Man wil geen kinderen meer

Vaak kunnen mannen het pas goed bedenken als de ‘slechte’ periode voorbij is en er rust is..

Och, wat is dat moeilijk he! Wij hadden een iets andere situatie, maar ook een man die absoluut geen tweede wilde. Onze eerste was een heel makkelijke, tevreden baby. Goede slaper, nooit huilen. Echt een droombaby. Ik noemde hem mijn lokbaby. En toch, mijn man wilde geen tweede. Ik trouwens ook niet. Toen hij 3 was, veranderde mijn mening en wilde ik wel een tweede. Voorzichtig geopperd bij man. Hij werd boos. We hadden alles al verkocht, we hadden besproken en afgesproken het bij 1 te laten. Ik heb gehuild, argumenten opgegooid, ben boos geworden. Maar uiteraard telt zijn nee toch meer dan mijn ja. Ik wilde geen kind dat niet gewenst is door zijn vader (zwart-wit gezegd). Dus ik liet het rusten. En een halfjaartje later kwamen bij hem ook de kriebels. Doodsbang dat we nooit meer zo'n makkelijke baby zouden hebben, maar hij durfde het aan. Inmiddels dus wel 2 kinderen, waar dit een paar jaar geleden echt ondenkbaar was. Laat het even rusten. Je man weet nu dat jij nog een kindje wil. Heb het er inderdaad over 1 a 2 jaar nog eens over. Kijk of zijn mening verandert. Maar probeer het niet elke dag/week/maand op te gooien. Al snap ik je als geen ander ❤️

Als ik het vergelijk met onze situatie denk ik ook dat het lastig om er uitspraken over te doen als je er nog middenin zit. Onze oudste 2 kinderen hebben door reflux ontzettend veel gehuild. Ik had echt een grote wens voor een 3de kindje. Hij gaf heel duidelijk aan dat hij dat eerste jaar absoluut niet nog eens mee wil maken. Gaandeweg ebde dat gevoel wel iets weg. Ik zou het nu even laten rusten en het over een tijdje nog eens samen bespreken. Over een jaar kan het er allemaal heel anders uitzien!

Mijn vriend wilt ook geen tweede, althans dat zegt hij. Reden is dat hij niet tegen het huilen kan. Ons zoontje huilt echt bijna niet maar als hij huilt dan kan die echt even goed huilen/schreeuwen. Maar dat hoort er gewoon bij.. In het begin vond die het pittig vooral het weinig slapen(meneer mocht van mij altijd uitslapen, maar goed) vind het zelf ook erg jammer want ik zou echt wel een 2e willen, maar ik laat het voor nu gewoon. Wie weet denkt hij er over 1 jaar wel anders over haha.

Het is nu waarschijnlijk te vroeg om het er over te hebben. Alles zit nog vers in het geheugen en ook het feit dat ze nog steeds veel/hard huilt, dat kan mentaal echt moeilijk zijn. De 1 kan er beter tegen dan de ander. Maar je opmerking dat het geen beslissing is die hij alleen mag maken, is toch hetzelfde als je wel een kind erbij neemt(/krijgt). Dan krijg jij zogezegd je zin en hij niet (even simpel gezegd). Het is inderdaad iets wat je samen moet beslissen. Maar je moet jezelf dan ook vragen, zou je liever uit elkaar gaan en nog een kind krijgen, of bij elkaar blijven en 1 kindje? Want zoals je het nu verwoord hebt, lijken dit de keuzes. Hoe belangrijk is het voor jou om echt nog een kind erbij te hebben? Ik hoop niet dat het te hard overkomt want ik bedoel het wel goed, maar ik probeer je een beetje bewust te maken van hoe het nu overkomt met je topic. Al kan ik het natuurlijk niet oordelen van die paar zinnetjes :) Hoop dat mijn intenties goed overkomen

Nee, ik snap het hoor.. heb het misschien ook verkeerd verwoord. Mijn optie was om het allemaal even te laten rusten en dan over 1 a 2 jaar nog eens over te hebben, als de rust (hopelijk) is wedergekeerd, maar hier zegt hij glashard nee tegen. De keus ligt absoluut niet alleen bij mij, maar voor mijn gevoel is hij nu wel degene die de keus alleen maakt. Maar misschien moet ik het ook gewoon even aan de kant schuiven en alles rustig laten worden.. een kind kies je immers samen voor, maar merk ook dat het mij irriteert als hij benoemd dat hij niet tegen het gehuil kan en dan vooral als ik hem gefrustreerd zie worden. Maar dat ligt misschien ook aan mij, moet hem misschien ook meer ruimte geven voor zijn gevoel.

Ja mijn vriend kan ook niet tegen huilen, en idem dat ik hem laat liggen s ochtends.. ik moet het denk ik ook laten rusten, maar oh dat gevoel..

Ja dat ga ik ook moeten doen, even alles laten rusten.. het is pittig maar ik vind het dubbel en dwars waard

Hoop dat het bij mijn man ook gaat kriebelen dan haha. Fijn dat jullie er samen uit zijn gekomen, hopelijk bij ons ook❤

Jaa ik ken dat gevoel helemaal.. hopen dat het alsnog gaat kriebelen bij onze mannen haha!

