het mooie én het zware

Wat een herkenbaar verhaal voor mij! Ik ben ook 33 weken zwanger en kamp al vanaf week 16 met urineweginfecties/nierbekkenontsteking terwijl ik dit in de rest van mijn leven nooit heb gehad. Hierdoor ook erg veel pijn en ongemak, vroegtijdig moeten stoppen met werken, medisch geworden, en enorm veel antibiotica kuren.. (16 gehad inmiddels en slik nog steeds continue antibiotica omdat ik hier niet meer mee mag stoppen) Elke week zwangerschap erbij is een winst voor de baby, maar heb vaak gedacht was het maar voorbij zodat ik me weer een beetje beter kan voelen. Je weet waar je het voor doet, maar dat betekent niet dat het niet heel zwaar is soms. Ik tel de weken af en hoop volgende week te horen dat dit een inleiding wordt, dat ik hier niet tot 40 weken mee hoef te blijven lopen..

Ik denk ook vaak idd “haal hem er maar uit “(ookal weet ik dat dat niet goed is). Elke keer ben ik blij als er weer een dag voorbij is. Daarom hoop ik ook op een inleiding, omdat volhouden steeds meer van me vraagt. Wat helpt is lezen dat ik niet de enige ben die zwangerschap niet altijd leuk vindt. Dan voel ik me minder alleen hierin.

Dank je voor het delen. Ik ervaar zwanger zijn ook absoluut niet als roze wolk. In het eerste trimester was ik zo misselijk met overgeven dat ik tijdens een van mijn paniekaanvallen schreeuwde: ik kap ermee, kom maar op met die abortus! Blijk ik HG te hebben.. pas rond week 23 voelde ik me mét medicatie wat beter. Helaas begon toen ook hier de bekkenpijn en is sindsdien niet meer weggegaan. Het is vreselijk zwaar geweest en nog steeds… Wat ontzettend knap dat je hulp zoekt hiervoor, het is niet niks! 🤟

Helemaal mee eens! Voelt soms echt als een bingo kaart waar je elke keer een nieuw hokje kunt afstrepen .. M’n vorige zwangerschap was al geen rozengeur en maneschijn, de bevalling, de kraamweek en erna ook niet. Deze bevalling gaat de bingo kaart ook extra snel vol, al weet ik nooit waar die eindigt er lijkt continu wat bij te komen. Zucht .. Ondertussen deze zwangerschap al af kunnen strepen: - extreme hg vanaf 5 weken, ziekenhuisopnames en niet meer kunnen werken - vochtinfuus dagelijks 2,5 liter - thuiszorg - plaatsing van picc lijn - picc lijn ontsteking - zelf infuus of picc lijn los koppelen na vochtinfuus, omgaan met de apparaten - medicatie tegen hg - medicatie tegen vorming van pre eclampsie (verhoogde kans ivm vorige zwangerschap) - nutridrink (enige voeding wat ik binnen hield) - tegen het randje van sondevoeding aan - overlijden van mijn oma die woonachtig was in Duitsland - curven prikken want het suikerdrankje raadde de arts af ivm hg (eventuele diabetes) - zwangerschaps diabetes - insuline gebruik - insuline leren spuiten - nog steeds dagelijks curven prikken .. - bekkenbodem klachten, fysio’s zijn allemaal al vol .. - blaasontsteking - schimmelinfectie door de blaasontsteking - extra ctg scans - eventuele nierbekkenontsteking (wachten nog op de uitslag) - extra groei echo’s en de baby die flink groot word geschat waarvan ze een inleiding hebben ingepland - over 2 weken de bepalende echo en gesprek met gynaecoloog over de grote van de baby of het toch niet een keizersnede word .. waar ik doodsbang voor ben - slapeloze nachten, letterlijk helemaal niet meer kunnen slapen. - door alles alleen baby spulletjes online kunnen bestellen en niet fysiek kunnen shoppen - mentaal er echt doorheen zitten Met daarnaast nog een rondrennende peuter van 3 en een man die in de zorg werkt dus ook ‘s avonds en ‘s nachts. En normaal paste m’n schoonmoeder vaak op maar ook die is enorm ziek geweest inclusief ziekenhuisopnames. Waardoor ik vaak spugend, kokhalzend en trillend op m’n benen met veel moeite kleine huishoudelijke taken heb uitgevoerd zoals de was, vaatwasser en de verzorging van ons zoontje. Zodat ik het gevoel had dat ik toch nog wat kon doen. Dusja ik hoop dat de bingo kaart vol genoeg is voor deze keer, dat pre eclampsie m’n bespaard blijft. De bevalling of keizersnee soepel verloopt en de kraamweek deze keer hopelijk gewoon lekker thuis kan zijn met de kleine en dan het alles mee valt. Zodat we kunnen afsluiten op een roze wolk☁️ Daarnaast ben ik niet minder dankbaar of heb spijt, maar wel veel verdriet gehad door reacties van de mensen om mij heen. Zoals zwangerschap is geen ziekte of je weet waardoor het komt dus je krijgt er iets moois voor terug. Reacties van personeel in het ziekenhuis zoals meerdere keer de vraag of ik deze zwangerschap echt door wilde zetten. Het doet al pijn genoeg dat het niet lekker loopt met mijn gezondheid. Gelukkig doet de baby het zelf erg goed naast dat hij 2 weken groter word geschat dan dat hij is dat is voor mij een opluchting. Maar denk dat de opluchting pas komt als alles voorbij is. Een plekje heeft gekregen en ik kan genieten van de kleine uk🩵 Nog even doorbikkelen we zijn er bijna!

