, en precies wat jij zegt, een soort "afscheid nemen" van het beeld dat je had. Zeker als je bij de 13 weken echo dacht een meisje te zien. Probeer het gevoel wel een plekje te geven, en voor ju te focussen op je nieuwe toekomstbeeld, een heerlijk klein ventje die gek zal zijn op zijn moeder ❤️. Ik heb een zoontje mogen krijgen (wij wilden er pas bij de bevalling achterkomen) en het gevoel van liefde dat ik voor hem heb is echt onbeschrijfelijk. Ja hij houdt van stoeien, en bij zijn vroegste woordjes zaten tractor en vliegtuig 😅. Maar hij komt het allerliefst elk moment van de dag dicht tegen me aanliggen om even lekker te kroelen, en hij is het beste wat me ooit is overkomen. Die kleertjes wennen wel 😉 De liefde voor (en van!) Zo'n klein kereltje is echt onvoorstelbaar. Het komt wel goed, echt ❤️

Bedankt, dat doet me goed 🩵

Ik ken dit gevoel maar al te goed. Tot 2 jaar geleden heb ik altijd getwijfeld of ik überhaupt wel kinderen wil. Doordat de kinderwens van mijn man sterker werd en het bij mij een klein beetje begon te kriebelen, hebben we toen besloten er voor te gaan. Ik ben enorm introvert en kan eigenlijk niet zo goed met kinderen, maar ik kan beter omgaan/heb meer raakvlakken met de meisjes dan de jongens van familie/vrienden (mijn man overigens ook, dus wilde ook graag een meisje 😅). Omdat ik niet werk, zal ik dus meer tijd met mijn kind doorbrengen dan mijn man en zag ik dus mijzelf vooral moeder worden van een meisje. Nadat mijn man een week voordat we wisten zwanger te zijn, voor het eerst een levensechte droom heeft gehad over dat we zwanger waren en een meisje kregen (maar niet uit de naam kwamen 😅), werd dit gevoel nog eens extra versterkt. Overigens was mijn eigen voorgevoel wel extreem hoog dat we een jongetje zouden krijgen, misschien dat ik daardoor er al wel wat meer rekening mee hield. Bij de uitslag van de NIPT, stond inderdaad dat we een jongetje verwachten. Ik heb daarna nog geen echo gehad waarbij ik de bevestiging heb kunnen zien, dus ik zit misschien toch ook nog wel ergens in de bekende ontkenningfase?! Ik heb toen ook heel erg gehuild en ben er nu 2 weken nog steeds af en toe verdrietig over als ik naar babyspullen zit te kijken en nadenk over de toekomst. Ik weet dat ik gevoelig ben voor dit soort dingen, dus ik laat het gewoon gebeuren en probeer er zo veel mogelijk over te praten met mijn man. Vergeet ook niet dat je hormonen ook alles uitvergroten in dit soort situaties! Voel je vooral niet schuldig (ook al beweren sommige anderen hier anders) dat je hiermee worstelt, je gevoel mag er echt zijn! Probeer erover te blijven praten met mensen die je gevoel (kunnen) begrijpen en of zoek anders hulp als je denkt er niet uit te komen! 🙏. Uiteindelijk zal het allemaal goedkomen! 💙

Snap dat die twee dingen naast elkaar kunnen bestaan: afscheid nemen in je hoofd van een droom én uitkijken naar het nieuwe leven dat eraan komt, mét piemeltje😉 wij zijn nu ongepland zwanger van de 5e. We kijken er enorm naar uit maar moeten tegelijk ook echt slikken dat het kleine beetje vrijheid wat we aan het terug krijgen waren, nu weer 3 jaar opschuift. Het een hoeft het andere niet uit te sluiten. Vriendin van mij had precies hetzelfde als jij, die heeft 4 jongens gekregen en toen pas een meisje. Bij elke zwangerschap weer een week in diepe rouw voor haar gevoel en daarna pakte ze draad op en was en is ze helemaal gek met haar jongens. Mijn schoonmoeder heeft geen dochters gekregen en die heeft het daar nog wel eens lastig mee, doet níks af aan de liefde voor haar 4 stoere mannen die haar op handen dragen. Geen schuldgevoelens hebben. Het mag er gewoon zijn, jouw gevoel! Ik zou wel proberen het naar buiten toe een beetje voor je te houden denk ik, om te voorkomen dat mensen met vruchtbaarheidsproblemen er aanstoot aan nemen. Je gaat straks als dat mannetje op je buik ligt helemaal gek zijn op het ventje, dat weet ik zeker!

