Verbinden met de baby

Ik denk dat ik te nuchter ben voor praten tegen de baby en muziek aanzetten. Ik draag soms een ketting met een belletje en houdt natuurlijk ook mijn handen op mijn buik. Ik stel de babykamer zolang mogelijk uit, omdat we mijn werkkamer dan moeten verplaatsen naar onze slaapkamer. Het komt allemaal straks vanzelf, moedergevoel groeit en zal straks ook geboren worden, tegelijkertijd met je kindje 😉

Ik denk dat je een hele tijd in een soort overlevingsmodus hebt gestaan. (Gedwongen) op zoek naar een plaats om veilig en gezond je gezin groot te brengen, brengt ontzettend veel stress met zich mee (en daarmee all the wrong hormones)! Je hebt helemaal geen tijd gehad om echt goed te verbinden, en indien je wel tijd had, had je waarschijnlijk niet de juiste mindset. Gelukkig zit je nu goed, fijn dat je een plek hebt gevonden 😊. Inderdaad tijd om de mentale knop om te zetten en te beseffen wat je allemaal voor elkaar hebt gekregen, en wat je nog steeds aan het doen bent: een nieuw leven maken! Ik snap dat dat makkelijker gedaan dan gezegd is though. Ik weet niet of je nog werkt, waardoor je misschien ook niet volop je focus bij de baby kan krijgen? Ik zit zelf 50% in de ziektewet dus heb alle tijd om rustig op de bank te liggen, te voelen en te luisteren naar het gerommel daarbinnen, en eventueel lekker te ontspannen in bad etc. Zoals jij je verhaal beschrijft heb ik het idee dat je echt even bij moet komen van alle stress of zorgen.. Overigens: praten tegen de baby en speciale muziek aanzetten wordt heel erg gehyped, maar vergis je niet: ik durf te wedden dat het overgrote deel van de zwangere vrouwen dit helemaal niet doet. Tuurlijk, soms krijg ik een ninja kick en dan zeg ik 'zozo, ga je lekker meissie' 😅. Maar écht praten, als in 'ik hou van je, je bent welkom, etc.', nee, en ik denk dat weinig mensen dat doen omdat ze er te nuchter voor zijn, zoals Esmee hieronder zegt. Het voelt gewoon een beetje gekkig en onwennig voor mij. Ze gaat het vaak genoeg horen als ze eruit is though ;-). Er zijn genoeg andere manieren om te verbinden! Aangezien je aangeeft gevoelig en spiritueel te zijn, zou je eens kunnen kijken naar een laagdrempelige online hypnobirthing cursus? Ik heb deze week toevallig hier gekocht (47 euro): https://hypnobirthingonline.nl/ . Ik merk dat het deels bestaat uit gewoon medische feiten (zoals waarom iemand fysieke pijn beleefd), en deels uit wat 'zweverige' stukken (zoals de luistersessies, die zijn meditatief en worden gesproken vanuit de ik-perspectief). Het bereid je voor op je bevalling en zorgt dat je vertrouwen krijgt in je lichaam en je baby, dus misschien voel je hierdoor wat meer dat het toch echt écht is. Ontspannen is echt key, stress is de dooddoener. Probeer eerst de afgelopen tijd van je af te laten glijden en ga je dan focussen op de toekomst en je kleine. Sterkte ☺️.

Je hoeft niet letterlijk tegen je baby te praten, dit kan ook in gedachten. Je staat namelijk hoe dan ook in verbinding zolang de baby zich maar welkom voelt. Een lievelingsliedje opzetten kan ook werken, dan heeft de baby herkenning en kan daar al trappelend op reageren. Probeer uit wat voor jullie werkt

Ik heb je een verzoek gestuurd, misschien heb je de behoefte om te chatten? Ik ben zelf hoogsensitief.

