Blijft jouw kind enigst kind?

Nou ik heb zeker twijfels gehad. Niet zo zeer over dat ik geen 2de kind wou, maar alles er om heen. Bij onze eerste heb ik een postnatale psychose gehad, en ben ik ruim een jaar door uit de running geweest. Kans op herhaling is groot. Maar heb veel therapieën gehad, en nu (we zijn weer zwanger, vandaag 8 weken) hebben we strenge controles via gynacoloog en ggz. Onze dochter is heel sociaal en houd van andere kinderen en voor jezelf is het ook heel fijn 2 kids. Aan begin heb je de tropenjaren (van 0-2 jaar sws) daarna word het beter. Mijn neefje is enig kind en moet altijd vermaakt worden, terwijl mijn broertje 2 dochters heeft, en die gaan samen mooi spelen in de speeltuin terwijl hun zelf lekker op het terrasje er naast een drankje doen. Het heeft heus niet alleen nadelen, maar ook zeker voordelen :)

Volg je hart💜 Is je hart vol met 1 kleine. Prima. Dan is 't klaar Maar als je denk ik heb ruimte in m'n hart voor meer, zet je twijfel aan de kant. Je groeit met je kleintjes mee als mama. Ja alles is anders met nr 2, maar is dat erg? Nee, ze komen niet te kort en is enkel anders dan bij nr 1.

Ik heb zeker geen twijfels, al had ik het wel voor mijn dochtertje leuk gevonden als ze nog een broertje of zusje had gehad... maar nee zou het niet nog een x allemaal willen meemaken.....vond/vind erg pittig ! Ik begin er nu pas een beetje van te genieten...🙈 Maar je moet je eigen gevoel volgen❤

Wij hebben exact dezelfde twijfels als wat jij omschrijft. Wat als ik/wij het niet aan kunnen. Wat als het een tweeling wordt. Wat als het niet gezond is. Toch hebben we besloten om er voor te gaan volgend jaar. Al blijf ik het spannend vinden. Meer dan toen we voor de 1e gingen.

Ik denk dat iedereen twijfelt omdat je bij het zwanger worden van een eerste over hele andere dingen nadenkt dan bij een tweede. Echter moet het voor jezelf goed voelen denk ik. Voor jezelf een toegevoegde waarde zijn, een aanvulling. En dan zal de tijd het vanzelf uitwijzen. Wij zijn nu zwanger van de tweede, misschien iets eerder dan verwacht en toen dachten we jeetje gaan we dan een tweede baby kamer kopen en niet veel later weer een kamer vervangen, en intussen slaapt de eerste kleine heerlijk in een groter bed en gaat dat al weken mega goed! Als je het ook maar echt voor jezelf doet en niet voor andere of bang dat je kleintje dat graag wil.

Wat een herkenning! Altijd het idee gehad dat ik 2 kinderen wilde, enigskind lijkt me echt niet leuk. Als je dan je ouders verliest op latere leeftijd heb je niemand om dit mee te delen, en ook niemand om je herinneringen te delen of om het gewoon samen over je ouders te hebben bijv. Dat soort dingen. Heb zelf een zus, waar ik erg blij mee ben. Afijn, ik vond de begin periode erg zwaar. Veel zwaarder dan verwacht! Hormonaal ook nog steeds niet in balans heb ik het idee. En dochtertje heeft veel last van reflux gehad en nog steeds maagklachten. Slaapt daarom ook nog niet in haar eigen bedje, wat het extra intensief maakt. Ben nu pas een beetje aan het bijkomen eigenlijk en ook volop aan het genieten! Eerder kon ik ook wel van de momentjes genieten, maar het ging echt niet vanzelf.. Sta nu wel weer open voor het idee van een 2de, maar eerst nog even een beetje tot mezelf komen.. Wellicht over een jaartje weer proberen, als dochtertje 3 is en al iets meer richting zelfstandig. Sterkte met de afweging!

Ik zei altijd dat ik minstens 3 kinderen wou. Toen de eerste was geboren begon ik heel erg te twijfelen. Niet alleen omdat de bevalling heel zwaar is geweest maar ook de gedachte dat hij de aandacht moet verdelen. Heeft 3 jaar lang alle aandacht gehad. Ik vond het sneu om te bedenken dat dat ineens minder zou zijn. Maar toch de keuze gemaakt om voor een tweede te gaan. Die is geboren toen grote broer 3.5 jaar was. En het is de beste beslissing ooit geweest. Hij is zo'n lieve grote broer. Ik breng eerst de jongste naar bed en daarna de oudste. Dan kan ik nog rustig met hem knuffelen en de dag doornemen. Zo hebben we toch nog even ons momentje samen. Je vind uiteindelijk je draai en hoe je die aandacht kan verdelen. Inmiddels zijn we zo ver dat we voor een 3e willen gaan. Het is druk en chaotisch soms maar ik zou het absoluut niet anders willen. Vooral op de moment dat ik hun samen zie 🥰🥰

Herkenbare gedachten. En wat is een 'goed' leeftijdsverschil. Ook dat gaat vaak door m'n hoofd. Wij twijfelen niet over een 2e, maar meer de timing, voor zover je die kunt timen haha. Vooral omdat alles mentaal best pittig was en we nog steeds snachts niet doorslapen.

