Overwhelmed

Heey mama, Je gevoelens zijn heel normaal want waaaaahhhhh je hele leven gaat veranderen! Bij mijn dochter heb ik een geplande keizersnede gehad en ben ik huilend de ok opgereden omdat ik het zo spannend vond om moeder te worden en tjaah hoogzwanger haha. Maar toen was ze er en er heeft nog nooit iemand meer zo bij mij gehoord als zij vanaf het eerste moment. Natuurlijk was ik eerst ook heel onzeker of ik het wel goed deed maar gaande weg kom je erachter dat je babytje niet zoveel nodig heeft maar vooral dat jullie samen zijn ❤️. Je gevoelens en zorgen mogen er zeker zijn, voel ze en laat los want het komt echt goed.

Ik heb ook t idee dat mn happy hormones een beetje aan t afzwakken zijn en ik me daardoor iets minder voel. Dus was me aan t afvragen hoe dat zit met hormoonschommingen rond t begin van t 3e trimester. Merk dat ik dan nl ook gelijk begin te twijfelen of t wel goed gaat met baby en of ze wel goed groeit enzo. Dus heel herkenbaar. Voel ook opeens meer stress in de voorbereiding terwijl ik hiervoor heel chill was. Helpt mij altijd wel relativeren als ik bedenk dat t wss door hormonen komt. Ik probeer nu uit mn hoofd te komen door wat klusjes op te pakken, yoga, massage. Lief zijn voor jezelf het komt echt goed! En mss ook tip, mijn vriend vroeg gister “wil je het gewoon even kwijt of wil je dat ik meedenk in een oplossing”. Vond dat zo lief, maar mss ook iets dat je bij je vriend kunt aangeven. Van ik heb geen behoefte aan excel documenten maar wil er gewoon samen over praten (wellicht heeft hij diezelfde angsten ook wel en vlucht hij in excels haha)

Herkenbaar hoor! Hier ook 27 weken en heb soms een halfuur/momentje dat ik alleen maar kan huilen en allemaal beren op de weg zie. Na dat half uurtje huilen is het eruit en voel ik mij weer prima. Begrijp mezelf dan ook niet meer waarom die beren zo enorm groot waren 🤭 Ik laat het maar gewoon gaan als ik weer zo’n momentje heb. Gelukkig heb ik ze (nog) niet veel.

Ik heb het al een aantal weken hoor. Ben momenteel 25 weken zwanger en soms dan denk ik : oh jee de baby moet er ook een keer uit , en ga ik de bevalling wel overleven en de baby en oh de pijn . En dan hebben we een baby... en ik houd van het kleine ventje in m'n buik hoor echt oprecht en kan niet wachten om hem te knuffelen en noem maar op. Soms nemen ze emoties even de overhand maar ik weet dat ik het kan en dat het me gaat lukken en dat ik een damn goede moeder ga proberen te zijn. Ik denk dat het normaal is dat w we deze emoties soms hebben

Bedankt voor de lieve warme en eerlijke reacties vrouwen! Zo fijn even. En ja hoor, vandaag al weer een hele andere dag met andere gevoelens 😅 Mooi om te weten hoe we er allemaal op onze eigen manier inzitten en dit super wonder van een kindje maken aan het ervaren zijn!