Zwangerschapsvergiftiging ervaringen

Hi! Wat vervelend dat je het zo ervaren hebt! Is er ook echt vergiftiging vastgesteld bij jou? Ik was maandag 4 januari (40+4) door de verloskundige doorgestuurd naar de gynaecoloog vanwege hoge bloeddruk en eiwitten in de urine. Ben toen opgenomen om mijn urine 24 uur op te sparen. Toevallig begon die nacht de bevalling vanzelf maar later bleek uit mijn urine dat er geen vergiftiging was! Moest wel nog een nachtje blijven omdat mijn bloeddruk alsnog te hoog was. Bij een volgende zwangerschap word daar extra op gecontroleerd maar verder niks!

Hoi! Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik heb ook zwangerschapsvergiftiging gehad. Ik ben met 35 weken opgenomen en ben toen meteen aan een magnesium infuus gelegd. Gelukkig bleef mijn bloeddruk stabiel met medicatie en ben ik met 37 weken ingeleid. Ik zit nu met een gezonde dochter van alweer 12 weken in mijn armen. Ik heb de eerste weken ook heel erg last gehad van de mentale naschok van de vergiftiging en het krijgen van de zware medicatie. Door de medicatie was ik zo duf dat ik de gehele periode in het ziekenhuis verdoofd ben geweest en niet goed door heb gehad wat er aan de hand was. Dit kwam pas na de bevalling. Ik heb dit ook met de vk besproken en die zei dat het helpt om al je herinneringen en angsten op te schrijven. Ik heb een paar weken nodig gehad om het te verwerken, maar heb er nu geen last meer van. Ik vind het ook spannend om voor een 2e te gaan. Maar de zvergifiting komt bij een volgende zw gem. een maand later. Waardoor de risicos een stuk lager zijn.Daarnaast wordt je natuurlijk goed in de gaten gehouden in het ziekenhuis! Op stichting hellp en de website van oa het erasmus mc staat ook veel info die mij heeft geholpen Ik hoop dat je je snel beter voelt!

Bedankt voor jullie reactie. Ja gelukkig inderdaad dat het een maand laten komt! Ik ga ook eens op die websites kijken. @gvdijk helaas inderdaad wel een vergiftiging. Eiwitten zaten 5x boven wat mag. Dit is echt ineens erin geslopen. 3 dagen ervoor was mijn urine nog schoon. Ik voelde wel dat het niet goed zat..

Hi! Ook hier een zwangerschapsvergiftiging gehad, helaas voor de 2de keer. Wel ben ik bij mijn 2de zwangerschap goed in de gaten gehouden door het ziekenhuis doormiddel van medicatie tot 36 weken (niet schadelijk voor de baby) en een bloeddrukmeter via de app moest ik mijn bd elke dag doorgeven na 37 weken begon die toch weer omhoog te gaan en helaas ook eitwit in mijn urine met 39 weken ben toen ingeleid en nog extra medicatie gehad om mijn bloeddruk te verlagen. Ik snap waar je mee zit je hebt echt even nodig om alles te plaatsen en ik had ook weer het idee dat mijn lijf faalde omdat het weer niet “normaal” ging. Het gaf mij een gerust gevoel dat ik gedurende de 2de zwangerschap goed in de gaten ben gehouden. Blijf er vooral over praten zolang jij nodig hebt om het een plekje te geven!

Ik heb ook zwangerschapsvergiftiging gekregen en onze zoon is uiteindelijk met 34 weken geboren omdat mijn bloeddruk slecht onder controle te krijgen was. Ik kreeg op woensdag 30 december een controle bij de verloskundige stapte in een rollercoaster en ben op 1 januari vlak na middernacht 🕛 moeder geworden. Ik herken je angst en praat er heel veel over. Ook zoek ik veel uit over pre eclampsie. Dit hoort bij mijn verwerking. Mijn zwangerschap was zwaar en ik hield mega veel vocht vast. Door alles associeer ik zwangerschap met ziek zijn. Het zal tijd kosten voor dit anders wordt. Gun jezelf de tijd om alles een plek te geven. Ik denk dat je op den duur vanzelf gaat voelen of je een 2e kindje aandurft. Besef je goed dat een tweede zwangerschap totaaaaal anders kan lopen en je veel meer controles zal krijgen om dit te voorkomen. Ik denk dat dat al een hele fijne gedachte is. 💐

Hebben ze nog 2 weken gewacht met inleiden terwijl je al eiwitten had? Had je ook afwijkende bloedwaarden of waren die nog wel normaal? Klopte het dat de vergiftiging de tweede keer later kwam bij jou? Veel vragen haha!

