Genieten jullie echt…?

Oh lieverd je bent niet alleen hoor 💗 Ik ben nu 24 weken van een meisje en ondanks dat ik haar enorm goed voel voelt het nog steeds onwerkelijk. Ik was vanaf seconde 1 extreem angstig - (had ook last van bloedingen en een keer zodanig dat het 50/50 kans was) die angst is nu wat afgenomen doordat ik haar heel erg goed voel, maar is ook deel van wie ik ben. Ik geniet zeker wel - maar ik zit net als jij met rampscenario’s in mijn hoofd. Ik wilde niet naar de POP poli maar loop nu bij een psycho somatische fysio therapeut waar ik elke maand mee praat en mijn gedachten op tafel leg. Iets wat voor mij heel goed werkt om alles uit mijn hoofd te bespreken op een veilige plek - en waar je dan ook een stuk terug krijgt van een ander over je gedachten. Zo blijkt dat ik meer vrees gedachten heb dan een ander - maar tegelijkertijd ik ook wel realistisch kan nadenken dat het kindje wat in mij groeit op alle vlakken gezond is en het “doet”. En dan is het de kunst om daar een balans in te vinden. Ik koop veel spulletjes voor haar om positief bezig te zijn met wat komen gaat. We zijn nu bezig met haar kamer (iets wat ik spannend vond.. want wat als..) ook dat mag er zijn, maar tegelijkertijd mag er ook vreugde zijn en trots. Voel wat je voelt, oprecht! Want ergens siert het je! ✨ Je wilt het beste voor je kindje en je bent nu al aan het beschermen - iets wat van jou is en in jou groeit. Jouw moeder gevoel is allang vanaf seconde 1 aanwezig al voelt dit voor jou anders. Je bent niet alleen 💗 Ik weet niet of het voor jou helpend is, maar praat tegen je kindje. Vertel haar wat je voelt. Voor mij (ik voelde me vooral die eerste weken schuldig) was dat echt even iets tussen ons..

Ik had dat bij mijn eerste zwangerschap ook wel een beetje, denk niet dat het echt heel gek is, zeker niet als je al een miskraam hebt gehad. Ik had dat ook. Ik ben nu zwanger van mijn derde kindje, heb al 4 miskramen gehad. Deze zwangerschap ervaar ik echter heel anders. Ik leef gewoon mijn leven (met wat aanpassingen) en ben me eigenlijk helemaal niet continu "bewust" van het feit dat ik zwanger ben. Of nouja, ik weet niet of ik het zo wel juist omschrijf, want natuurlijk ben ik me wel bewust van de zwangerschap, maar toch op een heel andere manier dan de eerste twee. Ik ben er gewoon niet zo mee bezig denk ik. Nu speelt er ook wel echt heel veel in mijn leven wat ook echt veel aandacht vraagt, maar toch.. het is allemaal zo anders. Ben ook veel rustiger eronder, ik maak me niet meer druk om elk klein dingetje zeg maar. Bij mijn eerste twee voelde ik elk pijntje, elk dingetje en belde ik vaak met de vk. Nu is dat minder en ik vind de tijd tussen de echo's ook veel makkelijker te overbruggen.

Ah ♥️ je bent zeker niet alleen. Ik heb het ook, veel last van angst en doemscenario’s. Het is pittig er gebeurt ook heel veel, er verandert veel en hormonen maken het niet makkelijker. Goed dat je om hulp hebt gevraagd! En ook goed dat je het deelt, want het kan heel eenzaam voelen. Je bent echt niet alleen. Mij helpt het ook om het met mensen om me heen te delen. Sterkte 🫶🏼