Mom guilt / verdrietig om borstvoeding

Hier precies hetzelfde, te strakke tongriem waardoor borstvoeding niet lukte en met kolven kwam de productie ook niet goed op gang dus ik heb het ook na 6 weken opgegeven. Maar je hoeft je echt nergens schuldig over te voelen, je moet juist trots zijn dat jij de keuze hebt gemaakt die het beste is voor je kind i.p.v. toe te geven aan de mom guilt die je door de samenleving aangepraat wordt. Nu heeft je kindje de voeding die zij nodig heeft, met een moeder die haar de aandacht kan geven die ze verdient 🥰

Ik vind het ZO goed van je dat je doorgezet hebt zo lang ondanks alle narigheid!! Mijn schoonzus had hetzelfde als jij. Zij kolfde de hele dag voor 1 flesje en dat bracht haar in de kraamweek al tot de conclusie dat ze dat niet ging volhouden. Daarom kan ik alleen maar zeggen: mega veel respect en liefde voor jou♥️♥️♥️♥️ En je bent bij lange na niet de enige, maar in mijn omgeving hebben de mensen die tegen narigheid zijn aangelopen met de borstvoeding gestopt of aan het stoppen. Als ik er met je over praat merk ik dat het een pijnpunt is; rationeel kunnen ze uitleggen waarom ze deze keuze maken maar emotioneel is er wel sprake van een stukje verwerking. (Ze zitten allebei niet op dit forum, maar ik wilde je hierdoor wel laten weten dat je hierin niet alleen bent♥️♥️♥️)

Heb je even? Haha Mijn dochter is ook 4,5 maand en ik geef nu een combinatie van moedermelk en kunstvoeding. Helaas lukte borstvoeding geven niet door combinatie van aanhappen + mijn tepels, dus ging ik over naar kolven. Eerste maand heb ik van alles geprobeerd, van tepelhoedje naar allemaal applicaties. Ik ben zelfs 3 lactactiedeskundigen geweest, maar helaas. Eventjes leek het erop dat bv lukte maar ik kreeg toen zo erg tepelkloven dat ik volledig over moest naar kolven voor een paar weken en sindsdien geef ik een combinatie. Ik was zo teleurgesteld in mijzelf en ik had totaal niet verwacht dat bv zo moeilijk zou zijn. Want iedereen in mijn familie gaf met gemak bv. Tot je door gaat vragen en dan hoor je dat iedereen wel het moeilijk heeft gehad. Gelukkig is mijn dochter een hele vrolijke meid en ze groeit heel goed en dat isl het belangrijkste. En ja, ik heb nog steeds het gevoel dat ik haar tekort doe.. maar ik heb er wel vrede mee. Mijn zusje die volledig bv heeft gegeven tot 2,5 jaar zag mij strugglen en zei: hou op, je doet jezelf en de baby tekort, stop met zoeken naar manieren om bv te geven. En ze had gelijk, ik kreeg er stress van en bleef hoop houden, wat alleen maar leidde naar teleurstelling. Ik wil ook even kwijt dat flesvoeding/kolven verschrikkelijk is tov borstvoeding geven. Je moet rekening houden met hoe lang een flesje bewaard kan worden, binnen en buiten de koelkast. Bijhouden welk flesje moet eerst gedronken worden en is de temperatuur goed genoeg. Alles inpakken als je naar buiten gaat, poeder mee, warm water mee, flessen mee. En als je niet kan kolven (bijv met vliegen of als je lang buiten bent) gaat je melkproductie achteruit. En wat als melkpoeder opraakt of wat als mijn kolfapparaat midden in de nacht stuk gaat. En dan spreek ik niet eens over de ellende van het schoonmaken en uitkoken van alles. Agh ja, het hoort er allemaal bij en gelukkig gaat dit ook weer voorbij. Ik hoop dat we over een paar jaar hooguit even kort terugdenken aan de lastige periode als we onze kinderen bewonderen :))