Hoi lieve mama, Ik herken heel erg wat je schrijft. Ook ik heb een drukke periode achter de rug met (ook) een stressvolle verhuizing en veel problemen. Ik merk vanaf het begin dat we heel weinig bezig zijn met deze zwangerschap. Deels omdat het de tweede keer is (we hebben een zoontje van 2) maar ook deels omdat er zoveel andere dingen gebeuren op dit moment. Een babykamer of naam hebben we nog geen enkele keer over nagedacht of over gesproken :( ondanks dat we heel erg uitkijken naar de komst van onze meid. Gisteren bij de verloskundige hoorde ik het hartje van onze dochter en ik moest ontzettend huilen. De verloskundige vroeg waarom, en ik legde uit dat ik emotioneel was omdat onze dochter in feite zo ontzettend dichtbij mij is terwijl ze (mentaal en emotioneel) zo ver weg voelt. Hierdoor heb ik - nu al - het gevoel als mama tekort te schieten. De tips die de verloskundige had waren om rustiger aan te doen en elke dag een paar minuutjes de tijd maken om, op wat voor manier dan ook, contact te maken met de baby. Geen gouden tips denk ik, maar ik wilde je vooral laten weten dat ik begrijp hoe je je voelt en dat ik denk dat het in je situatie niet heel vreemd is ❤️

Ohjoh ik heb nooit begrepen hoe je van een zwangerschap kan genieten, vind er echt niets aan 😂 Ja tuurlijk wat jij zegt is het natuurlijk super bijzonder dat je lichaam het kan maar daar stopt het bij mij ook een beetje. Tijdens mijn eerste zwangerschap zijn we ook verhuist en waren we daar erg druk mee. Maar ook nu de tweede zwangerschap heb ik niet heel erg iets van een gevoel van genieten. Ik klets ook niet tegen mijn buik, vind het gek om te doen en past niet bij mij. Ik heb een onwijs goede band met mijn zoontje dus ik denk niet dat tegen je buik praten etcetera essentieel is daarvoor. Geniet er vooral van dat je een fijn huisje hebt waar je nu in woont en hopelijk geeft dat je rust en ontspanning. Maak je niet te druk om dit soort dingen, iedereen is anders en ervaart het op haar eigen manier. Vergelijk je niet teveel met wat er op internet staat!

Praten of muziek aanzetten doe ik ook niet, ook niet bij mijn vorige zwangerschap. Pas tegen het einde (2e zwangerschap is dit) merkte ik oprecht verbinding en dat had ermee te maken dat wanneer ik op een bepaalde plek duwde ik dan altijd een schopje terug kreeg! Dat is het zo’n beetje wat ik heb gedaan kwa verbinding behalve iedere dag even mijn handen op mijn buik leggen dan want ik vind het wel heel fijn de bewegingen te voelen! Die echte verbinding kwam pas zodra hij geboren was, we hebben een onwijs goede band dus ik zou me daar echt niet te druk over maken. Doe gewoon wat goed voelt en die verbinding heb je straks echt wel🙏🏻

Ik vind dat er heel wat druk wordt gelegd op de zwangere en ook op diens partner van je “moet” verbinding voelen/maken tijdens de zwangerschap of het komt *nooit* goed. Ook gelijkaardige adviezen komen boven eenmaal de baby geboren is, doe je dit of dat, dan ben je geen of net wel een goede ouder. Ik ben heel dankbaar dat ik zwanger ben, maar het “genieten” gedeelte vind ik zwaar overroepen. Ik vind het gewoon echt niet fijn om zwanger te zijn en tel nu voor de tweede keer echt af naar de geboorte. Vanaf dan voelde het bij mij de eerste keer ook maar aan als echt, het feit dat ik de lasten kon delen vond ik mentaal zo een geruststelling aangezien het niet enkel meer “mijn” verantwoordelijkheid was om voor het kindje te zorgen. Het heeft na de geboorte nog een paar dagen geduurd vooraleer ik me echt verbonden voelde met mijn kindje, maar ik kon haar vanaf dat ze geboren was niet meer missen. Ik ga ervan uit dat ik me zo ook wel weer zal voelen de tweede keer. Mijn band met mijn dochtertje is ook ijzersterk ondanks dus dat ik me tijdens de zwangerschap dus niet echt verbonden heb gevoeld. Mijn zwangerschap is nu ook niet zo ideaal verlopen met dat iedereen er zeker van was dat het een miskraam was, maar het bleek dan toch goed te gaan. Het heeft nu wel even geduurd om vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en ik kijk er ontzettend naar uit om het kindje binnen enkele maanden vast te houden in mijn armen en me weer wat normaler te voelen in mijn eigen lichaam.

