Onverantwoord. Ik wil scheiden!

Wat een vervelende situatie zit je in. De brief niet overhandigen en samen bespreken, is geen handige aanpak van hem. Hoe doet je man het verder in de zorg voor jullie kind? Verdelen jullie de taken? Doen jullie leuke dingen samen?

Wat een vervelende situatie😔 Als je gevoel echt duidelijk zegt dat jullie geen toekomst meer hebben, dan is scheiden de enige oplossing. Maar hoe was je man voordat de kleine er was? Mijn vriend is qua gedrag wel een beetje hetzelfde, maar dat was hij voor de kleine ook al en ik heb dat geaccepteerd en ingecalculeerd. Dus ik doe bijna 90% voor de kleine man, maar ik denk er niet aan om te gaan scheiden.

Ik begrijp je reactie heel goed. Ik zou het er ook heel moeilijk mee hebben. Ik ben een alleenstaande mama, dus ik ken de zorgen van er alleen voor staan. Deze eerste maanden zijn een achtbaan van zorgen, overwinningen, slapeloze nachten, gierende hormonen etc. Je hebt niet om advies gevraagd, dus misschien heb je daar wel helemaal geen behoefte aan. Ik kan je wel zeggen: vaak lijkt het alsof je er alleen voor staat maar zijn er mensen in je omgeving die staan te springen om je te helpen. Mijn broer heeft 3 kinderen en zij geven mij nooit ongevraagd advies maar ik kan altijd bij ze terecht als ik twijfel of me zorgen maak. Gisterenavond werd ik ziek van een borstontsteking. Ik belde mijn ouders terwijl ik mijn misselijkheid probeerde in te houden en ze zijn direct gekomen, hebben de baby opgevangen en mij op de bank gezet met een kop thee en warme compressen. Dus zoek steun bij anderen als je partner er niet voor jou of de baby is. ( sorry, toch nog ongevraagd advies) Sterkte en een virtuele knuffel van een andere mama die weet hoe het voelt 🤗🤗🤗🤗

Sorry, Je vraagt niet om advies, maar toch wil ik reageren op jouw topic. In het ouderschap zal het nog wel vaker voorkomen dat jij/hij een ‘fout’ maakt. Er is helaas geen handleiding, wat te doen bij … Ik begrijp jouw gevoel volkomen, maar hij zal jouw kindje in de toekomst ook een keertje per ongeluk niet goed aan z’n handje vasthouden en dat jouw kindje daardoor valt/struikelt met alle gevolgen van dien. Dan kun je ook niet zeggen. Joe, ik ga ervandoor…. Ik heb zelf een baby van 4,5 maand en heb ook het grootste gedeelte van de verzorging van haar voor mn rekening genomen. M’n man en ik hebben samen besloten voor dit baby’tje te gaan, maar dat betekent niet dat de verdeling qua verzorging 50/50 is. Ik merk aan mezelf dat mn hormonen ook schommelen en ik op sommige dagen (onterecht) zo’n hekel aan mn man heb. Hij kan dan helemaal niks goed doen, maar dat ligt niet aan hem maar aan mij. Ons dochtertje is ook al drie weken aan het hoesten/snotterig en het baadt hem ook minder zorgen dan mij, maar dat is het verschil tussen vaders en moeders (tussen personen) denk ik. Wellicht heb je vriendinnen die anders in het ouderschap staan, waar je van mening van verschilt, maar dat hoeft ook niet einde van de vriendschap te betekenen. Ik ben zelf ook gescheiden van de vader van m’n twee oudste kinderen. Alleenstaande ouder zijn en vervolgens wellicht een nieuwe relatie krijgen (samengesteld gezin) is ook heel hard werken en ook niet altijd leuk. Maar geen reden om bij ‘kleine’ irritaties de stekker uit de relatie te trekken. Kun je dingen nog relativeren? Kun je naar jouw partner kijken en nog leuke dingen in hem ontdekken? Doen jullie ook nog wel dingen met z’n tweeën? Jullie zijn niet alleen papa en mama, maar daarnaast elkaars geliefden. Probeer het gesprek met elkaar aan te gaan, wat zijn jullie lange termijn doelen? Ik zou zeggen, probeer de kleine te laten logeren. Slaap er even goed over, doe iets leuks met je vriend/man ipv vanuit slaapgebrek/emotie/hormonaal een ‘overhaaste’ beslissing te nemen.

