Somber

Het kunnen zeker de hormonen zijn, helemaal icm de tijd vh jaar. Ik zou het wel in de gaten houden en eventueel laagdrempelig met de poh (psycholoog vd huisarts) praten. Of de pop-poli via de verloskundige bijvoorbeeld. Afhankelijk van hoe heftig je de klachten ervaart. Hoe dan ook, spreek je gevoel uit naar de mensen om je heen. Veel sterkte!

Ik herken je gevoel zeker wel! Zelf ben ik nu 29 weken zwanger van mijn eerste en heb ik in het verleden erg last gehad van depressie. Ieder jaar ervaar ik nog steeds een dipje in deze tijd van het jaar, dus wat dat betreft kunnen we elkaar de hand schudden. Hormonen helpen hierbij zeker niet mee. Is het ook jouw eerste zwangerschap? Als dat zou is komt er natuurlijk ook erg veel op je af. Zeker nu het allemaal dichterbij komt. Niet gek als je daardoor wat meer gaat nadenken en piekeren. Het is ook allemaal niet niks. Ik zou het vooral bespreekbaar maken met je verloskundige. Zij kan je ongetwijfeld goed helpen. Ze dealen ten slotte dagelijks met zwangere vrouwen die wellicht hetzelfde ervaren als jij. Wat in de tussentijd zou kunnen helpen, in ieder geval wat mij helpt als ik sombere gevoelens ervaar die aan me knagen, is om simpele activiteiten te doen waarbij je het gevoel er wel laat zijn. Denk bijvoorbeeld aan kleuren of puzzelen met eventueel een muziekje op. Hierdoor ben je bezig, maar kun je wel nadenken over je gevoelens waardoor je ze beter verwerkt en ze niet wegstopt. Het is geen wondermiddel, maar neemt wellicht wel voor dat moment wat druk van de ketel… Je gevoelens mogen er in ieder geval zeker zijn!

Hier nog een! Door mijn adhd en een voorgeschiedenis van depressie vanuit de verloskundige doorverwezen naar een hele fijne psycholoog, maar een praktijkondersteuner zou ook heel goed kunnen helpen. Ik voel me een stuk beter sinds ik hiermee begonnen ben en kan (na 30 weken) eindelijk een beetje genieten van mijn zwangerschap. Voel je absoluut niet schuldig over dit gevoel. Maar ik zou het zeker aankaarten bij de verloskundige of jouw huisarts, want je verdient het om er bij geholpen te worden. Succes!

Jep, hier ook! Althans, niet zozeer somber maar wel enorm ‘meh’ en vind het lastiger om te genieten. Het lijkt me niet abnormaal en het komt volgens mij ook echt door hormonen.

Ik denk ook dat het door de hormonen kan komen.. ik voel me namelijk best wel blij. Ondanks alle klachten. En zelfs als ik onenigheid heb met mijn vriend kan ik er niet goed om huilen. Ik vind het maar raar voor mijn doen. Ik heb in het verleden ook een zware depressie gehad maar het lijkt nu haast wel of er een soort onzichtbare muur is voor negatieve emoties ofzo. Snap er niks van.

Nou die muur waar ik het over had is inmiddels ook ingestort. Een paar kleine gebeurtenissen en ik kom zelf ook niet meer goed uit de mindere flow. Het lijkt wel of ik ineens extra gevoelig ben en alles harder binnen komt. Ik baal ervan