Zwanger en angststoornis

Geen officiele angststoornis, maar denk als ik nu een diagnose zou vragen io die wel krijg 😬 het zijn echt heel erg onzekere tijden en ik ga er niet zo goed me om momenteel. 2 dagen geleden had ik een paniekaanval door iets anders, maar vast ook aangestuurd door mijn stress of de zwangerschap wel goed gaat. Krijg je nog hulp?

Ah jeetje wat heftig! Hoe ben je er nu onder na je paniekaanval? Schroom niet om voor deze dingen je huisarts te bellen! Mijn issue is dat ik naast de angst die iedere vrouw heeft in deze tijd eigenlijk doorschiet in extreem irrationele denkpatronen en mijzelf letterlijk wakker pieker. Dat ken ik van toen ik onder behandeling bij een psycholoog was als tiener. Voor nu heb ik t er vooral over met mijn vriend en mijn verloskundige vroeg er bij de telefonische intake naar (blijkbaar een vraag op hun standaard intake). Mocht ik echt tegen slaapproblemen aanlopen oid neem ik weer contact op met een psycholoog voor een gesprekje ☺️. Iets waar ik vroeger veel voor schaamde en nu toch wel eerlijk voor durf uit te komen

Hier specifiek een separatie angststoornis. Zolang die kleine nog veilig in mn buik zit, zal ik qua zwangerschap vrij weinig merken van mijn angststoornis. Natuurlijk is er angst voor een miskraam. Maar bij mij zal de angst pas in kicken wanneer het kindje er eenmaal is ben ik bang. Dat was in iedergeval bij mijn eerste hoe het verliep.

Yes, ik heb een overgeeffobie. Dit is mijn tweede zwangerschap, dus ik ben er wel iets rustiger onder dan de vorige keer. Maar helemaal chill ben ik absoluut niet...

Zelf heb ik een ziekteangststoorenis waar ik momenteel ook hulp voor krijg. Ik merk dat ik nu heel onzeker ben. Wij hebben al 1 dochtertje van 3.5 en deze zwangerschap ging best snel en goed. Na lang proberen hebben wij in maart een miskraam gehad dus dat maakt mij nog meer onzeker. Ik tel nu echt de dagen af naar de eerste echo van 25 juni ookal ben ik erg bang dat er geen hartje klopt.

Ja, ik heb een sociale angststoornis en gebruik medicatie hiervoor. Ik werk vooral vanuit huis maar moet af en toe wel naar kantoor. Ik probeer nu vooral veel te rusten en ademhalingsoefeningen te doen. Knuffelen met mijn hond helpt ook.

Hoi! Ik heb ook al sinds mijn tienerjaren angstklachten en slik daar ook al jaren een lichte dosering medicijnen voor. Ook al een aantal keer hulp gehad van een psycholoog. Wat ik merk in mijn zwangerschappen is eigenlijk heel gek. Aan de ene kant heb ik random momenten waarop ik ineens een paniekerig gevoel kan hebben(vooral bij het wakker worden) en zijn onzekerheden over de zwangerschap erg lastig. Aan de andere kant heb ik geleerd om heel goed te luisteren naar mijn eigen lijf. Het is ontzettend knap dat ons lichaam zo instinctief weet hoe alles werkt in een zwangerschap. Ik haal daar kracht uit en een soort van rust. Wat ook helpt zijn mindfulness/meditatie oefeningen luisteren op Spotify. Daarbij kom ik sneller tot rust. Op paniekerige momenten herinner ik mezelf eraan dat het tijdelijk is en inderdaad getriggerd wordt door alle hormonen. Dan heeft die paniek gelijk al minder betekenis. Praat erover met vrienden en familie! Je kan ook altijd gesprekken met de POH van jouw huisarts vragen om je hierbij te helpen! Gefeliciteerd met je zwangerschap en probeer op je lichaam te vertrouwen!