Nee ik had geen afwijkende bloedwaarden gelukkig. Mijn bloeddruk zat de laatste weken op het “randje” met 39 weken bij de gynaecoloog was die toch echt te hoog en werd gelijk getest op eiwitten de dag daarna werd ik ingeleid. Bij mijn eerste zwangerschap ben ik met 37 weken ingeleid dus bij de 2de kwam het inderdaad wel later. Geeft niet hoor vooral blijven vragen! Vond het ook eng om aan de 2de te beginnen dat is ook een van de redenen dat er 5 jaar tussen zit (niet alleen daardoor hoor vind het ook erg fijn dit leeftijdsverschil)😅 maar moet zeggen de begeleiding en de kennis die ze nu hebben is al zoveel verder dan 5 jaar terug ik voelde me gedurende de zwangerschap goed geholpen en gehoord.

Hoi, bij mijn eerste had ik ook zwangerschapsvergiftiging. Ik voelde toen ook dat t niet goed ging en dat was heel naar en angstig. De weken erna was mijn lichaam ook nog in slechte conditie en mentaal had ik ook een klap gekregen. Het vertrouwen in mijn lichaam was niet meer zoals t was. Langzaam herstelde dit zich weer. Toen ik me na een paar maanden weer echt gezond voelde kwam het vertrouwen ook weer goed. Hrt herstel van je lichaam kan ook best even duren, hoorde ik toen van meerdere mensen. Bij de tweede en derde zwangerszwangerschap had ik een prachtige bloeddruk en verder ook helemaal geen complicaties. Ik bleef het wel spannend vinden iedere meting opnieuw, maar daar heb je dus geen invloed op. Het gaat automatisch goed, of het gaat automatisch niet goed. Ik heb wel veel meer rust genomen in de 2e en 3e zwangerschap om mn lichaam alle ruimte en tijd te geven zo gezond mogelijk te blijven. Succes met je herstel, rustig aan en wie weet zie je het toch ooit zitten met een 2e.

Hoi! Hier ook een ervaring.. ik ben met 37 weken bevallen in het zkh, waar ik terecht kwam vanwege vermoedens van zwangerschapsvergiftiging. Ik herken de gevoelens van de andere mbt het falen van je lichaam heel goed. Nu 13 weken later merk ik pas hoe lang ik mij eigenlijk al shit voelde in de zwangerschap. Ik heb van nature een superlage bloeddruk en de eerste vermoedens van de vergiftiging kwamen pas nadat deze “normaal” werd.. ik voelde mij al langer niet goed met allerlei vage klachten (en echt ups en downs) maar ik dacht “het hoort er bij”. Ik had geen vergelijkingsmateriaal 🙃 Tegen het “einde” zat ik er wel doorheen..en toen k op controle kwam kon ik wel janken toen de vk vroeg hoe het met mij ging. Het ging helemaal niet, hield ontzettend veel vocht vast, veel hoofdpijn, etc.. maar “het is nog te doen” zei ik dan. Ik moest vanwege de voor mij hogere bloeddruk een paar dagen later weer op controle, maar in het weekend was ik zelf gaan meten en toen was hij weer hoog.. hup naar de vk, check op urine etc, maar niks te zien. Paar dagen later s avonds mega last tussen m’n schouderbladen, voor de zekerheid vk gebeld, weer niks in urine, maar zij vond mij er zo slecht bij zitten dat ze mij stuurde naar het zkh. Uit bloedonderzoek bleek daar dus dat m’n lever aan het falen was, niet genoeg bloedplaatjes, infectiewaardes etc..oftewel u gaat naar huis met een baby mevrouw, en we leggen nu een infuus aan, en een katheter want u mag niet meer lopen blabla.. de klap was ontzettend groot want ik kwam daar met de gedachte “het zal wel niks zijn” . De bevalling is pas dag later s avonds ingeleid (eerst ging ik nog door ene hele molen aan checks om andere dingen uit te sluiten) ik heb de magnesium medicatie gekregen nadat ik een “aanval” had en een dag later is mijn zoon geboren, mijn eerste kind. De eerste periode was ik er zelf nog heel erg van ontdaan, ik had zelf de signalen gemist van mijn lichaam (al is dat misschien iets te streng) en ik moest de hele gebeurtenis echt verwerken. Is mij (zo goed als) gelukt door veel te praten met mijn vriend over die dagen, hij heeft ook af en toe een filmpje gemaakt toen we in zkh lagen dus die kijken we dan terug en dan hebben we het erover. Ik ben er ook over gaan lezen op de websites die iemand anders al noemde om wat meer te weten te komen over de hele aandoening. De angst dat het bij een tweede weer kan gebeuren leeft bij mij natuurlijk ook, maar ik vertrouw erop dat je dan beter in de gaten wordt gehouden en vooral zelf je lichaam beter kent! Geef jezelf nu vooral de tijd om het eerst een plekje te geven, praat erover met anderen (hier bijvoorbeeld :) ) en geniet ondertussen van je kleintje. Ik neem aan dat je niet van plan bent nu direct te beginnen aan een tweede ☺️, dus kan je wat dan mogelijk wel of niet kan gebeuren (wie weet wat de toekomst brengt) misschien nog even loslaten Liefs

Fijn om te lezen dat het dus niet altijd nog een keer hoeft te gebeuren. Ik had eigenlijk een rot zwangerschap met veel pijn en vond het erg lastig dan ook nog dit erboven op te krijgen...