Ik herken me in je gevoel.. Na de geboorte wist ik direct : dit wil ik nog een keer meemaken. M'n man had dat gevoel totaal niet. Vrij logisch ook als je erover nadenkt.. Wij zijn 9 maanden zwanger geweest, hebben ons kindje op de wereld gezet en de meesten hebben gelijk zo'n oergevoel als moeder zijnde! Och ik kon er wel om huilen. M'n vriend staat nog steeds niet te springen weet het ook niet zeker, maar er is een opening. Niet nu, maar misschien over een paar jaar. Ik probeer me daar aan vast te houden en me er niet te druk om te maken. Wat hier benoemd wordt, het niet elke keer benoemen is een goede tip, waar ik zelf ook nog wat mee kan 😅. Ik zeg vaak voor m'n eigen gevoel van bevestiging: "dit shirtje kan naar boven voor een eventuele tweede toch?". Terwijl ik best weet dat het benauwend kan zijn voor hem..

Beetje een indirect advies maar misschien kun je ook nog eens onderzoeken of EMDR helpend kan zijn. Dit kan ook bij baby’s. Wellicht dat het slapen dan ook beter gaat en het voor jullie beiden weer wat rustiger wordt. Je hebt natuurlijk moeilijke en makkelijke slapers, maar omdat je noemt verlatingsangst en dat de kinderarts ook een verband ziet met haar slechte start. Onderschat ook niet de impact voor jullie als ouders door deze opstart. Mannen zijn zo veel gevoeliger dan ze aan de buitenkant laten zien. Wellicht dat hij ook erg geschrokken is van de kwetsbaarheid van een kindje krijgen. Hebben jullie het daar nog wel eens over? En van 4 jaar zwanger proberen te worden, wordt het vaak ook niet gezelliger (weet ik uit ervaring). Geen idee hoe dit bij jullie was hoor. Geen garantie voor een tweede kindje natuurlijk maar het helpt misschien ook om het meer te hebben over dit proces dan: jij wil niet en ik wil wel. Anders kom je zo snel in een patstelling terecht. En ik vraag me een beetje af of er niet meer achter zit als ik je verhaal zo lees.

Wat een nare situatie. Zoals hij niet in z’n eentje kan beslissen dat er geen 1 komt, kan jij niet beslissen dat er nog een komt. Mijn man wilt ook geen kinderen meer want hij heeft er nu 2.. ik heb altijd gezegd dat ik er 2 wilde maar wel 2 van mezelf.. ik heb dus ook een stiefzoon. Nu na een jaar en een aantal tranen van mijn kant om wat me wellicht ontnomen wordt is de rust een beetje wedergekeerd en is het van een harde nee ik wil geen kinderen meer, naar wellicht kunnen we er nog over praten over 1 a 2 jaar.. Misschien is dit bij jouw man ook straks zo! Zal het er inderdaad voorlopig niet over hebben maar wanneer het weer wat rustiger is dit aankaarten.

Je haalt me de woorden uit de mond, wilde ook EMDR noemen en eigenlijk al het andere wat je zegt. Daarnaast kan hypnosetherapie heel erg helpen, bijvoorbeeld bij Vida Coaching in Breda (kan ook online, zelf goede ervaringen mee). Zo te horen zou een hechtingssessie jullie heel erg kunnen helpen. Hechting gaat niet over hoe goed de band is met je kind of hoeveel je van, in dit geval, haar houdt, maar is een onbewust proces in de hersenen van je baby dat beïnvloedt wordt door veel factoren, onder andere stress bij de moeder van tijdens de zwangerschap of postpartum, de bevalling, de start van de baby, et cetera. Bij deze therapie werk je dan via de moeder aan de hechting van/met de baby. En nee, ik heb geen aandelen ;-) Ben gewoon zelf heel blij met wat het voor mij en ons heeft betekend. Ik denk dat er eerst rust niet komen bij jullie voordat jullie samen echt kunnen praten over wel of niet een tweede. Je partner staat waarschijnlijk nog in overlevingsstand en jullie zitten nog middenin extreem slaaptekort, stress enzovoort, ik kan me echt wel voorstellen dat hij ook daardoor nu (nog) niet moet dénken aan een tweede en meteen in de weerstand schiet en denkt 'O god, daar gaan we weer, ik overleef nu al amper' First things first, lieve mama, en wie weet...❤️

Mijn man zegt nu ook dat hij geen tweede wilt Wij hebben ook een dochter die slecht Slaapt Ook in de nacht alleen bij mij rustig wordt aan de borst Als ze een slechte nacht heeft waar hij last van heeft klaagt hij gelijk dat hij moe is En dat hij niet tegen het gehuil kan Erg lastig zo'n situatie inderdaad

Nu zitten jullie er midden in, ooit "vergeet" je de slapeloze nachten, het vele huilen en kan je man hopelijk meer objectief kijken naar de wens voor een tweede. Onze dochter is 1 jaar, en we hebben eigenlijk 1 jaar slapeloze nachten gehad. Echt ellende , hoeveel we ook van haar houden. Mn partner wilt (wilde) absoluut geen 2e want zooo weinig slaap etc etc. Toch zegt hij ook, nu onze dochter iets meer "kan" en er meer interactie is, dat hij wellicht ooit voor een 2e wilt. Nu absoluut niet. Maar wie weet als het slapen ooit wat beter gaat.... Ik snap je frustratie. Ik zou het liefst een 2e willen, maar heb soms ook nog wel de angst dat partner het niet meer wilt...

Hoe is uiteindelijk baby 2? Ook een droombaby? Hier namelijk precies hetzelfde.

Jazeker! De eerste 5 maanden een nóg betere slaper. Daarna hetzelfde, dus dikke mazzel ja. En ook gewoon heel relaxed ja

Merk trouwens om me heen dat mensen toch vaak een beetje dezelfde categorie krijgen. Makkelijke baby's of moeilijke baby's. Zal vast niet overal zo zijn hoor. Maar ik denk dat je meer kans hebt op een makkelijke baby als je eerste ook een makkelijke baby was

Oh fijn zeg! Het hoeft dus zeker niet tegen te vallen. :)