Je beschrijft precies het verhaal bij mijn eerste dochtertje. Zij was dysmatuur en vanaf het begin liep het niet. Uren heb ik aan die kolf gehangen, extra wekkers, lactatiekundige. Zoveel verdriet en frustratie. Toen ik eenmaal gestopt was kwam er zoveel rust. Maar het schuldgevoel bleef. Zeker als ik mijn nichtje, die wat later beviel, zo makkelijk zag voeden. Ze is nu 3,5 jaar en ik voel me er nog steeds zo schuldig om, terwijl ik rationeel weet dat ik toen echt alles geprobeerd heb. Mijn jongste is nu bijna 4 maanden. Tot een maand voor haar geboorte echt nog getwijfeld of ik het wel opnieuw ging proberen. Ging ik dit mezelf nog een keer aandoen? Al die struggles, verdriet, frustratie? Met hulp van een lactatiekundige toch een plan gemaakt al tijdens de zwangerschap. En vanaf de start was het zo anders dan bij de oudste. En natuurlijk was het ook nu een zoektocht en waren er frustraties. Maar op zo’n ander niveau dan bij de eerste, ze waren te overzien en te handelen en kwamen samen met veel fijne momenten. Bij de eerste was het enkel ellende. Ik voed nu met heel veel plezier. Dit werkt helend voor mijn eerdere ervaring, tegelijkertijd voel ik me nóg schuldiger richting de oudste. Waarom kon ik haar dit niet geven? Maar ik weet dat dat geen zin heeft. Ze is een onwijs vrolijke peuter die echt niks tekort komt. Maar wel veel herkenning dus. En bereid je er op voor dat dit gevoel dus nog maanden of zelfs jaren kan blijven bestaan. Dikke knuffel! 😘

Ach ja herkenbaar hoor! Hier ook vanaf dag 1 een struggle gehad met moeilijk aanhappen, productie die traag op gang kwam. Baby die direct 10% afviel. Schuldig voelen dat ik hem ‘honger had laten lijden’. Lactatiekundige erbij. De eerste weken toen bezig geweest met triple feeden inderdaad. Daarna het bijvoeden langzaam afbouwen maar ik was continu bang dat hij te weinig uit de borst kreeg.. Ik was kapót. Nooit gelukt om 100% via de borst te voeden helaas. Uiteindelijk wel met kolven er bij 8 weken volledig borstvoeding gegeven. Toen hield ik ook dat niet meer vol en ben ik heel langzaam verder gaan afbouwen. Nu met vier maanden bijna volledig klaar. Ben blij met wat ik wel heb kunnen geven, heb er met momenten wel van genoten, maar jeetje wat had ik me dit anders voorgesteld.. Dit samen met een moeizaam herstel van zwangerschap en bevalling er bij (ik heb long covid) heeft me veel pijn en verdriet gekost. Ik weet dat ik mijn optimale best heb gedaan, maar had het zo graag anders gezien!

Ohh jongens dit doet me even “goed” om te lezen, ookal had ik voor iedereen hier ook gehoopt dat het avontuur anders was, maar doet me echt goed wat herkenning te lezen. Inderdaad het anders voorstellen en het schuldgevoel staat zo voorop soms, terwijl als je even goed nadenkt heb je er echt alles aan gedaan. Dikke knuffel terug aan iedereen, thanks voor de support!! En als we ooit ergens aan twijfelen maar even naar die vrolijke snoetjes kijken 🩷🩵

