Opzien tegen volgende zwangerschap

Pffff ik word zelfs depri als ik denk aan die hele heisa met die buik, en bevallen en het eerste jaar. Als ik die hele fase kon overslaan zou ik dat graag doen bij mijn tweede. Echt een traumatische bevalling gehad en ook chronisch moe, nog steeds na bijna 2 jaar. Ik vraag me ook af of ik de enige ben hierin..

Je bent niet de enige dus! Maar is het voor jullie een reden om het niet te doen? Ik wil onze kleine ook niet voor altijd alleen laten en de angst die ik nu heb is er volgend jaar ook nog...

Herken ik zeker. Maar ben nu 37 (bijna 38) dus heb ook niet heel veel tijd meer. Wij moeten door heel het ziekenhuis circus heen. Wij zijn daar afgelopen mei voor het eerst weer geweest (bij onze dochter duurde het mega lang) Maar dit bleek in 1x raak te zijn. Na de bevalling van onze dochter, ben ik door het hele gebeuren in een dikke burnout terecht gekomen, en loop ik nu nog steeds in de ziektewet. Zo verschrikkelijk moeeeee.. Maar goed, de ene zwangerschap is de andere niet. Het kan per persoon ook steeds heel erg anders zijn. Geen garantie dat het weer het zelfde gaat zijn. En uiteindelijk doe je het allemaal voor dat ene doel.. ik wil geloven dat als het nu allemaal beter mag gaan (je hebt nu een referentie kader aan je eerste zwangerschap) dat het me ook kan helpen om de eerste zwangerschap ( en alles wat daar aan hangt) een beter plekje te kunnen geven. Ik hoop dat jullie de stap ook weer durven nemen. En zwanger zijn, is denk ik ook een stukje opoffering voor the greater good

Heel herkenbaar! Ik had tijdens mijn eerste zwangerschap last van HG en tot 6 maanden alleen maar moeten spugen en tot het eind super misselijk. Dan nog idd de bevalling en om heel eerlijk te zijn vond ik de kraamtijd en überhaupt het eerste jaar heel heftig. Ik was constant moe en sliep amper, heb ook een heel druk kind haha dus moet zeggen dat ik na 19 maanden nog steeds blij ben als ze naar bed gaat😅 Hierdoor zag ik ook erg tegen een volgende zwangerschap op, weer het zwanger zijn, de bevalling en vooral de slapeloze nachten weer. Terwijl ik dit typ ben ik 25 weken zwanger haha. Ik had zoiets van, ik zit toch in de luierfase en "vermoeidheid" dus laat die tweede ook maar gauw komen zodat ik daarna lekker rust heb. Want het zou niet zo zijn dat ik er volgend jaar anders over zou denken. Succes met jullie beslissing en wat het ook is, jij moet je er goed bij voelen!

Ik heb 2 kinderen (5 en 1.5). Waar bij de een de zwangerschap heel makkelijk ging en de bevalling loodzwaar was. Was bij de andere de zwangerschap heel zwaar (vanaf week 8 bekkeninstabiliteit) en de bevalling zooo snel en makkelijk. Uiteindelijk vind je met 2 kinderen ook je draai en gaat het allemaal vanzelf. Je past je vanzelf ook aan wat betreft slapen en rust. Wat betreft je vermoeidheid. Heb je wel eens je vitamine laten controleren. Daar zou het ook nog wel eens aan kunnen liggen. En je zou floradix kunnen drinken. Is een 100% natuurlijk drankje wat je ijzergehalte op peil houdt.

