(On)bewust Alleenstaande Moeder

Hi! Ik ben ook een alleenstaande moeder. Heb hier wel bewust voor gekozen en gebruik gemaakt van een donor. Ik zou het ook niet anders willen. Geloof absoluut niet in het huwelijk of het concept samen oud worden. Ik heb een heel groot sociaal netwerk dus aan steun en liefde geen gebrek 🥰

Jouw visie over het huwelijk kan ik me wel in vinden😄 Ik heb mijn kinderwens altijd open gehouden; als het komt dan komt het, en dan is het heel welkom. Maar ik heb nooit het huisje-boompje-beestje plaatje voor me gezien zoals de norm in onze maatschappij deze schetst. En daten om de juiste vader voor mijn kind te vinden, dat is niets voor mij. Zoiets wil ik organisch laten ontstaan. Ik vind het idee om mijn kindje alleen te mogen opvoeden ergens een heel mooi en rustig idee; geen relatieproblemen, en op dat vlak dus geen extra stress of druk, ook niet voor de baby. De man die voor mij bestemd is komt vanzelf wel op m’n pad, maar ik wil niet op mijn 38ste toch in de kinderwens-stress komen. Anyway, fijn om te lezen hoe je support en liefde ervaart in je omgeving! Hier precies hetzelfde. Dat helpt al enorm :)

Ik sta er ook zo in. En wij kunnen dit prima alleen ☺️ ik vind persoonlijk wel dat je dan echt moet investeren in je sociale contacten, maar dat zit bij jou ook goed zo te lezen. Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap ook helemaal geen partner gemist eigenlijk. Denk dat ik het alleen maar irritant had gevonden 😅

Hey, ik was al alleenstaand moeder (dochter van 7), omdat haar vader naar de andere kant van de wereld verhuisde toen ze 2,5 jaar was. Ik wilde eigenlijk niet nogmaals op zo'n manier een zwangerschap in, maar here I am. En ik besef nu eigenlijk ook dat je er toch nooit controle over hebt, of het wel of niet de ideale persoon is om een kind mee te krijgen. Mijn ex was heel lief en zorgzaam en serieus. Maar sinds 2 maanden kreeg hij last van psychose. 2 weken geleden is hij ineens vertrokken en maandag kwam ik erachter dat ik zwanger ben. Hij zal waarschijnlijk wel in beeld zijn/blijven, maar gezien de omstandigheden is dus de vraag op wat voor manier en is ga ik mezelf dus sowieso op mijzelf, mijn dochter en de zwangerschap moeten focussen. Gefeliciteerd met de zwangerschap!

En of we dat kunnen! Een goeie mindset is sowieso een hele belangrijke denk ik. Ik ben erg positief aangelegd en zo te horen jij ook. Volste vertrouwen in het/ons kunnen :) En wat betreft die relatie tijdens de zwangerschap; ik geniet volop van de ruimte die ik voor alle emoties die ik ervaar voel. Kan alles schaamteloos laten stromen (hoewel de downs tot nu toe redelijk uitblijven). Zou denk ik niet anders willen😄

Jeetje, wat een heftige situatie. Lijkt me vreselijk om te beginnen met goeie hoop dat je het samen gaat doen en dan ineens er alleen voor staat. Ik wens je alle kracht toe! Maar gezien je het eerder hebt gedaan weet ik zeker dat je dit kan. Wat je zegt; controle heb je nooit. Hoe de zwangerschap ook start. Hoe je uiteindelijk omgaat met de situatie is het belangrijkste. Het loopt toch wel zoals het moet lopen. Neemt niet weg dat het heel verdrietig kan zijn als dat anders is dan je in eerste instantie dacht. Heel veel sterkte toegewenst en ook jij gefeliciteerd met je zwangerschap!🍀