Zwanger en angststoornis

Oh wat vervelend zeg 😢 de toename van paniekaanvallen herken ik wel. Soms lijkt de zwangerschap (net 6 weken) meer in mijn “hoofd” te zitten dan in mijn lijf. Op sommige dagen voel ik me gewoon heel raar, niet mijzelf, alsof de hormonen er voor zorgen dat ik me echt anders dan anders voel.. kan het niet uitleggen maar weet wel dat ik het TOTAAL niet prettig vind. Ik wil graag een gezin maar het vergt mentaal, nu al, echt heel veel van me. Dus je idee van waar begin ik aan.. is wel herkenbaar. Gelukkig is dit van tijdelijke aard, maar nog 7 maanden zo door (en wie weet wordt het nog erger) voelt wel echt als een opgave. Ik hoop dat ik het vol kan houden, ook na de bevalling…

Ah zo rot he! Gelukkig heb je er nu minder last van. Hier ook al mn hele leven lang van emetofobie! Helaas wel mega misselijk en erg paniekerig erdoor. Probeer er alles aan te doen om niet te hoeven spugen😅 Het is al een overwinning dat ik zwanger durfde te worden met deze fobie.

Precies, die vreselijke hormonen.. en wat ik ook zo lastig vind is dat heel veel symptomen zowel bij de zwangerschap als bij angst/paniek horen. Geen eetlust, kortademigheid (ik las net dat dit blijkbaar een ding is tijdens eerste trimester door toenemend progesteron, voelt steeds alsof ik niet goed door kan ademen), hogere hartslag, ga zo maar door 🥴 Dus in mijn hoofd steeds bezig van, is dit de zwangerschap of 'zit het tussen mijn oren?' Heel veel sterkte in ieder geval, en uiteindelijk gaat dit ook weer voorbij!

Ik heb ook emetofobie, echt een heel nare fobie. Echt heel moedig van je dat je de stap genomen hebt om zwanger te worden! Ik gebruik suprimal wanneer ik misselijk ben en vaak luister ik ook naar binaural beats, nausea relief. Die geluidsgolven halen me meestal binnen 10-15 minuten weer naar een rustigere toestand. Hoeveel weken ben je nu zwanger?

Oh ja heeel herkenbaar.. ik heb last van specifieke fobie (flauwvallen) en door telkens het dilemma wel of niet eten, misselijk of niet misselijk, ga ik ook weer piekeren dat niet eten leidt tot lagere bloedsuiker, leidt tot niet lekker zijn/licht in het hoofd/flauwvallen. Dus ik merk nu in mijn zwangerschap ook echt een ongezonde verstoorde relatie tot eten. Heel lastig!! En wat jij voelt heb ik ook hoor, ik voel soms ook echt mijn hartslag, en heb ook regelmatig het idee dat ik niet echt genoeg lucht krijg? Maar dat kan ik wel echt aan mijn zwangerschap wijten.. en met momenten daar ook rustig onder blijven gelukkig. Als je ergens steun in nodig hebt, mag je me altijd een berichtje sturen!!

En de dames die emetofobie hebben tijdens zwangerschap… echt mega respect voor jullie. Ik kan het mij zelf niet voorstellen om met een dergelijke angst/fobie zwanger te zijn. Dat moet ongeveer de hele tijd je koppie in beslag nemen… knap van jullie!! ❤️❤️

We hebben donderdag een vroege echo ivm een miskraam vorige maand. En merk dat ik door de spanning me ook weer "onveiliger" ga voelen. Heel vervelend gevoel. Echt paniek nog niet, maar zo een voorstadium waarin m'n lijf alert is

Dappere dames! Zelf kamp ik ook vanaf mijn 20e met gegeneraliseerde angststoornis. Heb toen ruim 10 jaar medicatie geslikt en dit 3 jaar geleden afgebouwd. Toen verviel ik in een burnout met extreme paniek en ondanks dat ik het wilde zonder medicatie weer gestart. Deze keer nooit helemaal bovenop gekomen. Ik slik nu 10mg citalopram wat al op het randje was van niet voldoende support. Door de zwangerschap zijn mijn klachten direct verergert en dreigt het niet de goede kant op te gaan. Ben erg depri en piekeren, kom tot niks. Ik sta op de wachtlijst voor de POP maar dit duurt nog eventjes. Morgen ga ik de huisarts bellen om te kijken hoe ik met mijn medicatie kan omgaan tot die tijd. Heb een steviger steuntje in de rug nodig merk ik. Ik probeer al 3 jaar uit de burnout te raken en hiermee weer een stap terug. Ik wilde het graag allemaal “zelf” doen en alles doorvoelen en accepteren. Maar ik ben zo moe van deze continue komen en gaan van zoveel intense emoties. Een stukje extra steun in de vorm van meer medicatie zou bestwel welkom zijn. Hoe doen jullie het met of zonder medicatie?

