Ik ben twee en ik zeg nee

Hi allemaal! Sinds 1 a 2 weken heb ik “ineens” een ander kind, hij luistert niet (maar echt niet) van grote dingen tot kleine dingen. Ook ineens tantrums uit het niets. Doet alles wat niet mag, en weet het ook dondersgoed. (Bijv. achter de kat aan gaan, proberen de kat te slaan en dan niet luisteren waar hij normaal wel luisterde) Waar hij eerst het lievelingetje van het kdv was kregen we nu de opmerking hij is wel zijn grenzen aan het opzoeken hè ;)? Wij (proberen) te doen aan respectful parenting, maar dat is de laatste week de deur uitgevlogen (voel me ook erg schuldig daardoor) want ik merk dat ik geen geduld meer heb en soms zelfs schreeuw. (Dit heb ik nooit gewild, ben zelf zo opgevoed en dat heeft veel schade aangericht). Hierdoor voel ik me naast ongeduldig ook nog eens erg schuldig en verdrietig. We hebben naar ons idee al van alles geprobeerd. Nu heeft ie een cognitieve ontwikkelingsvoorsprong en dacht ik wellicht naive dat het daarom wel zou meevallen die peuterpuberteit of in ieder geval dat hij sneller uit een tantrum zou gaan. (Niet dus) Nu ben ik op zoek naar herkenning en tips hoe hier mee om te gaan, wat hielp voor jullie!?