Doe ik het wel goed? 😔

Moeders, ik zit in een lastig pakket. Manlief die bijna een jaar volledig thuiszit en nog steeds in afwachting van zijn WIA-aanvraag is (gigantische wachtlijsten bij UWV), wij daardoor geen recht meer hebben op kinderopvangtoeslag en mijn zoontje van bijna 2 dus volledig thuis is. De tijd tijdens mijn zwangerschap en de periode daarna is alles behalve makkelijk geweest, mijn man was zwaar depressief waarbij het soms de vraag was of ik hem weer levend zou aantreffen. Ik ben 9 maanden lang therapeut in huis geweest naast mijn werk in de TBS wat pittig is, maar niks met de zwangerschap bezig geweest. Sinds de komst van mijn zoontje en dat we alles weer wat op de rit hadden, is de depressie verdwenen en gaat dat allemaal (gelukkig) weer goed 🙏 Ik ben mede hierdoor ontzettend beschermend naar mijn zoontje geworden, kan ontzettend slecht tegen gehuil (doet ie gelukkig weinig) maar hou hem het liefst zoveel mogelijk bij mij/ons. Ik ben overigens nog steeds onder behandeling van een psycholoog omdat ik ontzettend veel van mijzelf heb gevraagd. Ook heeft dit invloed (gehad) op ons tweeën waardoor wij nu in relatietherapie zijn. Ik ga wel vaak met hem naar oma, zij was gastouder en daar kan hij lekker met de andere kindjes spelen. Monkey Town of kinderboerderij doen we ook regelmatig even. Mijn zoontje heeft er geen hinder van en geniet volop met papa. Maar hij praat niet, afgelopen zomer kon die best wat woordjes napraten maar dat doet ie niet meer. Heeft wel duidelijk z’n eigen taal en begrijpt zowat alles wel. Hij eet niet zelfstandig, dus wordt gevoerd, want dan belandt alles op de vloer of meneer wil niet eten als wij hem niet helpen. Hij weigert de laatste tijd gewoon fruit te eten waarop ik vaak smoothies maak omdat ik vitamine inname wel belangrijk vind. Ik ga nu wel weer dagelijks de strijd aan maar hij wordt boos en ik net zo goed 🙈 Groenten eveneens, ik doe daarom alles door elkaar in zijn bordje zodat ie wel eet (lees: gevoed worden). Daarnaast is het continu de strijd opzoeken want als ik zeg kom we gaan naar de auto, dan neemt hij de benen de andere kant op. Het is ook een ontzettend buitenmensje dus als ik zeg we gaan naar binnen is het ook strijd. Daarnaast hebben wij vanaf het begin af aan de gewoonte gehad om ons zoontje beneden klaar te maken voor bed, boven alles gereed en hij zo in bed kan. Boekjes geeft hij tot op heden nog niks om maar ik wil dit tzt wel toevoegen aan het avondritueel, hoe vlieg ik dit aan als ineens alles veranderd wordt? Dus boven klaarmaken voor de nacht, boekje lezen en dan slapengaan. Momenteel is die (net als ik) niet fit dus lijkt mij dit niet het geschikte moment. Het is buiten dit om een enorme lieverd die veel te groot is voor zijn leeftijd ca. 95 cm en 15+ kg en zijn ledikantje ook zo langzamerhand uitgroeit maar nog te jong is voor een kinderbed. Hij slaapt vanaf 2,5 maand door en in die bijna 2 jaar tijd, zijn we 2x eens heen geweest doordat ie huilend wakker werd met koorts. Buiten dat om mogen we dus echt niet klagen wat ik me ook goed besef. Mijn vraag is eigenlijk doe ik het goed? Wat moet ik anders doen? Ik weet dat elk kind z’n eigen ontwikkeling doorstaat maar toch… Ik moet even m’n ei kwijt omdat ik voor m’n gevoel alle ballen hoog moet houden; werk, thuis (opvoeding) en financieel. Doe ik met alle liefde maar dat maakt soms ook dat ik twijfel en me soms even iets kwetsbaarder voel. Een foto van mijn zoontje erbij 🥰