Herkenbaar! Wij denken er nu ook voorzichtig aan. Hier ook depressie/burn-out! Ik denk dat een pandemie en dus veel alleen moeten doen tijdens de zwangerschap en na de bevalling niet heeft geholpen. Ik wordt al angstig als ik aan het eerste jaar denk. Maar zoals hier ook is gezegd: elke zwangerschap/bevalling/postpartum is echt anders. En je bent nu als mens ook gegroeid en sterker geworden. Vermoeidheid is een ding, maar mij helpt het om te accepteren dat het zo zal zijn de komende jaren, tot ze ouder en zelfstandiger zijn. En weer “fit” voelen en überhaupt als je zelf voelen echt wel komt. Bij ons sta ik er de laatste positiever in maar heeft mijn partner meer moeite. Hij heeft het ook als zwaar ervaren en heeft nog tijd nodig. Moeite met accepteren dat ons leven echt even veranderd is en dat we voorlopig gebroken nachten zullen hebben etc. En ik snap het ergens ook wel.. laatst waren we bijvoorbeeld een weekje weg met de kleine en we kwamen nog vermoeider thuis dan dat we waren gegaan 😂 dus wij wachten nog even tot dat het voor beide goed voelt. Luister naar je gevoel en wat goed voelt. Je kan echt meer aan dan dat je denkt. Wat mij ook heeft geholpen om alles een plekje een plekje te geven is een psycholoog. Hoop dat het goed komt voor jullie!

Wat een fijn topic! Ik ben ook nog chronisch moe en vond het eerste jaar ook erg zwaar. Wil zelf graag wachten tot kleintje een jaar of 3 is voordat we aan een 2de denken. Want merk gewoon dat ik er niet aan toe ben, ook al kriebelt het heus al wel eens weer.. Ik herken ook heel erg wat MAMAH zegt qua partner! Mijn man moet ook nog accepteren hoe de dingen veranderd zijn bijv. Dus het hangt er natuurlijk ook vanaf hoe hij er in staat. Qua hormonencircus zie ik er echt tegenop, maar het lijkt mij ook weer heerlijk zo'n kleintje straks. Je geniet daar misschien ook weer anders van dan bij de eerste, dan is het toch ook erg onwennig allemaal! Luister in ieder geval goed naar je gevoel, je kunt praktisch gaan overwegen, maar je gevoel (en dat van je partner) is leidend denk ik :)

Herkenbaar, ik zie vooral op tegen de bevalling. Zwangerschap ging gelukkig prima. Ik heb laatst de vk gebeld wat betreft de bevalling, dat heeft mij wel gerustgesteld 😊

Mag ik vragen hoe het gesprek met de BK is gegaan? Ben je geholpen mbt waar je tegenop zat? Lijkt me heel fijn voor je als je zo gerustgesteld bent!

Ik zou het alleen doen wanneer je er klaar voor bent.. of even goed praten met je verloskundige oid

Dit was telefonisch en hoewel ik een keizersnede heb gehad, die niet ging zoals het hoorde.. was ik nogal angstig. De vk heeft me verteld dat t zh bij een volgende bevalling echt wel rekening houdt met hoe t de vorige keer ging en ze daardoor goed op voorbereiden. Mocht ik weer voor een kz gaan dan.

Voel me precies zo, zoontje is 1,5 nu, maar begint toch wel te kriebelen, lastige bevalling gehad, spoedkeizersnede, net aan geen huilbaby, kon niet slapen na de bevalling, superzwaar herstel en was hormonaal helemaal van het padje. Voel me eigenlijk nu pas weer een beetje mezelf! Zie er enoooorm tegenop weer een tweede!! Maar misschien, hopelijk gaat alles beter dit keer? Wil wel graag een tweede, maar denk dat ik er nooit echt klaar voor ben, misschien volgend jaar maar gewoon voor gaan, als ik zwanger mag raken natuurlijk, en even doorbijten. Scheelt dat ik nu meer ervaren ben! Was zo onzeker en onervaren bij de eerste!

Precies wat anderen ook zeggen, de ene zwangerschap is de andere niet. Bij de eerste (nu 19mnd) nergens last van gehad. Alleen de laatste week pre eclampsie gekregen (zonder enig symptoom waar ik het zelf aan had kunnen merken), ingeleid, snelle bevalling, allemaal prima. Bij de 2e (nu 8 weken) vanaf begin eerste trimester onnoemelijke bekkenpijn gehad wat alleen maar erger werd, moeite met eten en drinken want nergens zin in, continue misselijk maar niet kunnen overgeven...deze keer verder alles goed, geen pre eclampsie, weer een snelle bevalling. En heel eerlijk...ik zou er, ondanks de bekkenpijn bij de 2e, geen seconde over na hoeven denken om het nog een keer te doen 🫶😍 Het is even zwaar in het begin, en vooral als ze tegelijk huilen (gillen, schreeuwen, krijsen) en je bent alleen thuis 🤪🫣 maar het komt allemaal goed. En tijd voor slapen heb je nog wel als ze het huis uit zijn 🫣🤪 Moet ik er wel bij zeggen dat ik na de eerste nog niet heb gewerkt, alleen een reïntegratie traject heb gevolgd, daar ik in de ziektewet ben gekomen met PTSS en een burnout. En ik heb nog wel eens slechte dagen, maar ben hard aan het solliciteren, kan niet wachten op weer een nieuwe uitdaging 💪

