Man heeft geen verantwoordelijkheid

Heftig… Volg je gevoel

Hee, als je even van je af wilt praten stuur me een berichtje via fb herken enigzins wel wat in je verhaal.. FB is: Danique feeleus

Wat rot voor je, zeg! En wat voelt dit oneerlijk. Hoe is je band met zijn moeder/zus/broer/enz? Kan je hen vragen eens met je man te praten? Misschien als hij weer een keer beterschap beloofd hele concrete afspraken maken over zijn taken per dag? Kan jij niet eens lekker een dagje weg naar een vriendin, zodat hij voor de kleine moet zorgen? Of vertrouw je dat niet(wat ik ook begrijp). Sterkte, houd je haaks. Moeders zijn heel krachtig en wat er ook gebeurt, je kan het aan!!!!

Als ik jou was zou ik het gewoon ff lekker loslaten. Als hij jou niet op die waardeert is het zijn probleem. Laat het los en geniet van je kleintje. Tijd gaat al snel genoeg. Als hij van je houdt gaat die het vanzelf inzien en komt die bij je terug.

Ga ik proberen!

Dit verdien je niet! Het is best pittig altijd alleen te zijn met de kleine en het klinkt bijna alsof hij niet ziet dat ouder zijn ook een fulltime baan is. Bekijk met hem misschien of je er een dagje tussenuit kan. Met vrienden. Hij blijft dan met de kleine. Misschien gaat hij dan inzien wat erbij komt kijken, en zo niet, dan heb jij even een dagje opgeladen. Praten met een psycholoog zou ook een goed idee zijn, voor hem dan vooral. Hoe kan hij zich verbeteren hierin? Waarom is hij zo kapot? Succes ❤️❤️

Wat verdrietig zo alleen te staan met je kleine. Mannen kunnen ook een soort postnatale depressie krijgen dus kijk of dat misschien aan de hand is. probeer te begrijpen waarom hem dingen nu niet meer lukken ,wat hij dan wel doet en roep hulp in van vrienden of laat hem met een professional praten (huisarts?)? Het klinkt alsof hij vlucht voor alles.

Want even los van het stofzuigen, mist hij nu veel tijd met zn kind? Heeft hij een band? Knuffelen ze veel (huid op huid onder een dekentje :) dan komt er misschien meer liefde en verantwoordelijkheid los als papa.

Klinkt alsof je vriend geen zin heeft om thuis te zijn, hij vlucht weg. Kan ik me wel voorstellen omdat er elke keer een ruzie of strijd is, hij heeft dan de keuze om weg te blijven en jij niet want jij bent thuis met de kindjes. Ik praat hem nu echt niet goed hoor want hij hoort zijn verantwoordelijkheid gewoon te nemen als papa en partner. Probeer een goed gesprek aan te gaan met hem en te vragen wat hem dwars zit, probeer het even niet direct op de taken in huis te gooien dat komt later wel, maar probeer eerst uit te vinden waarom het zo gaat zoals het nu gaat.

Ik doe zoveel mogelijk zelf en geef hem niks van taken of zaag er nooit over, het gaat me om het feit dat hij niks vanzelf doet. Ruzie maken we niet we hebben nog paar daagjes ‘uitgepraat’ en gaf hij me gelijk met als gevolg weer te hervallen. Ik heb trouwens geen zin in discussies en ruzies heb er geen energie voor.

Echt vervelend zo, maar heeft hij nog wel zin om bij jullie te zijn dan als hij zoveel weg blijft? Ik doe ook het meeste in huis maar mijn man werkt 40 uur in de week en doet zwaar werk, daarnaast liggen mijn maatstaven in het huishouden hoger dan die van hem, hem boeit het niet zo en hij ziet het ook niet altijd wat er gedaan moet worden. Ik ken je frustraties daarin wel, die had ik voorheen ook best wel erg en er zijn ruzies over geweest maar we hebben er veel over gepraat en nu vraag ik soms of hij iets wil doen. Hij hoeft niet zo veel voor mij trouwens want ik ben gewoon thuis, maar de echt zware dingen doet hij.

Qua huishouden ben ik ni zo erg gefrustreerd, er zijn zoveel dingen waardoor ik afhankelijk ben geworden van hem. Ik probeer alles op tijd klaar te krijgen en hij zorgt op de 1 of ander manier toch da het heel laat voor me wordt. Ik ben hem echt beu. Vraag ik even bij de kleine te blijven zodat ik kan douchen, da moet ik toch ni blijven vragen en doe je toch vanzelf uit liefde voor je vrouw als ze da al eerder heeft gevraagd. Loopt hij achter zijn familie terwijl ik hem soms zelf nodig heb. We hebben sinds mijn bevalling geen enkel deftig momentje samen en ik ga bijna beginnen werken. Ik sta er echt alleen voor. Psygisch ben ik ook niet inorde. Tis me niet eens gelukt om naar de osteopaat te gaan voor mijn klachten, ik verwacht ook wel een beetje aandacht en zorg, kan door zijn gedrag niet eens voor mezelf zorgen want hij maakt zn eigen plannen altijd. Kan niet genieten van mijn kindje omdat zijn zorg plots ook op mij komt, als je brieven krijgt open je ze toch of laat je dat wachten zodat uw vrouw het voor je leest? Al voor mijn bevalling heb ik hem zovaak gevraagd om een nieuwe auto te halen want ik heb mijn auto zelf nodig. Niks van waar nu zit ik zonder. Hij krijgt papieren hij opent ze niet, hij krijgt mails en hij leest ze niet eens omdat hij weet da ik da wel doe allemaal. Maar ik ben op en ik heb hem er vaak over aangesproken. Enigste wa eruit komt is ‘sorry hebt gelijk’. Sorry ik ben zijn moeder ni en ik ga maken dak ga scheiden. Ik wil een simpel normaal leven.