spanning? Tics? Even mijn hart luchten

Hoi mama’s, Ik heb alles doorzocht in de hoop ergens soortgelijke verhalen te kunnen vinden maar helaas.. hopelijk heb ik wat aan reacties van andere mama’s. In dec tijdens Sinterklaas zijn wij denk ik iets te enthousiast geweest met ons dochtertje in de zin van optocht bezoeken, op de foto bij Sinterklaas etc. In deze periode op de een of andere dag viel ons op dat ze soms met haar oogjes knijpt. De eerste 2-3 dagen leek dit vaker te worden maar de dagen erna nam het al direct af en na een week was het weg. Na 2 weken ongeveer was het weer en dit hield ook een week aan.. ik was heel erg onzeker en meteen schoot van alles door mijn hoofd. Ik belandde op internet continue op tics en gillet de la tourette. Wel is het zo dat steeds als dit was ze ontstoken oog verschijnselen had. Uiteindelijk ben ik naar de huisarts geweest en die zei ook: ze heeft ontstoken slijmvliezen, tics komen eigenlijk niet voor onder de 4 jaar. Dit gaat over. Prompt had ik 2 dagen later zelf ontstoken ogen dus ik was overtuigd van wat de huisarts had gezegd. Hierna is het inderdaad weer helemaal weggegaan. Midden februari weer uit het niks op een einde van een dag begon het weer, weer met soortgelijke ontstoken of vermoeide oog klachten. ik schoot weer in paniek want ergens in mij blijft die angst voor iets blijvends voor de rest van haar leven. Dit heeft ongeveer 6 weken aangehouden tot ik weer naar de huisarts was gegaan.. het is echt een ding geworden bij mij dat ik zelfs (niet expres) mensen en situaties uit de weg aan het gaan ben omdat ik niet wil dat iemand haar benadeeld hiermee. begrijp mij niet verkeerd!! Ik ben zielsgelukkig en verliefd op mijn dochtertje en het idee dat het doet lijken alsof ik haar niet zou accepteren geeft mij een nog groter schuldgevoel dan dat ik al heb omdat dit überhaupt in mijn hoofd leeft. 2e keer huisarts na 6 weken en die heeft druppels voorgeschreven want die zegt dit is echt geen tic (ook filmpjes laten zien) die zoekt het meer in droge ogen/ gevoelige ogen etc. Opvallend is ook dat mijn dochtertje regelmatig benoemt dat ze au oog/ pijn oog heeft en veel wrijft in haar ogen in deze periodes. Ook hier zag ik het toch na 4 weken steeds minder en minder worden en soms nog enkele keer op een dag totdat.. Na 6 weken was het dus weer weg.. ik merkte dat ik toch die angst bleef houden en ben tot de dag van vandaag heel internet nog steeds aan het afspeuren naar antwoorden of vergelijkbare verhalen. Nu toevallig sinds vorige week is het langzaam weer begonnen maar wel heel minimaal.. met ook weer meerdere keren dat ze aangeeft mama au oog. Ik ga morgen denk ik weer bellen voor de druppels.. Ik ben zo ongerust. Ik heb ook het idee dat ze nu wel eens haar schouders ophaalt als ze onzeker is.. ook heb ik wel is het vermoeden dat het oog knijpen samen gaat met onzekerheid of even een spannend momentje. Het lijkt in ieder geval geen ongecontroleerde beweging.. Ik ben bang dat ik doorgeslagen ben.. kan echt alleen maar janken omdat dit zo groot is geworden in mn hoofd en kan geen rust meer vinden. Als ik heel nuchter naar de situatie kijk heeft ze bijvoorbeeld maar 3x haar schouders vandaag opgehaald dus ja.. wat is daar nou apart aan? Ik ben zo in strijd met mezelf. Nog even om de info goed en duidelijk te maken, de oogdruppels heb ik uiteindelijk maar 1x hoeven gebruiken omdat ze toen al ermee stopte. Dus weet niet zeker of die effect hebben. Haar papa heeft dus tics, schijnt Gillet de la tourette te hebben maar heeft deze diagnose best vreemd en op hele late leeftijd pas gehad. tics zijn zeer minimaal terwijl hij al jaren extreme stres ervaart. Ik ben onder andere op heel internet aan het zoeken wat nou de kans is dat mijn dochtertje dit ook heeft of krijgt.. eigenlijk zie ik alleen maar staan dat dit tot uiting komt vanaf 4 jaar of soms zelfs pas rond de pubertijd.. Het voelt opeens als een roze wolk waar ik vanaf val omdat het bij haar papa zo niet aanwezig of opvallend is, is het nooit bij mij opgekomen dat het erfelijk zou kunnen zijn. Ik voel me heel erg schuldig en verantwoordelijk dat ik me beter had moeten inlezen en mijn dochtertje wellicht ergens voor de rest van haar leven mee opgescheept zit. Kan dit dan echt toeval zijn dat ze dit nu doet en hoeft dit niet te beteken dat ze het krijgt ? Weet iemand of het echt altijd erfelijk moet zijn? Ik bedoel mijn genen spelen toch ook een flinke rol mag ik hopen? 😢😢 Ik las dat het vaak samen gaat met add/adhd/ass en zelfs daarop lees ik me blind of ik iets herken wat nu al zou kunnen wijzen op een van bovengenoemde. Ik herken haar er gewoon totaal niet in. Liefs van een hele verdrietige mama met intense schuldgevoelens maar ook angst. Ik wil gewoon het allerbeste voor mijn dochter in de toekomst en ben zo bang voor pesten/ niet kunnen werken en noem maar op wat zoiets mee zou kunnen brengen aan beperkingen.