Help het mij begrijpen aub :(

Dag mama’s Ik moet het even van mij afschrijven, weet niet goed waar ik dit topic anders eens kan delen en meningen vragen, want ik ken niet meteen nog mensen met hetzelfde voor in mijn omgeving … Het gaat over mijn schoonzus met 2 kindjes. Ze is alleenstaande mama (bewust van donor, geen vader in het verhaal). Ik ben altijd supporter en voorstander geweest van haar beslissing, zou het zelf niet kunnen eerlijk gezegd. Ze heeft destijds haar idee gedeeld eerst met haar ouders voor een kindje, want dat vraagt ook veel steun en support van haar ouders natuurlijk, als backup. Die hebben ook gezegd, wij gaan jou steunen. Er werd slechts gesproken over 1 kind, het zijn er 2 geworden. Ze is na nummer 1 direct begonnen aan 2 zonder te zeggen. Alle liefde voor die kindjes, we zien ze super graag, maar we zitten echt met een gespannen sfeer in onze familie. Het gaat precies niet voorbij. Wij zelf hebben 2 kinderen ook. Dus de grootouders waarover ik spreek hebben 4 kleinkinderen in totaal. Echter durven wij nooit meer iets vragen bijna qua oppas ofzo, want zij hebben het super super druk met de 2 kids op te voeden van mijn schoonzus. Ze zijn op pensioen en hebben ‘tijd’, maar ze zijn wel dus begonnen aan een nieuwe periode met kinderen, waar zij eerlijk gezegd destijds niet voor gekozen hadden helaas. Dan zijn er nog gezondheidsproblemen ook die opkomen… Ik wil het verhaal niet té lang maken, maar hoe ga je om met zoiets? Ze kiest voor alleenstaande mama maar wil carrière vrouw zijn. Zit vaak in het buitenland, kan ze 3 op 5 (of meer) schooldagen niet zelf afhalen. Haar ouders zwoegen, gaan door weer en wind voor die kleintjes en mogen hun eigen pensioen wel vergeten. De laatste tijd wordt het erger en erger, ze zitten overal rond voor opvang met verschillende redenen, vooral werk en soms met vrienden iets willen doen (wat ik begrijp, maar dan misschien niet een volledig weekend?!). Ik loop soms echt met een gespannen gevoel rond en nu onlangs was er toch de druppel die de emmer liet overlopen. Ze zei tegen ons ‘Ja, de grootouders vragen nooit eens spontaan om op mijn kids te letten en wel op die van jullie. Naar die van jullie vragen ze wél zelf.’ Ja maar toen dacht ik, sorry maar zij zorgen er zooooo vaak voor dat ik dit niet raar vind? Mama’s ben ik een verzuurde pruim of is het terecht dat ik hier soms problemen mee heb? :( Je kiest voor alleenstaande moeder, maar dan stop je al je tijd in carrière maken, weekendjes met vrienden etc. En iedereen heeft recht op zijn ontspanning, echt waar, wij ontlasten haar ook soms door de kids op te vangen… maar ze doet meer activiteiten dan wij zelfs en nog klagen ‘ik ben maar alleen’. Ik heb misschien ook een andere visie, maar die gespannenheid kan ik niet mee om. De grootouders hebben er ook last van, ze zitten er soms door en voelen zich schuldig dat ze niet vaak quality time hebben met onze kids… Ik neem ze echt niets kwalijk en geef ze ook gelijk wat de quality time betreft. Die is onbestaande bijna, want alles moet samen met de andere 2 kids. Als we afspreken of iets willen doen, is er ook meteen commentaar van haar ‘Waarom wist ik daar niks van, hebben jullie afgesproken’ etc… Jullie tips en reacties zijn zeer welkom want ik zie mijn schoonzus en kindjes super graag maar weet soms niet hoe ik met alles moet omgaan 😕 de grootouders verdienen ook meer rust en respect. Alvast bedankt mama’s!