Even mijn hart luchten, tips?

Dikke knuffel ! Wat goed dat je dit deelt zeker goed om even met iemand te praten om het allemaal een plekje te geven. Zelf best wel een traumatische bevalling gehad. Wil daardoor ook geen tweede kindje meer. Merk dat ik er veel over droom en er soms nog wel flink om kan huilen. Ik ben toen naar de praktijk ondersteuner gegaan en 3 gesprekken gehad.

Mijn eerste bevalling is ook zeer zwaar verlopen. Op het moment van was ik zo moe dat ik pas later besefte welk risico wij hebben gelopen. Mij hielp het om van me af te schrijven en er over te praten, moeder/partner/vrienden. Het is niet niks om een kind op de wereld te zetten en als daar complicaties bij komen kijken is het niet gek als we er op bepaalde momenten doorheen zitten. Neem de tijd voor jezelf. Ga leuke dingen doen voor jezelf. Verlies jezelf niet in het moeder en partner zijn. Misschien lucht het heel erg op om met een praktijkondersteuner te praten. Is het toch niks voor jou dan weet je dat ook na het gesprek en kan je kijken wat wel voor jou helpt. Het is geen schande om je rot te voelen over de dingen die je meemaakt. En ga niet denken er zijn ergere dingen dus ik stel me aan ofzo. Geef toe aan je gevoelens, of dat nou betekent dat je een potje moet gaan janken of dat je tijd voor jezelf wil hebben. Doe wat je moet doen om rust bij jezelf te vinden. Je kan het ❤

Fijn dat t met jou beter gaat nu, en het is nooit verkeerd om emoties te tonen hè 😊 Als ik sommige verhalen hoor denk ik: waar maak je je druk om??? Maar ik vond t heel heftig. Ze is dan wel te vroeg geboren met 34.5 en 2 weken ziekenhuis.. maar toch. Soms denk ik ik stel me aan. Het andere moment denk ik: nee je voelt iets en gevoelens zijn geen aanstellen. Ik merk ook dat ik zoiets heb van Hmm 1 kindje is genoeg. Misschien als het allemaal wat rustiger is in mijn hoofd?? We gaan het zien met de tijd 🙃

Dank je wel ❤️ mooi gezegd 🤗

Lieve mama, ook ik heb een nare bevalling achter de rug en de dienstdoende zuster zei mij de volgende dag dat het "een normale bevalling was, hoor". Ik kan er nog angstig en boos van worden. Ik heb er veel over kunnen praten en over geschreven. Vele jaren eerder heb ik maandenlang gesproken met een psychologe. Ik heb haar zelfs het geboorte kaartje gestuurd, omdat ik zo trots was (ben) en zoveel aan haar heb gehad dat ik het met haar wilde delen. Heb ook een hele lieve reactie terug gehad. Het kan soms echt helpen, als je er voor open staat. Doodeng is het in het begin wel. Maar dat is alles wat nieuw is. Ik wens je veel kracht toe. En heel veel heerlijke knuffels met je dochter

Hier heeft het 3 dagen geduurd vanaf het moment dat mijn vliezen braken. Ik kreeg rug oefenweeen die helaas niet meer weggingen. Uiteindelijk weeenopwekkers gekregen helaas gebeurde er weinig 5,5 uur gedaan over 1 cm ontsluiting. Ik was uitgeput helaas ruggenprik werkte niet voelde alles nog. Ook de morfine prik hielp niet. Uiteindelijk na 19 uur 10cm ontsluiting en lang persen. Kleine meid zat vast in het geboorte kanaal. Haalde geen adem bij de geboorte dus moest beademd worden. Dat was behoorlijk beangstigend

Heb je tijdens of na de zwangerschap contact gehad met de POP poli? Ik heb ook hulp gehad hiervoor en je wordt heel fijn geholpen.

Bij mij braken de vliezen in week 32 en 10 dagen later is ze in het zieke huis geboren, dus ook 7 weken te vroeg. Ik lag er zelf een maand met zwangerschapsvergiftiging en de bevalling was een groot trauma waarbij onze levens ook op het randje zaten. Daarna nog narcose gehad ondat de nageboorte niet wilde komen. Doktoren zeiden dat alles wat fout kon gaan, fout ginf en dat ik en mijn dochter dus veel geluk hebben gehad. Ik heb hier ook veel moeite mee gehad en ook nu soms twijfels over nog een baby inde toekomst, maar ik heb het er denk ik wel voor over. Ik weet nu dat ik met mensen er over kan praten en wannee rik weer zwanger zou raken zou ikcdirect onder de gyneacoloog vallen met controles en eventuele medicatie krijg vanaf het begin al. Ik weet dus dat er vanaf het begin goed op mij en de baby gelet wordt tegen die tijd. Dat geeft een beetje rust. Al zal ik zeker de volgende zwangerschap meer angst hebben voor de bevalling dan hoe het de 1e keer ging, toen liet ik alles op me afkomen, nu weet ik wat er allemaal fout kan gaan..best eng als ik er over na ga denken dus dat probeer ik maar een beetje los te laten.. het is dus zeker niet gek dat je je zo voelt, ik denk juist dat het meer dan normaal is nu twijfels enz te hebben!❤

Dat is echt beangstigend inderdaad! Ik hoop dat nu alles goed gaat met Liva? Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar je beleefd zelf een bevalling waarschijnlijk heel anders dan dat men van buitenaf het ziet. Ja, het ginf misschien goed in de ogen van de zuster, maar het kan zo anders voelen voor jezelf!