In het begin ook heel erg misselijk geweest. Medicatie gehad tot week 16. Erna gelukkig weer wat beter. Rond de 20 weken begon ik last te krijgen van een bekneld gevoel in ronderrug en bil. Naar fysio bleek mijn stuit niet lekker te zitten. Na paar behandelingen wel verlichting maar door overbelasting bleef het pijnlijk. Toen kreeg ik te horen dat het buikje van mijn kleine te snel groeide dus weer verder met onderzoeken. Gisteren te horen gekregen dat ik zwangerschapsdiabetes heb. Dus weer onderzoeken in het ziekenhuis. Ik heb er thuis nog 1 rondlopen van bijna 2. Bel de hele zwangerschap al helemaal uitgeput aan het eind van de dag. Nu ook 33 weken en ben volop aan het aftellen. Mijn kleine jongen ook een luchtweginfectie dus dat er ook nog bij. Vandaag was mijn emmertje even overgelopen. Maar nog 7 weken. En aankomende dagen omringd door familie. Doet hopelijk goed!

Wow, jouw bingokaart is inderdaad al vol genoeg! Ze zeggen dat de laatste loodjes het zwaarst zijn, maar voor sommigen is het vanaf het begin al zwaar. Helemaal mee eens: de reacties van mensen om je heen zijn vaak niet prettig en voelen extra pijnlijk, juist omdat je ze niet verwacht. Reacties zoals “je krijgt er iets moois voor terug” kunnen het gevoel geven dat je niet dankbaar bent. We zijn er inderdaad bijna, en dat geeft wel extra kracht.✨🩵

Heel herkenbaar hoor je verhaal! Ik ben momenteel ook 33 weken zwanger en tot een week of 14 extreem vermoeid geweest waardoor ik letterlijk niks meer kon doen zowat. Toen kreeg ik af en toe bloedingen wat na de 3e keer, rond de 15 weken beter onderzocht werd. Ik bleek een hematoom van 5cm te hebben in mn baarmoeder. Ik moest complete rust houden om dit te verminderen. In de tussentijd ook in rust nog bloedingen gehad wat dus iedere keer veel stress gaf. Bij een week of 19 bleek het hematoom bijna weg! Eindelijk dacht ik dan kan ik weer wat meer erop uit en genieten van mn zwangerschap. Maar vrijwel direct begon de bekkenpijn op te spelen wat uiteindelijk duidelijk zware bekken instabiliteit is geworden. Ondertussen kan ik geen 100 meter meer lopen, amper een kwartier zitten en traplopen is ook een ramp. Constant extreme pijn. Ik ben dus helemaal klaar met de zwangerschap en kan echt niet wachten tot onze kleine man er is, want daar kijk ik zo naar uit nu 🤍💙

