Spijt? 2e kind?

Wij een 3e kindje . We hebben nu 3 meisjes. Het is mega druk ! Geen tijd meer voor mezelf. De nachten zijn ook mega zwaar. ! Maar spijt ??? NEE echt niet. ! Zon klein lief mensje. Spijt hebben van het krijgen van je eigen kindje krijg er kippenvel van.

Is spijt niet gewoon het verkeerde woord? Ben je niet gewoon heel erg moe en lukt het even niet goed om te relativeren? Ik heb zelf net m'n eerste kindje gekregen dus de overgang naar 2 kinderen weet ik niet, maar ik weet wel van een vriendin van me dat haar man de overgang van 1 naar 2 echt heel erg zwaar vond. Dat is inmiddels gelukkig allemaal weer bij getrokken. De beginfase lijkt me ook loodzwaar met de gebroken nachten nu. Heb je niet een partner of familie die je kan helpen in deze drukke tijd? Hoe oud zijn je kindjes?

Spijt indd misschien verkeerde woord... zal de vermoeidheid zijn

Ik heb ook net mijn eerste kindje, dus herken het niet, hoewel ik in de afgelopen weken wel al vaker heb gedacht “zo! Je zou maar een tweede kindje hebben dat om 6 uur al wakker is en aandacht en zorg wil na zo’n kort nachtje met de baby!” ik vind het wel super goed dat je dit gevoel benoemt! Waarschijnlijk komt het idd door vermoeidheid, maar als deze gedachte door je hoofd blijft gaan is het wel verstandig er wat mee te doen! Je kan bijvoorbeeld eens met de verloskundige of de huisarts praten. Misschien hebben zij wel goede tips hoe ermee om te gaan of helpt het om een en ander op een rijtje te zetten. Ik zou sowieso met je partner, een goede vriendin en/of je moeder praten. Je bent echt niet de enige die zich zo voelt! Misschien toch proberen een momentje voor jezelf te vinden, of juist een momentje alleen met je oudste door te brengen? Wanneer je terugkomt merk je misschien wel weer andere gevoelens voor je baby dan wanneer je zo middenin het vermoeiende gedeelte van het zorgen voor zit!

Ik heb het in de nachten soms wel echt dat gevoel en ja het is wel een gevoel van spijt en waar ben ik aan begonnen en dit is nog de eerste en die gevoelens hoeven niet verkeerd te zijn als er op de dag ook positieve gevoelens zijn dat je blij bent met de kleine dan maakt dat de negatieve gevoelens weer een beetje goed ;)

Ik heb geen spijt, maar door de slaaptekort dacht ik wel even, oh waar zijn we aan begonnen 😅. Mn oudste is al 6, zijn dus al heel lang uit de luiers. Was erg wennen (nog steeds) aan een nieuw ritme.

Spijt niet, nee zeker geen spijt. Wel dat ik soms denk waar ben ik aan begonnen. Met name snachts en savonds. Moet gewoon erg wennen äan het nieuwe ritme en denk dan vaak dat ik heel graag gewoon me nachten en avonden terug wil voor mezelf.

Heb geen spijt van ons tweede kindje. Er zijn zeker wel momenten dat ik denk waar zijn we aan begonnen. We hadden een prima ritme met de oudste, is ook een goede slaper dus genoeg tijd in de avonden voor ons zelf. De onzekerheid hoe dat met deze kleine gaat zijn en de gebroken nachten doen me wel eens denken waar zijn we aan begonnen. Ook wel zelf onzeker gevoeld of ik het wel goed doe met twee, of ik de oudste soms niet te kort doe als er iets niet kan omdat om met haar zusje bezig ben.

Bedankt voor je lieve bericht

Ons 2e kindje is nu 3 weken oud en ik herken je gevoel ergens wel hoor, al zou ik het zelf geen spijt noemen. Ik heb fysiek een loodzware zwangerschap gehad, wat door de lockdown hier in België heel eenzaam was, want ik heb echt weken alleen gezeten overdag zonder mijn ouders of dergelijke te zien. We hadden ook een perfect ritme met ons zoontje, die sliep goed. We hadden een hele avond voor ons alleen en hoe zwaar de zwangerschap ook was, die 3 weken met 2 kinderen zijn al zo slopend geweest. Moet er wel bij vertellen dat mijn knip helemaal ontstoken en uiteindelijk opengevallen was en pas sinds gisteren is het volledig terug toegegroeid. Ook weer minstens een liter bloed verloren na de bevalling, dus lichamelijk al wat verzwakt en 2 weken geleden was de oudste thuisgekomen met buikgriep. Dus lichamelijk voel ik me nu pas iets beter. Maar 2 dagen geleden ben ik op 4 uur tijd, 2,5 uur bezig geweest met de baby rustig te krijgen (regeldag + krampen 😒), terwijl mijn man de oudste rustig probeerde te krijgen die wakker was geworden van het gehuil van de baby en op zo’n momenten denk ik: 🤯🤯 waar zijn we aan begonnen! De tranen zijn toen ook rijkelijk gevloeid, maar het hoort erbij. Gelukkig is mijn man nog 2 weken thuis, zodat ik overdag kan bijslapen. En we beginnen terug ons ritme te vinden, dus dat is wel fijn 🙂

Ja dit is er ook zeker...overdag gaat het vaak ook prima en zitten er zeker positieve momenten bij.