Hier verlatingsangst waar ik nu een lage dosering medicatie voor slik weer. Was 10 jaar terug dat ik voor het laatst medicatie slikte, maar helaas sinds de geboorte van ons eerste 3,5 jaar terug is het langzaam aan weer steeds erger geworden. Ik ga ook naar een (zoveelste) psycholoog voor ACT therapie. Eerst wilde ik geen medicatie slikken in combinatie met een zwangerschap, maar ik ben blij dat ik die stap toch heb genomen. Ik ben veel stabieler in mijn gemoed en kan de geleerde dingen vanuit therapie veel effectiever inzetten. Paar maanden terug functioneerde ik echt amper en was een zielig hoopje.

Hi mede paniekjes, Fijn dat hier een topic voor is. Zelf ook vanaf 20e kamp ik met paniekaanvallen (gegeneraliseerde angst) en slik ik medicatie op een relatief lage dosis. 3 jaar geleden ook in een burnout geraakt waarbij de paniek weer vooraan stond. Ik ben nog niet hersteld maar wel veel beter om leren gaan met alle klachten en mentale issues. De keuze om zwanger proberen te raken was daarom niet eenvoudig, maar wil de angst niet mijn leven laten beheersen. Wel een flinke toename in stress/spanning de afgelopen twee weken. Ben zowieso enorm gefocust op lichamelijke klachten en voel echt alles wat er in mijn lijf gebeurt. Dat is echt heel intens. Ik mediteer veel en krijg ook een afspraak met de POP poli over ong 2 maanden ivm wachttijd. Lief en begripvol zijn voor jezelf en je lekker terugtrekken is nog meer nodig nu! Jullie allemaal ook succes! Zeker zo die eerste weken met al die hormonen!!

Wat fijn dat hier een topic voor is! Hier ook, al jarenlang paniekaanvallen en angststoornis. Neemt nu in mijn zwangerschap (4+1) toe. Vooral omdat ik de zwangerschap echt wel merk aan mijn lijf en dit mentaal ook veel met me doet. Hebben jullie/gaan jullie hier over in gesprek met je verloskundige?

Hi ❤️ fijn dat je je verhaal deelt. Je kan dit zeker kwijt bij jouw verloskundige en advies vragen. Misschien kan zij of de huisarts jou doorverwijzen naar de POP poli , speciaal voor zwangere vrouwen met een psychische aandoening. Ik zou dit snel aanvragen ivm de wachttijden in de psychische zorg. Laten we elkaar oo de hoogte houden! Veel sterkte gewenst ❤️

Wat fijn dat dit topic er is! Heb zelf helaas ook een angststoornis. Ik had hem vóór deze zwangerschap goed onder controle maar merk dat hij nu weer flink de kop op steekt 😔. Heb vorige week gewoon een mooie eerste echo gehad maar ik blijf zoooo bang dat het toch niet goed zit. Heb geen controle over die angst en dat vind ik zo naar.

Naar is het hé? Ik pieker ook vreselijk veel en merk zelfs dat mijn hypochondrie, welke ik al jaren onder controle heb, gewoon weer naar voren komt. Mijn hart pompt ook harder en ik ben met momenten onwijs duizelig. Ik heb een specifieke fobie (flauwvallen) en ik ben daarom tot nu toe deze zwangerschap alleen nog maar bezig met mijn bloeddruk, bloedsuiker en of de baby wel goed zit. Er zit dus nul komma nul genieten bij 😪

Wat naar om te horen 😔. Zo rot wat al die hormonen ook mentaal met je doen hè? Lijkt me goed om dit met je VK te bespreken. En hopelijk wordt het beter naarmate de zwangerschap vordert. Dat was bij mij de eerste keer wel zo ❤️.

