Ik hoop dat ik de enige ben die dit meemaakt, maar ik ben bang dat dat niet zo is. Ik ben 11+5 en heb met 6 weken aan mijn manager verteld dat ik zwanger ben, omdat ik erg misselijk was. Ter informatie: ik werk voor een verzekeraar met zo’n 50 medewerkers.
Vanmorgen heb ik een gesprek gehad (op mijn verzoek) omdat het voor mij onduidelijk was wat ik vanuit mijn werkgever kon verwachten qua extra pauze, later beginnen of eerder stoppen, of andere mogelijkheden om me te ondersteunen. Ik ben nog steeds erg misselijk, maar daarnaast ook enorm moe waardoor het mij niet lukt volledige dagen te werken. Ik werk 32 uur in 4x8.
Ik gaf aan dat ik helemaal overloop en werd hierbij erg emotioneel. Hierop reageerde mijn manager (man, 34 jaar) met dat ik heel veel vraag en niks geef. Ik plan mijn controles door de weeks terwijl ik op vrijdag vrij ben, en ik ben ‘s ochtends telefonisch vaak niet bereikbaar. Daarnaast neem ik naast de vaste lunchpauze ook pauze, en dat steekt hem.
Ik voel me totaal niet gesteund en serieus genomen. Hij gaaf aan dat hij het misschien niet begreep omdat hij niet zwanger kan worden. Maar als je manager bent, kun je naar mijn mening een medewerker die om hulp vraagt niet nog dieper de grond in trappen. Wat de reden ook is.
Ik ben inderdaad soms ‘s ochtend niet bereikbaar omdat ik dan aan het overgeven ben. Dit geef ik elke ochtend aan, maar er wordt verwacht dat ik hier beter over communiceer… Blijkbaar word ik geacht elk uur een update te geven over hoe het gaat. Wat betreft de pauze: ik heb een half uur lunchpauze en verder niks. Ik plan nu 2x 10 min in, pauze die mijn collega’s die allemaal roken ook nemen, dus eigenlijk geen extra pauze is. 9 vd 10 keer kan ik de pauze niet eens nemen. Wat betreft mijn afspraken mag hij mij 1. niet eens dwingen die in mijn eigen tijd te doen, maar is het 2. ook nog zo dat als het op vrijdag lukt, ik het op vrijdag doe. Wij hadden afgelopen vrijdag bijvoorbeeld afgelopen vrijdag een echo. Maar meestal is er geen plek op de vrijdag, ik krijg 1 of 2 momenten in de week en daartussen moeten we kiezen.
Lang verhaal kort, ik heb hier veel stress van en voel me ontzettend onbegrepen. Ik weet waar ik recht op heb, maar krijg dit niet. Heeft er iemand tips voor mij? Of zijn er mensen die hetzelfde meemaken en hierover willen praten?