Herkenning

Zo lief, en wat leuk dat je kan terugvallen op je ouders. Mijn ouders staan gelukkig ook altijd klaar voor mij maar ik vind het zo schaamtelijk met momenten tegenover mijn ouders. Ik voel vooral onbegrip we zijn net verhuisd en het is hier een hele nest. De baby is ook al een maand ziek. Ik geraak nergens. Ik ben sinds een maand terug fulltime beginnen werken. Ik weet met momenten echt niet waar ik moet beginnen en het feit dat ons kleine man ziek is geeft me meer onrust. Bedankt lieve schat voor de lieve woorden.❤️

Taken? Hij speelt en knuffelt de baby eens en that’s it. Heb hem de baby toevertrouwt om mee naar de dokter te gaan omdat ik echt niet kon en heb er dikke spijt van. Hij is de helft van wat de pediater zei al vergeten. Ik word er echt woest van!

Bedankt voor je advies, voor alle duidelijkheid is dit al heel lang aan de gaande. Tuurlijk is scheiden met een baby nooit mijn wil geweest, en natuurlijk besef ik dat mama’s meer afweten van hun kind dan de papa’s. En ook maakt iedereen inclusief ikzelf fouten. Maar ik vind dat je als man toch een heel klein beetje verantwoordelijkheid moet hebben naar je gezin toe. Daar heb ik problemen mee. Het valt me gewoon enorm op dat ik nooit kan terugvallen op mijn man wanneer ik gewoon niet kan. Ik ben mentaal en lichamelijk echt op. Hij is te laks op alle vlakken en wilt maar niet beseffen dat ik ook maar een mens ben. Het lukt hem altijd om me in moeilijkheden te brengen. Een klein voorbeeldje: Als mijn kind ziek is en ik naar de pediater moet verwacht ik op zijn minst dat mijn auto voor de deur staat zodat ik zelf mijn plan kan trekken. We hebben allebei een auto, zijn broer had de auto nodig en mijn man ging zorgeloos met mijn auto gaan werken. Hij vroeg me niet eens hoe ik bij de dokter geraak zonder auto. Dit is niet zomaar een fout. Het gaat hier niet meer om mij maar om mijn kind. En daar krijg ik mijn klik.

Wat een heftige situatie zit je in 🥺 Is het misschien een optie om samen in therapie te gaan, als een soort 'laatste optie'? Ondanks dat het al zo lang aan de hand is, is een overhaaste keuze niet altijd de beste 🙈 Eventueel gaan jullie 'tijdelijk' even uit elkaar (als dat mogelijk is natuurlijk), dan kunnen jullie ook ontdekken of jullie elkaar missen en zien wat jullie aan elkaar hebben. Verder wil ik je veel sterkte wensen! ❤ Denk aan de kleine en jezelf! 😊

Ja ik zou ook heel boos zijn, kan me je frustratie goed voorstellen. Nu heb ik ergens gelezen dat je in het eerste jaar na de geboorte van een kind geen rigoureuze relatie beslissingen moet nemen, omdat je beide moe bent, dus misschien dingen vergeet, minder kunt hebben van elkaar, hormonen etc. Maargoed elke situatie is anders. Scheiden is wel heftig, zeker als je op lange termijn naar de gevolgen kijkt ook voor je kindje. Ik kan die van mij ook regelmatig achter het behang plakken, maar tot nu toe proberen we beide ons best te doen

Alleen op jou verhaal gebaseerd, snap ik dat je wil scheiden. Maar er zijn vast ook ontzettend veel positieve dingen aan de relatie. Denk daar aan en als dat niet voldoende overtuiging geeft ben je beter af zonder de relatie denk ik.