5 Reacties
één maand geleden
Hoi esther,
Ik heb vanaf 2 jaar ook 3 maanden lang totdat ze sliep naast haar bed gezeten. Ik was doodop.
Nadat ik duidelijk werd in de rituelen en besloot nu is het genoeg kon ik weglopen en ging ze slapen. Van de een op de andere dag.
In het slaapritueel benoemde ik al wat een groot meisje het is dat ze heerlijk in haar eigen bedje mag slapen, veilig is onder haar dekbedje en mama er altijd is ging het langzaam beter.
Ik gaf aan ‘mama komt zo kijken als je slaapt om je een kusje te geven en dit zei ik standaard bij weglopen. ‘Alle kindjes slapen het is nu tijd om te gaan slapen en je hoeft je nergens druk om te maken’
Ook keuzes geven hielp ‘wil je nog een laatste knuffel en kus, want daarna ga je slapen’ ‘wil je nog wat drinken’ ‘nog 1 verhaaltje en dan ga je slapen’
En dit langzaam allemaal integreren als herkenbare zinnetjes omdat het tijd is om te gaan slapen.
Snachts wordt ze nog wel wakker en wil ze bij me, dan neem ik haar mee in bed want het doorslapen alleen is gewoon nog teveel voor haar.
14 dagen geleden
ik heb geen oplossing, maar wilde je even een hart onder de riem steken. In de laatste 8 weken van mijn zwangerschap van de 2e ging dit bij ons zoontje ool opeens zo (toen net 2 jaar). Altijd heel goede slaper, toen opeens enorm spoken elke avond, papa mocht niks, en ook tijdens de nacht moest ik hem troosten etc.
Ik maakte me echt zorgen over de nachten met de newborn plus dit gedoe erbij, maar toen zn zusje er was hield het opeens op. Papa moest hem wel naar bed brengen want ik moest herstellen en hij accwpteerde het toen ook.snachts ook niet meer wakker.
Dus of het nou een regressie was, of dat ie aanvoelde dat dingen gingen veranderen, of een reactie op dat ik hem minder kon optillen etc met dikke buik, ik weet het nog steeds niet. Maar het gaat voorbij, hang in there en veel geluk met de nieuwe kleine!