Heftig en herkenbaar, goed dat je hulp zoekt. Ik ben in mijn eerste zwangerschap opgehoogd van 10 naar 15 naar 20 mg escitalopram, plus lorazepam in het eerste en tweede trimester om de heftige paniek op te vangen (plus de bijkomende klachten van dosisverhoging). Wonder boven wonder best een goed derde trimester gehad (wel wat kort want ik beviel exact met 35 weken). Nu (2e zwangerschap) slik ik nog steeds 20mg escitalopram en ben ik sinds gisteren weer gestart met lorazepam (0.5mg minimaal 2, maximaal 3 keer per dag) vanwege de overheersende angst en paniek. Ook ben ik gisteren door mijn huisarts aangemeld bij de pop-poli (als het goed is ontvang ik binnen 2 weken een uitnodiging) en heb ik weer contact met mijn psycholoog. Laat gerust weten hoe het bij de huisarts is gegaan! Ik duim voor je 🍀

En voor alle dames uit dit topic: hoe zien jullie dagen eruit? En hoe komen jullie de dagen door? Ik kan momenteel niet echt functioneren, met werk ben ik genoodzaakt te stoppen (wel lastig, want zzp). Ik lig veel in bed, af en toe wat tv kijken of lezen, maar wil het liefst niet 'bij bewustzijn' zijn. Sinds vandaag geprobeerd een beetje normaler dagritme aan te houden (douchen, even naar buiten). Eten en drinken lukte afgelopen dagen bijna niet, vandaag weer wat gegeten maar na het avondeten plotseling heftige diarree 🥴 Mijn man heeft veel taken van mij over moeten nemen, hij brengt mijn zoontje naar de peuterspeelzaal en naar oma, kookt, doet de boodschappen. Ik vind het echt vreselijk, maar probeer het 'dag voor dag' te bekijken (grote angst is natuurlijk dat dit niet meer overgaat). Wel heel dankbaar voor de fijne hulp die ik heb van familie en hulpverlening. Kunnen jullie trouwens een beetje slapen 's nachts? Hier redelijk (met medicatie) maar vroeg wakker met hoge hartslag. Ik heb overigens volgende week donderdag de eerste echo bij de VK... Spannend.

Ik vind mijn werkdagen (07:00-15:30) echt het aller zwaarst. Ik werk in de zorg en pas op 1 mei begonnen bij deze werkgever, dus wil echt nog even de 12weken echo afwachten tot ik iets ga vertellen (nu 6+3). Ik merk dat er bij mij toch soms een stukje hypochondrie optreed vanwege mijn klachten, vooral bang om echt goed ziek te worden, terwijl ik tot nu toe nog “maar” 1 keer heb overgegeven. Ik voel me wel vaak niet lekker of heel slap, en dat maakt me ook wat angstiger. Ik merk dat ik niet meer mijzelf kan zijn en daarom gisteren ook mijn zwangerschap aangekondigd aan vrienden, zodat ze beter begrijpen waarom ik zo in een bubbel zit. Mbt het slapen snachts: totaal niet 🥲 ik ga er elke nacht minimaal 2 keer uit om te plassen/wat te drinken/iets kleins te eten en wordt ook elke morgen vermoeid wakker.. ik heb komende dinsdag de 1e echo, dan ben ik als het goed is precies 7 weken.

Hé allemaal. Wat leuk om te zien dat hier een topic voor is. Ik heb zelf een paniekstoornis en ocd in remissie. Met periodes heb ik er helemaal geen last meer van. Maar andere periodes is het weer erg aanwezig. Ik slik al jaren geen medicatie meer en heb nauwelijks therapie. Dat ik zwanger ben is best een uitdaging - ook omdat ik erg misselijk en ziek ben - en dat lijkt nu eenmaal ook een beetje op angst. Plus ik wil heel graag een goede moeder zijn - dus meer neigingen tot mijn angst onder controle houden - wat het erger maakt. Goed, hoe dan ook. Zouden we niet een whatsapp groepje kunnen maken voor onze club vrouwen zwanger met angst? Misschien wel heel nuttig. Groetjes

Goed idee van de whatsapp groep! Ik wil graag meedoen 😊

Ja, ik ben ook voor een groepsapp!