Hoi! Ik heb hetzelfde gehad, ingeleid ivm hoge bloeddruk wat tijdens het inleiden is uitgemond tot een zwangerschaps vergiftiging. Ik ben er ook héél angstig door geworden en heb gisteren de stap gezet om naar de huisarts te gaan en aangegeven dat ik hiermee geholpen moet worden omdat ik mijn zwangerschap en bevalling geen plekje kan geven omdat ik het allemaal zo naar heb ervaren. Ik ben meteen doorgestuurd naar een psycholoog gespecialiseerd in PTSS(?!) en zij gaan een behandeling met me opstarten! Ik heb hetzelfde gevoel als jou, geen tweede meer krijgen want hoe loopt het de volgende keer af 😫. En vind het heel kut dat ik het allemaal als naar heb ervaren terwijl een zwangerschap en bevalling harstikke mooi moet zijn. Praat over je gevoelens met je partner of vrienden/vriendinnen! Werkt dat niet ? Neem dan alsjeblieft contact op met je huisarts zodat je gevoelens niet erger worden!! 🥰🥰🥰🥰😘😘

Bizar hè! Mijn gynaecoloog vertelde dus dat de bevalling en inleiding geen verband hebben met het ontstaan van de vergiftiging. Wij hebben dus echt pech gehad.

Wat een heftig verhaal! Zo bizar ook dat je geen eiwitten in je urine had. Dat was mijn grootste angst, omdat ik natuurlijk weer dom verhalen had zitten lezen.

Ik ben met 31.6 naar het ziekenhuis gegaan omdat ik die dag geen beweging voelde. Normaal was hij heel druk en nu niets. Gelukkig bleek met de echo en ctg dat er niets aan de hand was. Wel was mijn bloeddruk hoog (145/95) dus voor de zekerheid bloed geprikt en urine ingeleverd. Ze verwachte dat het mee zou vallen en omdat het inmiddels 2 uur snachts was mocht ik naar huis. De volgende dag werd ik gebeld dat ze nogmaals een ctg wilden uitvoeren en mijn bloed en urine waardes waren hoog. Ik moest maar alvast een tasje meenemen. Mijn bloeddruk was alleen maar gestegen en moest blijven ivm pre eclampsie. Hierna heb ik 4 weken in het ziekenhuis gelegen met zoveel mogelijk rust. Mijn bloeddruk bleef hoog (150/95 a100) ondanks de medicijnen, maar de kleine deed het goed en mijn waardes in bloed en urine bleven redelijk stabiel. In de nacht van 35.5 op35.6 kreeg ik een pijn boven in mijn buik alsof ik verkeerd had gelegen op mijn ribben. Een ctg gedaan en deze bleek goed en de pijn trok weg. 2 uur later was de pijn weer terug en bleken mijn leverwaardes flink te zijn gestegen. Ze hebben toen gekozen om mij in te leiden. 3 dagen later zijn mijn vliezen gebroken en kreeg ik een magnesium infuus en ruggenprik. Hierdoor heb ik weinig van mijn bevalling meegekregen. Uiteindelijk is hij met een keizersnede geboren omdat zijn hartslag achteruit ging. Hij woog 2240 gram en hebben hierdoor nog 1,5 week in het ziekenhuis op de kinder afdeling moeten blijven. Ze hebben uitstekend voor ons gezorgd en we kunnen alleen maar gelukkig zijn dat we er allemaal gezond uit zijn gekomen. Wij staan er dan ook heel positief in. Ik heb bewust niet teveel informatie gelezen toen ik in het ziekenhuis lag. Hoe minder ik wist hoe minder druk ik me kon maken. Nu na 3 maanden ben ik weer aan het werk. Maar ik bouw dit langzaam op. Ik kan niet tegen drukke omgevingen en ben nog snel moe. Bij een 2e zwangerschap worden we begeleid door de gynaecoloog.

Wat knap dat je er zo mee omgaat! Best een heftig verhaal. Bedankt voor het delen!

Op de site van stichting hellp word ook gesproken over 10 gespecialiseerde centra waarbij ze ook een analyse kunnen maken van de herhalingskans. Misschien geeft dit een geruststellend gevoel. Ook hebben ze dagen voor lotgenoten contact. En vooral blijven praten..

