Tips voor de eerste 3 mnd door te komen met 2 kindjes

Inmiddels ben je de 3 mnd al gepasseerd. Hoe gaat het nu tussen jullie?

Ik denk dat ze bedoelt de eerste 3 maanden na de bevalling.

Waarom heb je hem nu al steeds meer nodig? Als hij slecht reageert op die extra belasting omdat hij van zichzelf al veel stress ervaart, denk ik dat het nog een heel zware zwangerschap gaat worden als je nu al zo op hem leunt. Je moet nog 21 weken + daarna de newborn fase, die hij ook al zo moeilijk lijkt te kunnen handelen.

Ik heb geen tips voor je, maar ik denk dat het beste is om echt te blijven praten. Ik vond dat bij de geboorte van onze eerste zoon ook extreem moeilijk. Ik ben iemand die nooit hulp vraagt “ want ik kan het wel alleen” maar even heel hard te zeggen, dat lukt gewoon simpel weg niet altijd. Voorbeeld: Mijn man wordt snachts niet wakker van gehuil, dus de nachten kwamen (en komen) altijd op mij aan. Tot ik zo moe ben en hem dan een soort van ga aanvallen en beschuldigen, dit bedoel ik totaal niet slecht maar dit is dan een soort noodkreet op dat moment. Terwijl als ik gewoon het gesprek aan ga met dat ik het fijn zou vinden als hij me zou helpen snachts hij dat echt wel probeerd.

Oké dit is mogelijk heel ongezellig, maar het heeft ons enorm geholpen en wij gaan het weer doen: Toen mijn partner weer terug naar werk moest na 3 weken, heeft zij vaker in de logeerkamer geslapen. Mijn partner reageert niet goed op weinig slaap en moest na een gebroken nacht natuurlijk sneller weer gewoon de hele dag aan het werk. Zij viel ook bijna niet meer in slaap na een voeding. Door mijn hormonen was in slaap komen na de voeding geen probleem en de vermoeidheid had ik veel minder last van. Ik was zelfs rustiger als zij boven sliep, want als ik de kleine dan bij mij had hoefde ik minder krampachtig/stil te doen om haar niet wakker te maken.. Wij hebben nu ook afgesproken dat het regelmatiger boven slapen van mijn partner er ook voor zorgt dat we beide mogelijk meer uitgerust zijn. Zij kan dan na een goede nacht gewoon haar bed uit voor ons zoontje (dan 2.5), terwijl ik nog even kan blijven liggen met de baby. Daarnaast is het belangrijk om vooraf te erkennen naar elkaar dat de fase pittig wordt en dat jullie beide even moeten bedenken hoe jullie van de frustraties af zouden kunnen komen, zonder telkens boos op elkaar te worden.

Jaa appart slapen heeft hier ook wonderen gedaan!

Misschien bedoel je het niet zo, maar deze reactie klinkt echt heel bot. Vergeet niet dat ze nog een baby heeft op dit moment hè. Die moet je steeds tillen, verschonen, kan nog niet zelf aankleden, voeden, etc. Misschien werkt ze er ook bij of heeft ze fysiek veel last van de zwangerschap, weet jij veel. Hoe dan ook, het is niet raar om meer van je partner te vragen tijdens de zwangerschap en ik vind het niet gezond om te doen alsof het “dus” haar schuld is als het niet lekker loopt.

Hoeveel verlof neemt je partner op na de bevalling? Als hij na een week direct aan het werk gaat wordt het praktisch gezien denk ik best pittig met 2 kids.

En TO: vraag om hulp! Als ik het me goed herinner van andere topics speelt er bij jullie ook iets van ASS toch? Ik zou eerst eens met de POH-GGZ van je huisarts gaan praten en dit voorleggen. Misschien dat je via de gemeente extra ondersteuning kan krijgen (bijv. extra opvang voor je dreumes, een ASS coach, iemand om even mee te sparren, etc). Je zou ook kunnen overwegen om naar de POP-poli te gaan, die kunnen ook helpen bij het opstellen van een plan voor de eerste periode (weet niet zeker of jullie daar voor in aanmerking komen). En verder: accepteer alle hulp die je kunt krijgen. Zoek een schoonmaakster, bestel je boodschappen, regel oppas of extra opvang voor je dreumes, etc. Maak het jezelf zo makkelijk mogelijk. Voor tijdens de zwangerschap: kijk of iemand anders jou af toe kan helpen zodat je partner wat tijd voor zichzelf kan pakken (of omgekeerd). Ik wens je heel veel succes, het is geen makkelijke situatie ❤️

Wie heeft gezegd dat ik zeg dat het haar schuld is? Inderdaad, ze heeft nog een baby. Wat dus betekent dat die '3 maanden' en het moment dat hij wilde scheiden nog geen jaar geleden is. Daarbij opgeteld dat haar man last heeft van een burn out, jaloers is dat zij door de zwangerschap meer in de belangstelling staat en een competitie van de symptomen maakt en vindt dat hij net zo moe is, is het niet onrealistisch om te zeggen dat als er nu al irritaties zijn, het maar de vraag is of hij het deze keer tot die 3 maanden vol gaat houden. Het is absoluut niet de schuld van de vrouw, een man zou gewoon zijn verantwoordelijkheid moeten nemen, maar jammer genoeg lopen er genoeg rond die dat niet kunnen. Ik probeerde gewoon te waarschuwen dat als ze nu al zwaar op haar man leunt, de kans dat de irritaties al vroeg te hoog op gaan lopen steeds groter is.