Ik vind alle reacties heel mooi! Dank jullie wel voor het delen 🥰 Ik heb hier veel aan!!

Ik heb hetzelfde, ik voel mezelf ruk ben nog steeds misselijk. Ik vind het prachtig de echo's en hem voelen bewegen maar verbinding is lastig. Ik ben naar een haptonoom gegaan, zij helpt mij om te gaan met deze gevoelens (of het gebrek aan) en ik krijg oefeningen om contact te maken als ik daar behoefte aan heb. Dat heeft mij wel geholpen.

Ik heb het ook. Hoewel ik met momenten er heel veel zin in heb dat hij er straks is, voelt het ook totaal als een ver-van-m’n-bed-show. Ik voel hem en zie mijn buik groeien, maar heb (voor mijn idee) nog geen moedergevoel ofzoiets. Soms ben ik ook bang dat als hij er straks is, ik de eerste periode geen idee heb wat ik eigenlijk met ‘m moet. Dat voelt beangstigend en voel ik me ook schuldig over. Maar anderzijds geloof ik ook dat ik het wel kan en dat hij straks mijn grootste liefde gaat zijn. Dus ik snap ontzettend je gevoel, en denk dat het ook een stukje te veel in overlevingsstand te hebben gezeten is. Dat is het voor mij iig denk ik wel.

Ik volg met mn partner zwangerschapsbegeleiding bij een haptonoom. Die geeft eigenlijk fysieke oefeningen mee om meer in contact te komen met je kindje. (En voor te bereiden oo de bevalling) Ik merk dat het voor ons helpt, misschien is het ook wat voor jou? En verder zei zij ook dat het tegen de buik praten niet essentieel is, mijn partner vindt dat ook lastig. Als je intentie is dat je blij bent met het kindje voelt het dat vast ook!

Ik herken dit ook, wat vervelend dat je je zo voelt. Ik ben op werk heel druk en thuis druk geweest met een verbouwing. Hierdoor zit ik denk ik erg vaak ‘in mijn hoofd’ en lukt het me ook niet om bij de baby te zijn, wat toch ook gewoon voor mij abstract en moeilijk te bevatten is. Maar tot nu toe moet ik dan elke keer bij een echo spontaan huilen, alsof dan pas even binnenkomt hoe bijzonder dit is. Ik probeer nu meditaties te luisteren van ‘connecting with baby’ enzo en gewoon regelmatig mn buik vast te houden en in mn hoofd tegen baby te praten. En ik probeer mn hoofd ook maar in te zetten voor babydingen: praktisch gezien zorgen dat het huis fijn is voor mijzelf en de baby straks, dan ben ik toch ook met de baby bezig.

Hee Esmee, ik hou een dagboekje bij voor de baby. Hierin schrijf ik kleine dingen op; wat ik die dag heb meegemaakt (bijv afspraken bij de vk) of welke spulletjes er gekocht zijn voor haar kamertje. Dan wordt het toch beeldend ipv tegen haar te praten of liedjes op te zetten. Misschien heb je er wat aan ♥️

Hee wat leuk dat doe ik ook! Zeker niet dagelijks maar zet mijn gedachten en wat ik meemaak als dagboekje naar de baby op papier. Gelijk een manier om soms even wat van me af te schrijven 😊