Ik had dat na onze tweede ook wel eens. Inmiddels een derde gekregen. Het is nu vermoeiend met die gebroken nachten, maar ik weet ook dat daar een einde aan komt, en dat het dan weer leuker en makkelijker wordt. Mijn grootste tip: neem wel tijd voor jezelf. Regel even een oppas, vraag je man om een paar uur te doen. Al ga je maar even alleen naar de supermarkt of een blokje om. Het zal wonderen met je doen, en daarna ben je weer blij als je je fijne kinderen ziet. Blijf er vooral over praten, want als je dat niet doet heb je kans op een postnatale depressie of ga je negatieve gevoelens ontwikkelen voor je tweede kindje. En dat moet je juist niet hebben!

Ik herken je wel een beetje. Geen spijt, maar het gevoel van, 'oh, doen we hier wel goed aan?'. Ik vind het moeilijk dat mijn oudste moet inleveren en het daar soms lastig mee heeft. Ik probeer hem waar het kan zoveel mogelijk de aandacht te geven en te laten zien dat ik ook nog klaar sta voor hem. De oudste gaat nog lekker naar opa en oma, waar hij de volle aandacht krijgt. En ik bedenk me dat deze periode, met veel nachtvoedingen en nog geen enkel ritme, maar even duurt. Het gaat rustiger worden, voor de baby, voor de oudste en voor mij. Sterkte en hopelijk kun je ook genieten, het gaat zo snel.

Herkenbaar dat soort schuldgevoel naar de oudste. Merk bij ons dat de oudste het heerlijk vindt om soms even 100% aandacht van ons te krijgen. Dus ik probeer als de baby in bed ligt echt even bewust met de oudste wat te doen (spelen/ laten "helpen" met de was - Ja de was vindt ze heel leuk om te doen) en merk dat ze het daardoor ook beter kan hebben als de baby ook beneden is

Spijt niet meteen, maar soms wel dat ik denk van misschien had ik het niet gedaan als ik van te voren wist dat het zo pittig zou zijn. Maar nu ik haar heb wil ik haar echt niet meer kwijt. Ik zou alleen wat hulp kunnen gebruiken om alle ballen hoog te houden. Huishouden schiet er nu bij in en mijn zoon weet dondersgoed dat ik hem niets kan maken tijdens de voedingen, dus dan vreet ie ineens van alles uit. De klier. En de baby huilt veel wat veel stress en hoofdpijn oplevert. Maar we komen er wel, ooit, het liefst voor ik overspannen raak

Ik heb mijn 4de meisje gekregen.. ik vind het juist heerlijk.. dat slaaptekort is maar van korte duur en dat ze zo klein zijn ook.. als het straks makkelijk word heb je vast spijt dat je er nu spijt van hebt.. geniet ervan het is maar voor even.☺️

Lieve Miss85, ik begrijp je helemaal. Ik heb een postpartum depressie gehad na mijn eerste, 3 jaar geleden. Ik had vrijwel niets met mijn eigen kindje. Ik heb net mijn tweede kindje gekregen en voel nu voor het eerst die geweldige gevoelens. Ik wist niet dat dit bestond. Je bent dus echt niet de enige. Mocht dit gevoel je belemmeren, zoek dan hulp. Je kan er niks aan doen. Sterkte! 💫

Geen spijt maar wel erg moeilijk. Zit met een peuter van net 2 en een hele onrustige baby die alsmaar wilt drinken, huilt constant en slaapt niet. Ook de nachten zijn erg slecht, een van ons zit beneden zodra de ander kan slapen en dan weer andersom. Hij is morgen 2 weken oud en het wordt ooit beter maar het lijkt zo lang te duren.

Absoluut geen spijt, wel erg pittig met een baby van 6 weken die veel huilt en weinig slaapt en een peuter van 2.5 die het overigens zeer goed doet maar ook aandacht wil.

Het leven met onze 4 jarige was zeer rustig, alles kon en ze ging overal mee naar toe. We hebben ook lang gedacht: is het goed zo? Maar nu onze zoon er is, klopt het ook. Ik zit ook soms jankend te voeden en ben nu al compleet in de stress: hoe ga straks mijn meisje op tijd in de klas krijgen?? Maar over een poosje is het goed en gewend, vertrouw ik volledig op. Ik snap je zeker, is de verandering/ vermoeidheid en emotie! Neem het ook serieus hoor! Wuif het niet weg!