Ik hoop het zo! Maar ik lees ook veel van meiden die zieker werden naarmate de zwangerschap vorderde, of meer klachten/kwaaltjes kregen, een HG ontwikkelden, etc.. zelf ben ik nu bijna 5 weken en door die reacties en topics er haast van overtuigd dat ik het nog slecht ga krijgen, en daar zie ik enorm tegenop. Wat een onzin he, als ik het zo typ denk ik ook jeetje ireen doe even normaal 🤣

Mijn overgeeffobie vond ik tijdens mijn eerste zwangerschap wel heftiger. Elke dag van het eerste trimester bang dat ik alsnog misselijk zou worden en zou moeten overgeven (niet gebeurd). Nu de tweede keer zit ik er wel rustiger in hoor, weet ik uit eigen ervaring dat ik echt niet misselijk hoef te worden en er gewoon een gezond kindje geboren kan worden. Misschien moet je het eerste trimester even door qua angst, maar wordt het daarna beter! En zeker met je verloskundige hierover praten!

Ik zou je angsten/gevoelens nooit als onzin bestempelen! Je mag best wat liever voor jezelf zijn ☺️. Op dit forum lees je helaas heel veel nare verhalen, denk dat het in verhouding veel vaker allemaal goed gaat maar dat mensen dat minder snel delen. Bij mij werkte suprimal trouwens super goed tegen de misselijkheid in mijn eerste zwangerschap. Kun je gewoon bij de kruidvat kopen. Heb zelf daarna nergens meer last van gehad. Misschien helpt het jou ook!

Ik heb het ook , gisteren ook een kleine angstaanval gehad van;ohjee en de bevalling overleef ik die wel? Ik heb zo'n kramp ojee blijf ik wel zwanger ? Altijd even spannend maar gelukkig heb ik een lieve man die me dan even vasthouden en me geruststeld .

Heeeel herkenbaar! En ook zorgen of ik de bevalling uberhaupt wel aan kan.. en alles wat er bij komt kijken.. maar anderzijds is er dan ook de uitspraak “er is er nog nooit eentje blijven zitten” dus die baby komt er uit, one way or another 🤣

Hoi dames, ik heb ook sinds mijn tienerjaren een angststoornis (plus depressie), waarvoor ik al zo'n 15 jaar antidepressiva slik, daarnaast ook PCOS. Ik ben nu voor de tweede keer zwanger (5+4). Mijn eerste (onverwacht door verplaatste spiraal) zwangerschap was de hel op aarde, paniekaanvallen, veel overgeven, kon maanden niet normaal functioneren, lag als een hoopje ellende bij mijn ouders op de bank. Via crisisdienst bij de pop-poli uitgekomen, antidepressiva tot maximale dosis verhoogd en met alprazolam tot het derde trimester uitgehouden (moest afgebouwd voor derde trimester). Toen kreeg ik corona en met 32 weken opgenomen in verband met dreigende bevalling. Mijn zoontje bleef gelukkig toch tot 35 weken zitten, de dag voor Sinterklaas kwam hij met een spoedkeizersnede ter wereld (naast prematuur was hij ook dysmatuur, oftewel te klein voor zijn termijn). Gek genoeg was ik na de bevalling helemaal oke (naast fysiek herstel dan), en heb ik geen last van paniek gehad tot mijn zoontje ongeveer 2 was. Mijn vader overleed en enkele maanden daarna viel ik plotseling helemaal terug. Nu ben ik anderhalf jaar verder, heb ongeveer een jaar therapie erop zitten. De dag nadat de therapie werd afgesloten bleek ik weer zwanger (dit keer wel gepland maar alsnog verrast doordat het direct raak was). Ik merk dat de angstklachten weer behoorlijk oplopen, vooral in de ochtend kan ik eigenlijk niet functioneren. Nog geen contact gehad met VK (huisarts vond nog te pril omdat test vorige week maar lichte streep liet zien). Morgenochtend nieuwe test en dan contact opnemen met VK. Sorry voor het lange verhaal! Hoewel ik graag een tweede wilde, kan ik nu alleen maar denken, waar ben ik in hemelsnaam weer aan begonnen..