Ik heb altijd moeder willen worden en op latere leeftijd werd ook het zwanger zijn heel aantrekkelijk. Ik heb jarenlang jaloers naar zwangere vrouwen en jonge moeders gekeken en vond het best moeilijk toen iedereen om me heen kinderen kreeg. Het heeft best even geduurd voordat ik zwanger was (donor moeten zoeken, miskraam, ICSI). Door alles was het begin van m’n huidige zwangerschap alles behalve ontspannen en onbevangen.
Ik heb al sinds week 11 veel last van m’n bekken. Inmiddels heb ik zoveel bandenpijn dat ik nog maar weinig kan. Ik weet dat het in verhouding tot sommige anderen echt meevalt maar ik baal dat ik niet de fitte, sportieve, blije zwangere ben die ik ooit voor me zag. Ik heb best veel pijn, kan nauwelijks nog fietsen en slechts heel korte stukjes lopen. Ook werken valt me zwaar. Dingen waar ik normaliter van ontspan of blij van wordt gaan nauwelijks meer. Dat maakt me verdrietig.
Zwanger zijn valt me dus best een beetje tegen en dat vind ik lastig. Ik wil zo graag trots, energiek en blij zijn. En ik vind het lastig om toe te geven dat ik heel blij ben dat ik moeder mag worden maar dat ik de zwangerschap tot nu toe nog niet als iets fijns ervaar.
Wie herkent dit?