HG en paniekaanvallen maken het echt zwaar. Fijn dat medicatie wat verlichting gaf, al blijft het een uitdaging. Het is fijn om te lezen dat je dit herkend. Het herinnert me eraan dat het oké is om eerlijk te zijn over de moeilijke kanten van zwangerschap. Dat je mag erkennen dat het zwaar is, zonder dat het afdoet aan de dankbaarheid voor het kindje dat komt. 🤍

Ohja en al 2x een blaasontsteking en al voor de 4e keer een schimmelinfectie… die was ik alweer vergeten

Heel herkenbaar. 13 jaar geleden mijn eerste zwangerschap was echt super smooth! Geen zorgen, problemen- totaal 0! DEZE?! 🤢 ik dacht dat ik lekker naar sportschool zou gaan, fit voelen, knap voelen, energie krijgen om wandelingen in het bos maken. Maar in realiteit? Overgeven dagelijks tot wk 18. Daarna kreeg ik dagelijks sterretjes als ik te snel opstaan. Geen energie, geen zin, slecht slapen. Maar goed, rond week 27 mooie geboorteplan gemaakt, water bevalling..mijn droom. Week 29 kreeg ik te horen- heftige bloedarmoede. Week 31- zwangerschaps diabetes. Week 32- officieel medisch, moet inleiding worden. Bye bye water birth thuis. Kan niet vergeten dat dagelijks ik slaap Max 5uur per nacht. Bekkenpijn, million keer plassen, alles doet pijn. Nou lekker gezellig! 🙄

Wat naar je verhaal en van alle anderen hier in de reacties, maar eerlijk.. het voelt wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die door zo een zware zwangerschap gaat.. Met mijn eerste zwangerschap heb ik helaas met HG moeten kampen van week 5 tot het einde van mijn zwangerschap. Mentaal was dat heel heftig voor mij. 6 maanden later kwam ik erachter dat ik weer zwanger was voor mijn 2e. Helaas weer met HG sinds week 6 tot nu 33 weken. Aantal keer opgenomen voor een vochtinfuus. Mentaal helemaal gesloopt en dat met een kleintje van pas jaar.. Helaas ook al sinds het begin van mijn zwangerschap last van extreme paniekaanvallen en nu voelt het alsof ik mentaal nooit meer beter zal worden. Ik heb een extreme doodsangst ontwikkeld. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan en wil gewoon dat deze zwangerschap niet heel lang meer duurt.. ik ben letterlijk mezelf kwijt.

Klinkt heel heftig, veel sterkte allemaal!! Hier ook zeker geen roze wolk. Het is mijn tweede, en deels kan ik het daardoor beter accepteren, maar het is ook wel een stuk pittiger deze keer. Ik had nog chronische bekkenklachten van de vorige zwangerschap. Dus zat al met 20 weken in een rolstoel. Vanaf het begin HG, eerste periode kan ik daardoor niks. Gelukkig met een mix aan medicatie nu niet meer dagelijks aan het overgeven, alleen kokhalzen en misselijk. Door al het overgeven heb ik een navelbreuk. Dat valt wel mee, maar vind het wel spannend hoe dat tijdens en na de bevalling zal zijn. Tot slot kreeg ik met 16 weken te horen dat ik zwangerschapsdiabetes heb en moest met 18 weken al 4 tot 7x per dag insuline spuiten. Krijg het maar moeilijk onder controle, heb vooral snel last van hypo's. Oh en mijn bloeddruk is soms ineens heel laag (rond de 84/45). Gelukkig kan ik al vrij weinig dus val niet snel echt flauw op een gekke plek. Ik vind vooral het medisch zijn heel stom. Je bent echt een nummer en er wordt alleen naar wat metingen gekeken niet jaar jou als persoon. Ik mis de begeleiding van de verloskundige echt heel erg. Maar los daarvan geniet ik ook enorm van het getrappel in mijn buik, van hoe enthousiast mijn peuter is over het krijgen van een broertje of zusje en van het beeld aan de periode hierna. Lekker met z'n allen kroelen in bed, weer zonder er over na te denken fruit te eten, rustig op te bouwen met buiten wandelen, en vooral volle focus kunnen hebben op mijn gezin.

