Pols gebroken

Hoi Januari mama's, Ons zoontje van januari 2022 is een echte wildebras. Hij liep met 13 maanden echt al heel goed, praat ondertussen al behoorlijk wat woordjes en is volgens het CB en kdv erg snel met alles. Daar zit ook meteen de uitdaging: hij heeft een sterk eigen willetje, behoorlijk wat karakter en de peuterpuberteit is hier al even gaande. Hij klimt en klautert het liefst overal op en in en wij laten dit (natuurlijk onder toezicht en we zijn er altijd bij op 'vang-afstand') toe. Nu is hij vorige week gevallen, hij was op ons bed aan het spelen en in een onoplettend moment is hij, waar mijn man en ik gewoon bij stonden, van het bed gekukeld. Nu valt hij door zijn ruige en drukke gedoe heel vaak en hij zit om de haverklap onder de schrammen en blauwe plekken. Maar na deze val was hij echt ontroostbaar, wat niet gek is want dat arme kind heeft zijn pols gewoon gebroken bleek de dag erna. Hij zit nu in het gips en het gaat heel goed met hem. Zo goed zelfs dat hij gewoon weer net zo druk en actief is en weer overal opklimt, af wil springen en allerlei boevenstreken overhoop haalt. Maar mijn man en ik zitten de hele dag met klotsende oksels op hete kolen in de buurt. We zijn als de dood dat ie nog een keer zo'n smakker maakt. Aan de andere kant zijn we ook blij dat ie niet angstig is geworden en tis toch de aard van het beestje denk ik, want hij heeft zoveel plezier met 'ravotten'. Het is overigens niet zo dat hij de hele dag aan het rennen en klimmen is hoor, hij kan zich ook ontzettend goed vermaken met kleien of kleuren of lekker op de bank tv kijken (en dat laatste bieden we nu ook maar ietsje vaker aan). Ik vond het vooral indrukwekkend in het ziekenhuis hoevaak we ons verhaal moesten vertellen op de spoed: eerst aan een verpleegkundige, toen aan de arts in opleiding en vervolgens aan de chirurg. Het leek af en toe net een kruisverhoor. En ik werk zelf in de zorg en ik weet dat het allemaal protocol is en ik vind het ontzettend goed dat ze het doen met oog op mishandeling etc. Het was ook fijn om in de brief aan de huisarts te lezen dat ze geen enkel teken of vermoeden van mishandeling hadden maar toch hebben we natuurlijk een ontzettend groot schuldgevoel naar onze kleine man en voelen we ons enorm klote dat het heeft kunnen gebeuren. Hopelijk blijft het jullie kindjes bespaart: maar voor degene die al iets soortgelijks hebben meegemaakt .. verdwijnt dit angstige en overbezorgde gevoel en die enorme schuldgevoelens vanzelf weer of zijn papa en mama nu gewoon een beetje getraumatiseerd 🤣🤣