Ik merk dat werk juist fijne afleiding geeft. Als je alleen bent met je eigen gedachten, kan je jezelf helemaal gek maken is mijn ervaring.

Ik heb vroeger een angststoornis gehad maar die is in remissie gegaan. Maar toch merk ik dat die deels wel is gebleven/opnieuw omhoog is gekomen, o.a. door mijn vorige zwangerschap en nade bevallig tijdens de eerste lockdown. De zorg was toen echt heel erg slecht. Nu ben ik 10 weken zwanger en mijn zoontje moest tot gisteren regelmatig naar het ziekenhuis omdat hij hoofdpijn heeft en hij is nog maar 4. Ik heb hypochondrische neigingen gekoppeld aan machteloosheid, ziekte is voor mij de ultieme machteloosheid en ik heb als kind en volwassene veel situaties gehad waarin ik me totaal machteloos voelde. Zwangerschap is ook een soort machteloosheid, naast wat je doet wat je kan, ben je verder overgeleverd aan de natuur. Ik heb vorig jaar ook een miskraam gehad waarbij de miskraam zo verliep dat ik dacht dat ik doodging. Ik merk zelf dat ik veel spanning heb door de onzekerheid van de zwangerschap nu, en de zorgen rondom mijn zoontje. Ik voel continue aan mijn borsten of ze nog pijnlijk zijn om zonder checken of ik nog zwanger ben en geen miskraam krijg. Ik krijg daarbij dan nog andere gekke klachten, licht paranoïde en achterdochtig. Ik kan dat wel parkeren af en toe maar het laait steeds op. Die paranoia heeft dan met een spannend gesprek te maken dat ik binnenkort op werk ga hebben, waarin ik bang ben dat ik betrapt ben op fouten. Heel vermoeiend. Het enige wat helpt voor mij is erover praten met mijn psycholoog en veel rust pakken, afleiding zoeken.

Dit herken ik zo erg. Door zwangerschap ben ik zo bang dat ik terug gevallen ben omdat idd veel symptomen vergelijkbaar zijn.. soms wordt je er echt moe van.

Heel belangrijk om erover te blijven praten met je omgeving en ook liefst met een professional. Van nature zijn we al angstig aangelegd, die hormonen versterken en de spiraal naar beneden is zo ingezet als je niet oplet. We hoeven ons niet te schamen en veel mensen hebben geen idee wat je doormaakt. Het delen helpt. Ik ga nu ook om extra hulp vragen in afwachting van de POP. Die wachtrij is 3 maanden en ik ga vast overleggen met de huisarts of ik mijn medicatie (10mg citalopram) mag gaan ophogen naar de standaard dosering van 20mg. De opbouwfase zal even extra pittig zijn maar het vooruitzicht dat de scherpe randjes minder worden geeft me hoop en vertrouwen ❤️. Hoe gaat het met jullie?

Hii. Ik heb zelf geen uitgesloten angststoornis maar weet vrijwel zeker dat ik die heb. Ik heb angsten voor de dood. Daarmee bedoel ik dat ik het eng vind nieuwe dingen te eten omdat ik bang ben dat mijn keel opzwelt , en ik ben ook bang voor verslikken. Ook voel ik vaak of mijn hart nog goed klopt want daarvoor ben ik ook bang. daarnaast dus ik niet ik vliegtuigen, boten dat soort dingen. Ik doe geen spannende dingen ik zou nooit iets risceren waardoor ik dood zou kunnen gaan. Voor mijn bevalling ben nog niet persee bang maar ik weet wel al dat ik geen ruggenprik wil omdat ik dat ook al niet durf. Dit word mijn eerste kindje…

Hey, dit vind ik heel herkenbaar! Ik heb ook vaak angst voor een allergische reactie bij nieuwe dingen eten (nog nooit iets gehad) en ik hou me idd ook bezig met de ruggeprik enz, maar ik weet ook dat de onderliggende oorzaak bij mij controleverlies is. Ik ben als de dood voor alles waarmee ik het gevoel heb controle te verliezen. Daarom is de zwangerschap ook zwaar, want “mijn lijf is niet meer van mij”, als je begrijpt wat ik bedoel.. alles wat ik voel en merk overkomt me ipv dat ik het zelf bepaal. En dat is heel lastig! Zoals voorgaande @amomisborn89 ook zei, echt belangrijk om te blijven praten, en ook om hulp in te schakelen. Morgen heb ik afspraak met de vk en ik ga het hier ook zeker over hebben..