Oh ja, mijn eerste was een huilbaby en nu inmiddels een lieve jongen van 7 met grote moeite met emotie regulatie. Ik heb er jaren niet aan moeten denken voor een 2de te gaan, ik had (en heb) mijn handen vol aan hem. Maar toch...toen hij 4 was..baby kriebels, laatste kans enzo. Wij hebben beide een kleine familie en gunde hem zo een broertje of zusje. Uiteindelijk na heel veel wikken en wegen zijn we toch voor de 2de gegaan ondanks een groot leeftijds verschil tussen hen. Geen moment spijt van zijn kleine broertje gehad, ze kunnen heerlijk spelen samen en zijn gek op elkaar. En het voordeel van 1 groter kind is dat ze zichzelf voor een deel kunnen bedruipen. De oudste was al 5 toen de kleine erbij kwam, het verdelen van de aandacht gaat eigenlijk z'n beetje vanzelf. Wel jaloezie in het begin, maar we hebben hem zoveel mogelijk bij de kleine betrokken en dat ging al heel snel goed.

Bedankt voor dit topic! Soms voel ik me een buitenstaander als ik aangeef dat we er nog niet over uit zijn. Alsof het iets vanzelfsprekends is (als het medisch gezien allemaal mag lukken)

Hier ook twijfels met de grootste nijging naar ‘we houden het bij één kindje.’ We vonden de eerste periode heel zwaar, terwijl we echt wel een makkelijk kind hebben. Maar zijn twee jaar wel chronisch moe, ik weet echt niet of we dat nog een keer trekken. Daarnaast wil ik ook de zekerheid en ruimte dat we de tweede ook alles kunnen bieden.

Ja precies! Het lijkt of mensen nu weer verwachten dat je zwanger bent. Alsof het wel weer tijd wordt ofzo..

De tweede zal nooit zoveel aandacht krijgen als de eerste gehad heeft als baby en daar kan ik me nu al schuldig om voelen.

Superleuk, ja het scheelt als er wat jaren tussen zitten. Mijn vriend is 41 en ik ben bijna 35, dus we willen ook niet járen wachten nog. Hoe oud was jij bij de tweede?

Blij te lezen dat je dit herkent! Nu eerst genieten nog even van de relatieve rust van nummer 1 😬

Ik en mijn man hebben een tijdje twijfels gehad, we kunnen ons meisje alles geven wat haar hartje begeert en alle aandacht die ze nodig heeft. Maar toen we vd zomer op de camping waren was ze zoooo leuk met andere kindjes en deelde alles. We merkte dat onze dochter enorm de behoefte had aan andere kindjes! Toen was voor mij m’n gevoel duidelijk en wilde ik moeder natuur d’r gang laten gaan echter een maand later bleek ik dus zwanger en inmiddels 15+3. Nog steeds gigantisch onzeker over hoe we het gaan doen maar dat vind ook een weg! Soms dagdroom ik over het idee samen met Hannah dan de baby naar bedje te brengen zodat ze overal bij betrokken wordt 😍😍

Hier moest ik er ook niet aan denken eerst! Weer een zwangerschap, bevallen en opnieuw de vermoeidheid die een new born met zich mee brengt. Kan eindelijk leuke dingen met mijn zoontje ondernemen en zit je dan weer met een baby thuis. Maar mijn man wilde wel graag een 2e en dat zette me aan het denken. Vooral voor de langere termijn kan ik me wel voorstellen dat het ons gezin compleet maakt. Plus bij de 1e was alles nieuw en nu zal ik meer zelfvertrouwen hebben. Inmiddels 6 weekjes zwanger

Op dit moment denk ik dat de kans heel groot is dat we het bij 1 kindje houden. Ik was sowieso al 39 toen ik de eerste kreeg. Die zwangerschap ging van een leien dakje, maar ergens ben ik toch bang dat er nu iets mis zou gaan. Ik ben immers inmiddels 41. Daarnaast heb ik na mijn zwangerschap een postnatale angststoornis opgelopen en (mede hierdoor) een burn out gehad, en dat wil ik gewoon nooit meer meemaken. Ik merk wel dat de deur nog niet helemaal gesloten is, maar wel voor 95%

38 al toen ik zwanger raakte. Best oud dus al 😊. Had ook half om half verwacht dat het niet zou lukken

Ja bij ons blijft het bij 1. Ben inmiddels 38 en kreeg suiker tijdens de zwangerschap. Moest een keizersnede omdat mijn lichaam niet mee wilde werken. Mijn tweeling zus heeft wel 2 kinderen en zij heeft 2x keizersnede gehad om dezelfde reden als bij mij. En zij heeft nu ook diabetes waarbij ze moet spuiten. Ik heb een trage schildklier en heb het heel mijn zwangerschap spannend gevonden of het wel goed zou gaan. En het financiële plaatje telt mee en is een 2e wel gezond. Mijn man is ook enig kind en hij heeft nooit een broertje of zusje gemist. Behalve toen zijn vader overleed (tijdens mijn bevalling) had hij zijn verdriet willen delen met iemand die hem dan volledig zou begrijpen. Maar het heeft nu alsnog wel een plekje gekregen. Mijn zoontje heeft straks heerlijk zijn eigen speelkamer naast zijn eigen kamer. En hij krijgt vast en zeker genoeg vriendjes later!