Hoi. Hier ook ervaring met zwangerschapsvergiftiging. Met 35.3 ging ik voor een reguliere controle naar vk. Ik hield behoorlijk wat vocht vast (in gezicht, handen en voeten), maar mijn bloeddruk was altijd goed/laag. Tijdens de controle was de bloeddruk opeens 135/85, voor mijn doen vrij hoog. Ik had dat weekend wat last gehad van hoofdpijn (maar was ook sinterklaasweekend, dus ik dacht mogelijk door de drukte). Voor de zekerheid stikte de vk mijn urine en daarin was direct zichtbaar dat er eiwitten in zaten. Zij belde naar ziekenhuis en ik kon direct door voor extra controle. Ik maakte me totaal geen zorgen want ik voelde me prima en dacht prima een extra controle, maar dan ook weer naar huis, niet dus. In ziekenhuis aan de CTG en wederom urine inleveren. Na 3 uur wachten was de boodschap van gynaecoloog: jij zal niet meer zonder kindje naar huis gaan'. Toen schrok ik enorm en was ik ook verdrietig. Mocht niet eens meer thuis mijn spulletjes gaan halen. Er werd gestart met bloeddrukverlagende medicatie. Plan was om te rekken tot 37 weken en dan in te leiden. Maar na het sparen van 24u urine bleek dat ik tegen een ernstige vergiftiging aan zat. Daarnaast holde mijn bloedwaarden ook achteruit. Bij 35.5 is besloten om mij alvast in te leiden, zodat ze direct konden doorpakken als dat nodig was. Ook is toen gestart met een magnesiuminfuus. Dag later is al besloten om door te gaan pakken omdat ik me nu nog goed voelde, de baby het nog goed deed en mijn bloed redelijke oke was. Die dag kreeg ik tabletjes om de baarmoedermond soepel te maken en werd afgesproken om de volgende dag mijn vliezen te breken. Bij precies 36 weken zouden ze mij om 7.00 nog aan de CTG leggen en dan mijn vliezen breken. Dit gebeurde om 7.00 spontaan (vond ik zelf erg fijn). Toen ging alles erg snel en is om 10.55 mijn zoon geboren. Om 10.00u had ik volledige ontsluiting, maar opeens bleven mijn persweeën weg. Na 2x weeopwekkers is mijn zoon uiteindelijk op 1 perswee geboren. Blijkbaar is mijn baarmoeder soort van 'lui' geworden, want ook de placenta kwam vrij laat. Toen de placenta er eindelijk was ging het mis. Mijn baarmoeder ging niet samenknijpen waardoor ik in korte tijd 2,5L bloed ben verloren. Binnen 3 sec stonden er wel 8 man om mijn bed en werd mijn zoon bij papa in de armen geduwd. 1 persoon bleef continue op mijn buik duwen (om het samenknijpen na te bootsen), ik kreeg een hoop medicatie toegediend, maar ik heb mezelf vooral geprobeerd af te zonderen. Net voordat ze naar de OK wilde gaan is het bloeden gestopt. Een dag later kreeg ik 2 zakjes bloed bij, maar voelde me enorm slap en kon niet goed tegen prikkels (licht, geluid, telefoon etc.) Mijn zoon is geboren met 2220 gram en heeft nog 4 dagen in de couveuse gelegen. Hij kreeg ook een sonde omdat zelfstandig drinken te vermoeiend was. Bij de groeiecho van 31 weken was hij gemiddeld qua groei en bij 36 weken dysmatuur (te klein voor 36 weken) waarschijnlijk heeft hij de laatste weken niet voldoende voeding gekregen in mijn buik. Uiteindelijk zijn we op kerstavond met zn 3'en naar huis mogen gaan na bijna 2 weken ziekenhuis (en dronk mijn zoon weer volledig zelfstandig) Dan denk je dan kan thuis het genieten beginnen.. Na 5 dagen thuis te zijn stond ik op van een stoel en had ik het gevoel dat ik in mijn broek plaste. Ik zei dit tegen mijn vriend maar die zag direct dat het bloed was. Het kletterde er echt uit. Vk gekomen en met ambu naar ziekenhuis. Bleek er nog een rest stukje placenta in mijn baarmoeder te zitten wat ze nog operatief verwijderd hebben. Onder dit alles (want niets liep zoals verwacht) ben ik heel nuchter gebleven en heb me ook niet heel veel zorgen gemaakt. Steeds het gevoel gehad dat ik op de juiste plek was. Voor een evt 2e zwangerschap hebben ze wel al verteld dat ik dan extra controles en groeiecho's krijg en preventief asprine en iets met calcuim moet slikken. Ook daar maak ik me nu nog niet zoveel zorgen over. Ik heb er ook veel over gepraat met mn vriend en familie/vrienden, dat vind ik prettig.