Oh en mocht je partner nu nog betaald ouderschapsverlof hebben dan zou je kunnen overwegen om hem dat te laten gebruiken om een dag of halve dag per week even bij te tanken.

Deze nuance gaat een beetje verloren in he eerdere bericht waar je begint met zoiets als “waarom leun je nu al zo op hem”. Ik denk dat je het niet zo bedoelt, maar dat klinkt nogal bot.

Ik denk dat het even kijken is waar het aan ligt. Bij ons heeft het heel erg geholpen om apart van elkaar te slapen. Mijn partner kan snachts niet relativeren en reageert dan chagrijnig als de baby huilt, waar ik dan weer super slecht op ga, en het gevolg is dat we veel ruzie maakte snachts. Toen na 3 weken zijn we apart van elkaar gaan slapen, dat hebben we een half jaar gedaan, pas toen m'n dochter beter ging slapen gingen wij weer samen slapen. Klinkt ongezellig, maar hierdoor bleven we juist leuker naar elkaar. Hij kan echt niet tegen weinig slaap, met alopecia en een bijna burnout tot gevolg bij hem. Ik kan er beter tegen. Tuurlijk miste ik soms ook wel een nachtje goed slapen, maar aan de andere kant kon ik het wel relativeren door te beseffen dat het echt beter ging worden, en overdag had ik mijn partner gewoon weer als een fijne man, in plaats van een man die uitgeblust en chagrijnig is.

Ik heb helaas veel bekken klachten en kan niet veel lopen en tillen is nu dus ook niet handig dus als hij mij lichamelijk wat kan ondersteunen is dat fijn anders heb ik zoveel pijn dat ik er niet van kan slapen

Ja ik vraag ook om hulp maar helaas kan hij dit dus niet altijd aan en dit geeft hij dan echt op kut manier aan waardoor ik weer denk hé wat is dit en dan zeg ik er wat van en dan ontploft hij. Ik moet er eigenlijk niks van zeggen en misschien later we op terug komen als het nodig is maar lastig als je dus ook zelf moe bent dan denk je echt niet zo eroverna helaas

Dat laatste is een goed idee maar hoe doe je zo iets idd. En helaas hebben wij geen extra ruimte voor een logeer kamer, we hebben drie kamera: mijn dochter haar kamer, onze slaapkamer en zolder de werkkamer en hobby kamer van mijn man en mij. Er staat wel een bed in mijn dochter haar kamer waar me man nu slaapt omdat hij heel erg snurkt en ik nu echt wakker word van zijn gesnurk, dus hij slaapt bij haar want ik kan niet op dat bed slapen, is veel te hard.

Dankjewel, ik vond het ook aanvallend overkomen en niet leuk om te lezen als ik hier om hulp vraag. Heel lief van je bericht. Ik heb idd veel last door de zwangerschap. Ben maar een tengere vrouw met 49 kilo (voor de zwangerschap) en 167 cm. Bij de vorige zwangerschap 20 kilo aangekomen das bijna de helft dus dat doet heel veel met je lijf. Moet zegge dat de diëtist ook advies gaf om zo veel aan te komen maar nooit verwacht dat dit gebeurde en heb dus nu ook dat het al zwaar begind te worden voor mijn lijf en bekken enzo

Jaa ik hoop dat jij wel langer verlof op neemt of vakantie want ik wil iets meer hersteld zijn dan kan ik beter voor hun allemaal zorgen. Ik denk 3 weken in totaal ofzo

Ik heb idd al een coach en pop poli ook vanwege me adhd medicijnen. Maar die doen weinig verder hoor. Maar goed hulp vragen proberen we wel, maar we hebben weinig mensen en wil idd voor de eerste twee maanden ofzo gaan kijken voor een schoonmaakster die even komt helpen

Misschien verschilt het per ziekenhuis, maar ik kon via de POP samen met mijn partner een coach krijgen die geholpen heeft om in kaart te brengen waar de “risico’s” lagen en wat we konden doen om daar zo goed mogelijk doorheen te komen. We kregen ook opdrachten om beter te leren communiceren en emoties te uiten. We zijn daar heel blij mee geweest! Het was wel een heel andere situatie dan die van jullie, maar misschien dat je in jullie situatie ook zoiets kunt krijgen? Het samen “moeten” praten over deze dingen met iemand erbij helpt echt om dingen bespreekbaarder te maken en elkaar beter te “horen”.