Ik had mijn eerste zwangerschap erg veel last van mijn bekken (al rond 22 weken halve dagen de ziektewet in) en vaginaal bloedverlies tot zeker de 32e week, incl ziekenhuis opnames om te checken of de baby in orde was. Was iedere keer in orde, alleen wel steeds schrikken. Nu tweede zwangerschap (momenteel 37 weken en dochter is 19 maanden) nergens last van. Ja het is wat vermoeiender omdat je een kind hebt waar je achteraan moet maar de dagen gaan daardoor wel weer sneller en tussen de middag gaan we beiden naar bed 😄 mij dus 10000000000% meegevallen!

Wij hebben er tijdens een date samen eens goed uitgebreid over gesproken. Echt op het gebied van 'hoe zien we de toekomst voor ons'. Dit ruim een jaar na de geboorte toen het weer iets begon te kriebelen, daarvoor moest ik er nog niks van weten want zwanger zijn en bevallen was ook zeker niet mijn hobby. En hoe leuk ik een new born ook vind, ik vond t pas echt helemaal leuk worden vanaf 6 maanden. Ons conclusie: we willen echt gaan voor een broertje of zusje. Mijn conclusie: ik wil zsm een 2e... Want dan kan ik ook sneller weer helemaal mezelf zijn 😌 Inmiddels heel pril zwanger en het voelt echt als de goede keuze. Ik heb er zelfs weer een beetje zin in. Ook een soort 2e kans ofzo, omdat de eerste zwangerschap en bevalling natuurlijk erg werd bepaald door lockdowns.

Super leuk om te horen dit en van harte gefeliciteerd 🥳 geniet ervan!!

Hi, ik heb hetzelfde. Bij de eerste ontzettend misselijk/overgeven de eerste 16 weken (wat voor sommige vast nog niets is, maar ik vond het verschikkelijk). Maar uiteindelijk willen we wel graag 2 kindjes dus ik zag het ook zo, hoe sneller zwanger hoe sneller er weer klaar mee. Mijn dochter is nu bijna 2 en ik had wel het gevoel dat ik het weer aan kon. Nu 7 weken zwanger en voel mij week heel slecht. Misselijk/overgeven, heel moe en algemeen belabberd. Ik moet zeggen dat ik het daar wel moeilijk mee heb, met name om dat te vertrouwen in de zwangerschap en het blije gevoel vast te houden. Wat mij wel helpt is dit ook te delen met mijn omgeving. Ook op werk weet mijn baas nu al dat ik zwanger ben en mij zo slecht voel. Mensen om mij heen zijn erg behulpzaam en dat is heel fijn! En verder focus op het eindresultaat en lief zijn voor jezelf🤞❤

Gefeliciteerd met de zwangerschap! Wij zijn er inmiddels ook voor gegaan. Morgen eerste echo met 8 weken! En idd ook zo beroerd :( Ik vind het ook lastig om dat blije gevoel vast te houden als ik me zo ziek voel... Met de test heel blij maar nu al 2 weken ziek thuis... Ik vind het heel pittig. Maarja alles voor het goede doel... Hopelijk voel jij je ook snel beter!

Ik had dit ook erg, maar toen ik eenmaal net zwanger was van de tweede vielen al die gevoelens van me af en was is vooral mega gelukkig! Inmiddels 21 weken zwanger en ja, het is af en toe flink afzien, zeker met een peuter die hier rondloopt. Maar sws het jaar zwanger en het eerste babyjaar heb ik ingecalculeerd als niet de aller fijnste jaren en daar stel ik me maar gewoon op in. Soms ff flink doorbijten idd.