Gelukkig gaat het nu goed met Liva. Ik ben bevallen met 41 weken en 5 dagen. Nou Idd precies wat jij zegt. Liva werd minuten lang beademd en haar longen werden leeg gezogen. Ik voelde mij zo machteloos ik lag daar maar in bed en kon niets doen.

Ik heb 3 dochters en 3 keer zwangerschapsvergiftiging gehad. Het begon steeds vroeger !. De laatste zwangerschap heb ik ook medicatie gehad. Ondanks dat begon het eerder ! En was ik nog zieker !. Bij mij wilde de nageboorte er ook niet uit. Dus ook onder narcose pff.

Lastige situatie. Wat ik je wel wil zeggen; als je je niet goed voelt of stress ervaart door je werk kun je ook depressief worden. Werk moet leuk zijn. Je moet er met plezier heen gaan !. Ik zelf heb ook even heel wat op moment , ik ga naar een psycholoog. Ik had en heb er ook nooit zin in. Maar ik besef als ik dit niet doe dat het erger wordt!. Soms moet je

Goed dat je hulp bent gaan zoeken. Ik heb als geen ander geleerd dat als jij niet op de rem trapt, dan doet je lichaam dat wel. Ik heb niet de traumatische ervaring. Alles ging bij ons van een leien dakje. Maar toen ik weer ging werken ging het mis. Terwijl ik met verlof was, was er vanalles gebeurd op het werk. Directeur overspannen, collega's overspannen, ik wist niet wat mij overkwam 🙄. Er heerste ineens een vervelende sfeer op het werk. De interim directeur heeft ook veel fouten richting mij (en andere collega's) gemaakt. Toen de kleine 7 maanden was werd ik toch een partij moe. Ik dacht, alle mama's zijn moe dus hup door. Ik bleef eigenwijs doen. Alles bij elkaar heeft er voor gezorgd dat ik ook overspannen raakte. Nog net geen burnout gelukkig, maar ik ben de ziektewet ingegaan. Met hulp van een coach ben ik gaan inzien hoe ik het beter kon aanpakken. Deze coach maakte gebruik van brainspotting. Geen idee hoe het werkt, maar het werkte bij mij. Ik werd weer rustig en ik kon weer ontspannen. En wat jij zegt over je partner en kind had ik ook. Thuis ging echt alles super, daar kwam het niet door. Maar alles daarbuiten gaf mij op dat moment veel stress. Mijn tip zou zijn, zoek hulp wat bij jou past. Je emmertje klinkt erg vol. Mijn arbo arts had wat ideeën geopperd waar ook de coach bij zat. Zodoende kwam ik daar. Sterkte 😘

Lieve mama het is ook allemaal niet niks wat er in een jaar tijd ineens allemaal gebeurt is. Je doet het super als mama maar makkelijk is anders. Ik loop zelf ook tegen een hoop dingen aan. Voor mij traumatische bevallig, trauma van vroeger wat weer aangewakkerd is lichaam dat moeilijk doet werk valt erg zwaar. Ik ben afgelopen donderdag via de poppoli verwezen naar de psychiater in het ziekenhuis. Eerst schaamde ik me kapot ik dacht ben toch niet gestoord? Maar ik ben voor het eerst goed gehoord. Er komt een behandelplan en ik ga goede begeleiding krijgen. Een van de dingen waar ik op vast loop: ik gun ons zoontje zo een broertje of zusje in de toekomst maar ik ben zo doodsbang om nog eens te moeten bevallen. Ik wil nu echt heel hard aan mezelf gaan werken. Want op dit moment ben ik erg emotioneel en loop ik vaak vast. Wel geniet ik volop van Stef maar alle andere dingen zijn zo moeilijk soms. Ik ben doodsbang voor wat komen gaat met de traumaverwerking, de beerput die open zal gaan. Maar het moet. Ik wordt er vast en zeker een beter mens van. Belangrijkste van alles is blijven praten zorg dat je iemand of meerdere mensen hebt waar je goed mee kan praten waar je je hart kan en mag luchten. En besef dat je niet de enigste bent ik heb ook al van meerdere soort gelijke verhalen gehoord. Het is niet iets raars. Je doet het vast en zeker fantastisch als mama. Ik hoop dat je je snel wat beter voelt en dat je in elk geval je verhaal kwijt kan.