Heftig! Krijg je wel een inleiding?

Vanwege de zwangerschapsdiabetes waarschijnlijk ja, maar heel eerlijk zie ik hier echt tegenop en hoop ik dat het vlak ervoor vanzelf op gang komt.

Ik ben van nature een optimist en zie altijd de zon schijnen. Helaas is daar nu niks meer van over, overal pijn en ellende. Vorige week gelukkig te horen gekregen dat ze mij gaan inleiden. Eigenlijk wilde ik dit niet maar het maakt nu toch allemaal niet meer uit. Ik ben blij dat er een einddatum aan zit te komen. Ook heb ik nog een jong kindje van net 1 en deze zwangerschap is zoveel pittiger. Pfffff. Gelukkig is dit ook de laatste☀️

Ik ben even heel dankbaar dat jullie je verhaal delen en ik niet de enige ben die niet geniet van mijn zwangerschap. Ik ben heel erg blij dat ik zwanger ben en straks een kleintje heb, want vanuit mijn omgeving weet ik dat dit zeker geen gegeven is. MAAR wat had ik mijn zwangerschap anders voorgesteld zeg.. Vanaf week 7 zo misselijk en veel overgeven, maar “hoort erbij”. Met mijn achtergrond van maagklachten wist ik wel dat ik meer en vaker misselijk zou zijn dan anderen, maar dit was wel extreem. In week 17 is er dan ook officieel HG vastgesteld. Door de geschiedenis van mijn maagproblemen heb ik zelf veel te laat aan de bel getrokken. En nu met 32 weken nog steeds erg misselijk. Tot 21 weken -ten koste van mijzelf- fulltime doorgewerkt en met 23 weken kwam de man met de hamer langs. Ik trok het niet meer en bij de VK een heftige meltdown gehad. Door het gewichtsverlies herkende ik mijzelf niet meer in de spiegel. Ik zag alleen een leeg omhulsel van de leuke gezellige vrouw vol energie die ik ooit was. Mentaal zat ik er zo erg doorheen dat ik ook meerdere malen er serieus over nagedacht om de zwangerschap te beëindigen, omdat ik het niet langer trok, terwijl dit kindje zo gewenst is. Gelukkig vanuit de VK, huisarts, praktijkondersteuner en gynaecoloog goede ondersteuning en hulp gehad toen ik het echt nodig had. Werk is gelukkig ook heel begripvol en geven mij alle ruimte. Gelukkig gaat het nu met de juiste medicatie vele malen beter en kom ik langzaam aan, ondanks dat ik nog 1,5 kilo onder mijn startgewicht zit. Wat ook telkens hoop gaf was het altijd goed ging met de baby en zij lekker actief is en goed groeit volgens de curve. Inmiddels voel ik mij fysiek en mentaal sterker en voelt het voor mij niet meer als een donkerzwarte zwangerschap maar inmiddels licht grijs. Wat daarbij ook voor mij heel erg helpt is dat ik met een medische indicatie eerder ingeleid mag worden vanaf week 38 (mits het goed is voor de baby). Ik hoef dus niet langer dan 40 weken zwanger te zijn. Dit biedt vooral mentaal veel rust. De opmerking persoonlijke bingo kaart is vol begrijp ik overigens helemaal. - 6 pillen per dag om de misselijkheid te onderdrukken. (worden overigens niet vergoed en deze medicatie is zo goed als niet meer leverbaar) - overgevoelig voor de bijwerkingen van de medicatie. - last van ernstige verstoppingen. - slik nu medicatie om verstopping tegen te gaan. - meerdere galsteen aanvallen gehad. (nog nooit eerder last van gehad) - aan de galstenen kunnen ze nu niks doen, want zwanger. - bloedverlies - prenatale depressie - ca. Elke 4 dagen een afspraak met zorgverlener - lage bloeddruk - randje bloedarmoede en traag werkende schildklier (dus extra bloedprikken) Afteller: 7 weken, 5 dagen te gaan tot 40 weken (Waarschijnlijk minder :))