Ik begrijp je wel, kwa teleurstelling laat ik het zo even noemen. Ik ben zelf Mama van 3 Meiden ik ben nu zwanger van mijn 4de en kan over het geslacht niet veel zeggen omdat er 2 keer is gezegd dat het een jongetje is en een keer een meisje dus ik wacht rustig de 20 weken echo af , maar bij het horen van dat het een jongetje is ben ik al wat blauwe / groene spulletjes gaan kopen wat echt jongentjes achtig is. Heb dat voor even weggestopt. En omdat ik het nog niet weet , maar bij het horen dat het weer een meisje zou kunnen zijn moest ik ook wel even slikken want ik was zo gewend aan het idee een jongetje en leek me super leuk , ik zeg dan “even iets anders dan een meid” haha maar hoe langer de tijd er over heen zit , vind ik het allemaal prima. Als het maar gezond is. 🥰🤗

Ik heb dan van beide eentje en ondanks dat de tijd dat mijn zoon een baby was echt enorm zwaar was (keizersnede, huilbaby, gedoe met voeden, etc.) kan ik met alle zekerheid zeggen dat de band tussen moeder en zoon echt iets heel unieks is. Zo een liefde heb ik nog nooit gevoeld. Ik ben overigens net zo verliefd op mijn dochter hoor. Zij is mijn beste vriendinnetje, maar mijn zoon echt mijn forever baby om het zo even uit te leggen 😅🥰 het enige wat ik verder kan zeggen: Je gaat niks hebben aan verhalen van "wees dankbaar" of "zet je eroverheen". Geef jezelf gewoon tijd!

Ja ik bij de eerste kreeg ik een meisje vervolgens gingen wij voor een tweede en zag mezelf ook echt als een meisjes moeder helaas kregen we toch een zoon. Nu onwijs blij mee hoor begrijp mij niet verkeerd maar ik was zo teleurgesteld. Ook als ik meisjes mama zag en die vielen op in winkels 2 meisjes of 1 snap je dus heel goed Nu had ik ook een meisje gehoopt krijg ook weer een jongen ben heel blij maar had toch echt graag meisje gehad

Wat maakt de band tussen moeder en zoon unieker dan tussen moeder en dochter in jouw ogen? Je hebt zelfs nog nooit zo een liefde gevoeld zeg je. Maar je bent net zo verliefd op je dochter ?? Want het klinkt alsof zij op plek 2 komt, die band is minder uniek ofzo ?

Wat herken ik mij super erg in jou verhaal. Echt goed dat je dit deelt. Ik ben inmiddels 17 weken zwanger van een jongetje. Zelf dacht ik ook altijd dat ik een meisje zou krijgen en altijd dromen over een meisjesmama. Ook keek ik alleen naar meisjeskleren. Zelfs de bakerpraatjes wezen op een meisje. Toen bij de echo bleek een jongen moest ik ook enorm schakelen en ook wel verdrietig geweest. Maar ik hoor ook steeds vaker om me heen dat de liefde en band tussen een moeder en zoon zó sterk is en jongens vaak makkelijker zijn. Afgelopen week kleertjes geshopt en de babykamer in een stoere roestkleur geschilderd en voel hem nu ook in mn buik veel bewegen en hou ik nu al super veel van hem 🩵 ik denk echt als hij straks geboren is je alleen maar liefde voelt en dit gevoel vergeten bent. Nog steeds heb ik wel een wens voor een meisje maar misschien denk ik daar hierna ook wel anders over. Geniet van je zwangerschap meid 🩵

Edit : inhoud verwijderd - pestgedrag is niet toegestaan . Jaleesa|Moderator

Tot zover jouw ruimdenkendheid... misschien moet je je profielnaam even aanpassen 🦢

Wat is dit nu weer voor onzinnige, lage opmerking zeg. Heel triest.

Super bedankt voor je reactie. Het doet me goed dat andere meiden zich ook in mijn verhaal herkennen. Een fijne zwangerschap gewenst 🩵🩵

Wij hebben zelf een dochter die binnenkort 3 wordt, een tweede kindje is in de maak. Zelf hebben we nooit een voorkeur gehad qua geslacht. We hebben (naar ons gevoel) er lang op moeten wachten en zouden al blij zijn als het idd gezond is. Dit haalde je zelf ook reeds aan. Tijdens de laatste echo voor de NIPT vroegen we de gyneacoloog om een gokje te wagen, ze had het immers bij onze dochter bij het rechte eind gehad. Ze gokte nu opnieuw op een meisje. Zowel mijn man, als ikzelf, waren sowieso blij. Al moet ik wel toegeven dat ik wat verbaasd was: ik had boy-vibes en toch zou het een meisje worden. En zoals dat in mijn geval gaat: starten met die voorbereidingen maar. Nieuwe spulletjes uitzoeken, ideeën opdoen voor een babykamer, kleertjes kunnen we deels hergebruiken,… Toen we na enkele dagen telefonisch het resultaat te horen kregen, was ik grandioos in de war: het zou toch een jongen worden! Blij omdat mijn gevoel juist zat, gek gevoel omdat mijn gedachten al op een ander pad waren. Mijn idee en ervaring: geef het wat tijd. Het leven is niet altijd wat je verwacht en toch is het daarom niet minder mooi of leuk. Leef je in in het zijn van een boymom. Ga shoppen en kies de eerste jongenskleertjes uit, maak een pinterest moodboard aan voor de babykamer, neem een kijkje naar geboortekaartjes, ga op zoek naar vrienden/ familie met een zoontje, start een geboortelijst,… Je hoofd moet er nog even aan wennen, maar jouw hartje is er alvast klaar voor, want je weet wat belangrijk is ♥️ Gevoelens hoef je niet uit te schakelen, al kunnen je hormonen hier ook wel een grote rol in spelen. Daarbij, met al die meisjes in de buurt, moet er toch een stoere bink zijn die hen kan beschermen ;-)

Super lief bericht, dankjewel voor je adviezen 🩵