Het is zo bizar hè hoe dat schuldgevoel soms ineens oppopt, ookal weet je rationeel dat je er alles aan hebt gedaan. Wat je nichtje betreft geldt ook hetzelfde als met mijn beste vriendin, ik gun het haar zo maar ergens doet het me soms zo pijn dat ik dit mijn dochter niet heb kunnen geven. Maar Ohh wat ontzettend fijn om te horen dat het nu zo goed gaat met voeden en je er zo van geniet!! Snap ook helemaal je twijfels initieel, maar prachtig om te horen dat je avontuur nu met een tweede zo anders is. En goede van die lactatiekundige vantevoren, mochten we er ooit aan toe zijn is dat zeker iets om te onthouden. En inderdaad het schuldgevoel lijkt me dan wel lastig nu van je tweede naar je eerste, maar weet ook zeker dat jij het allerbeste doet voor je twee kleintjes!! Ik bereid me erop voor dat dit schuldgevoel idd wel even blijft hangen, maar het is zo fijn zo’n goede ervaring bij een tweede te lezen bij je!! Dikke knuffel terug, zet hem op 🤍

Herkenbaar. Mijn dochter was niet dysmatuur, maar wel aan de kleine kant. Op aanraden van de kraamzorg zijn we daarom vrijwel meteen begonnen met bijvoeden. Omdat ze zo snel al flesjes kreeg, ging het borstvoeden steeds lastiger. Ik heb nog wel hulp ingeschakeld van een lactatiekundige maar ben na 6 weken toch overgegaan op kolven. Mijn productie was niet voldoende, dus we zijn vrij snel begonnen met een verdeling van 50% gekolfde bv en 50% kv. Nu, na 4,5 maand, ben ik het kolven helemaal aan het afbouwen. Ik vind het jammer dat het niet gelukt is met borstvoeden maar ik weet dat ze het prima doet op kv. Overigens ben ik zelf prematuur geboren (36 weken, 1400 gram) en ik heb "maar" 6 weken borstvoeding gekregen. En met mij is het ook helemaal goed gekomen.

Hier ook veel herkenning. Op dag 2 al begonnen met bijvoeden, kloven, frustratie, huilende baby en huilende mama. Ik denk dat het naast de verwachting vanuit de samenleving ook enorm instinctief is om je baby te willen voeden met je lichaam. En dan heb je nog de invloed van de hormonen. En de gezondheidsvoordelen. Het is niet gek dat we ons dan schuldig voelen als het niet lukt. Ik heb er ook last van. Hier zijn we nog steeds aan het rommelen met borstvoeding en kunstvoeding geven. Gisteren zat ik bij een bedrijf waar ik op bezoek was in een kledingkast te kolven. Geen koelkast geen kraan. Ik dacht echt, hoe lang trek ik dit nog nu ik weer werk? Maar ik ben ook enorm onder de indruk van m'n eigen doorzettingsvermogen en dat van iedereen die het geprobeert heeft want het is fokking zwaar dat combineren en doorzetten. We doen wat we kunnen en mogen trots zijn op onszelf dat we het zo lang mogelijk deden als het niet vanzelf gaat. En dat het niet vanzelf gaat is niet onze schuld. De één heeft moeilijkere tepels, bij de ander heeft een verpleegkundige verkeerd helpen aanhappen en sommige babys hebben problemen met lipbandje of tongriempje. Of een kraamzorg met slecht advies. Wat doe je er aan? Ik hoop dat het schuldgevoel slijt, je hebt je best gedaan!

Je mag zoooo trots zijn dat je alles hebt geprobeerr en elke dag borstvoeding die ze wel heeft gehad, heeft ze maar mooi meegenomen! Ik zelf geef nu 4 maanden borstvoeding waarvan de laatste 6 weken ook een hell waren ivm korte tongriem en lipband. Ook van alles geprobeerd maar steeds loopt mijn productie terug als ik weer volledig live moet voeden. Daarom sinds 2 weken het besluit genomen te combinatievoeden en rustig af te bouwen. Ik vind het ook super jammer en emotioneel dat ons borstvoedingsavontuur ten einde raakt. Maar als ik zie hoe tevreden ze is na een fles en hoe goed ze groeit, maakt dat een hoop goed voor mijn gevoel ❤️ Je doet je best en meer kan je niet! Wees trots op jezelf meid!