Precies wat ik even nodig had als realisatie momentje. Het feit dat ik niet als enige een zware zwangerschap heb. Soms voelt het alsof iedereen maar kan genieten of alleen bekkenklachten heeft. Op dit moment ben ik bijna 32 weken zwanger maar och wat ben ik er klaar mee. Vanaf het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was erg misselijk, niks kunnen eten vanwege de angst om te spugen, veel paniekaanvallen, slap, flauw vallen, ondergewicht gekregen noem het maar op. Ik ben een persoon en ik wil mij niet "aanstellen" ik heb hoe ik mij voelde altijd onder stoelen en banken geschoven en ben dus gewoon fulltime door wezen werken. Bij week 16 heb ik eindelijk aangegeven dat ik het echt niet meer trek die misselijkheid en toen heb ik medicatie gekregen en ben ik gaan opkrabbelen, vanaf week 20 gelukkig geen paniekaanvallen meer en kon ik weer "normaal" eten. Ik dacht dat alle ellende voorbij was, maar toen begon de echte ellende pas. Medische 20 weken echo waar er een afwijking te zien was bij de navelstreng, 2 aders ipv 1 en ze kon de aorta niet goed beoordelen. Doorverwezen naar een academisch ziekenhuis 1,5 uur van huis af, conclusie afwijking navelstreng en hartafwijking aan het hartje van onze kleine meid. Dag na de conclusie een vruchtwaterpunctie moeten doen, ivm verhoogde kans op nog meer afwijkingen. Het duurt max 3 weken voor de uitslag van de gehele test er is hierdoor moest ik nadenken of ik de zwangerschap wou afbreken mocht er wat uitkomen. Nadenken over het afbreken zonder dat je weet wat de uitslag is dat is echt onmenselijk. De verhalen horen over hoe ze de bevalling dan gaan opwekken, het besef dat je binnen 2/3 weken dan mogelijk zou gaan bevallen van het kindje wat de liefde van je leven had moeten zijn. Weken van veel ziekenhuisbezoeken, angst, verdriet gingen voorbij. Gelukkig met het positieve nieuws dat er verder geen afwijkingen waren gevonden. Ik had gehoopt om naast al die ziekenhuis afspraken en het monitoren van de hartafwijking/ groeiecho's eindelijk te gaan genieten van mijn zwangerschap. Toen kwam het derde trimester, en ik dacht met mijn positiviteit het kan niet erger worden dan de afgelopen trimesters. Maar toch valt het mij maar zwaar, pijnen, misselijkheid die weer terug is, paniekaanvallen, slapeloze nachten. Ik werk op dit moment 20 uur ipv 36 maar ik tel de dagen af tot ik met verlof mag. Ik kan niet wachten tot ons lieve sterke meisje er is, maar ik ben stiekem ook bang of dan niet juist de ellende gaat beginnen. Het verzorgen van, ziekenhuis controles, de slapeloze nachten, het balanceren van je relatie en vriendschappen. Hoe dan ook vind ik hier wel weer een weg in! Nog even aftellen en dan mogen we (hopelijk) allemaal ons prachtige kindje in onze armen nemen waar we zo hard voor gevochten hebben 💖

Herkenbaar.. tot 20 weken ging alles oke, maar daarna begon alle ellende. Onze meid werd te klein geschat dus extra groei echo’s, tot een doppler een afwijkende waarde aan gaf. Direct een ziekenhuis opname en extra echo’s om te kijken of onze kleine zelf echt geen afwijkingen had (wat was ik bang en zenuwachtig). Momenteel bijna 34 weken zwanger en onze meid word geschat op een gewicht van 1612 gram, elke dag een ctg, 2 keer in de week een doppler en 1x in de 2 weken een groei echo. Momenteel is de doorbloeding wat beter dus de afspraken zijn wat verminderd maar wij worden wel ingeleid met 37 weken wetende dat onze dochter als ze geboren is eerst even in het ziekenhuis moet blijven. Wat is dit allemaal eng en spannend zeg