Relatie voorbij, ik ben kapot.

Och wat een vervelende situatie!! Het komt me heel bekend voor. Ik ben precies door hetzelfde heengegaan. Elkaar kwijtraken na de geboorte van onze dochter 20 maanden geleden. Steeds ruzie om kleine dingen en het gevoel kwijtraken, twijfelen of je wel verder wilt enz. Mijn partner verbrak toen plots ook de relatie tijdens een ruzie en vertrok meteen naar zijn ouders. Ik stond er alleen voor. Veel gedoe gehad in de 7 weken erna. Hij wist het zeker, hij wilde niet meer samen zijn met mij. Ik vond het verschrikkelijk voor mijn dochter en ik was ook gebroken. De eerste twee weken heb ik alles geprobeerd om het terug te krijgen maar daarna dacht ik, nee laat maar ik ga niet vechten voor iemand die me niet wilt. Het leek hem niks te doen, ging van alles doen met vrienden, en liet mij en mijn dochter in de steek. Hij wilde haar ook niet vaak hebben, maar verkondigde tegen de buitenwereld dat hij haar niet meer mocht zien dan toen afgesproken. Na 6 weken kwam hij ineens met hangende pootjes terug. Het had hem al die tijd wel wat gedaan, behalve de eerste twee weken. Daarna heeft hij ingezien wat hij kwijt was en wilde hij me terug. Na lange gesprekken zijn we het opnieuw gaan proberen na 7 weken. Dat is nu 3 maanden geleden. Het gaat nu super goed en we hebben elkaar weer terug gevonden. We wonen weer samen en we zijn nu gelukkiger dan ooit. We hebben genoeg om aan te werken maar daar willen we beiden voor gaan. Kortom, als het echt zo is dat jullie bij elkaar passen en hij is nu enkel gewoon boos en moe van al het gedoe van de afgelopen 19 maanden, dan komt hij wel weer terug. Denk vooral niet dat het hem niks doet!! Vrouwen beginnen gelijk met verwerken en bij mannen komt dat pas later. Het beste wat je nu kunt doen is hem loslaten hoe pijnlijk dat ook is en hem de ruimte geven. Als hij daadwerkelijk van je houdt en het niet kwijt wilt, draaid hij wel bij. En mocht dat niet zo zijn, dan zijn jij en je zoon beter af zonder hem. Het is voor een kind niet goed om in een huishouden te wonen waar veel ruzie en spanning is. Hij is nu ook nog zo jong, dat hij het niet echt meemaakt. Tuurlijk zal hij papa missen en misschien denken, waar is papa nu. Maar verder merken ze er op dit moment niet veel van. Je kunt ook denken, beter nu dan over een paar jaar met misschien nog een kindje en dat jullie zoon zich er meer bewust van is dat papa en mama scheiden. Het is een ontzettende moeilijke periode voor jullie beiden en geef elkaar de ruimte! Laat het allemaal even bezinken en denk eerst even aan jezelf en je zoontje! Ik wens je veel sterkte en bedenk, het is niet alleen jouw schuld! In een relatie zitten twee mensen die beiden hard moeten werken, anders werkt een relatie niet. Dus jij bent niet de enige die er nu voor zorgt dat het niet werkt! Groetjes Rochelle🤍

Wat erg dit! En zo oneerlijk dat ie doet alsof het allemaal jouw schuld is. Niet OK. Ik wens je heel veel sterkte toe komende tijd!

Heel fijn om iets van herkenning te lezen, al had ik dit jullie ook nooit gegund natuurlijk! Ik zit momenteel heel hoog in mn emoties, dat is denk ik normaal als vrouw zijnde, en hij doet inderdaad heel kil alsof het hem niks doet. En misschien doet het hem ook niks dat kan ook natuurlijk. Mn ouders begonnen erover of een relatietherapeut nog iets zou zijn. Ik sta open voor alles maar durf het bijna niet aan hem te vragen of hij dat ook wil. Hij maakt me ook in de war met de dingen die hij zondag heeft gezegd. Zijn woorden: ik ben niet boos op je, ik hou nog van je en tuurlijk is dit niet wat ik wil maar ik ben ongelukkig dus het is klaar tussen ons. Ik kreeg oprecht een error in mn hoofd hiervan en kon alleen maar huilen. De afgelopen dagen hebben we elkaar weinig gezien en gesproken. Hooguit 10 woorden gewisseld en elkaar krap een uur per dag gezien. We appen verder ook niet. Ik vind het moeilijk hoe ik me moet opstellen. Laat ik hem mn verdriet zien of ga ik ook doen alsof het me niks doet? Ik wil je bedanken voor je berichtje!

Het voelt voor mij inderdaad heel oneerlijk dat hij alleen daarover begint en dat dat zijn reden is. Dankjewel voor je berichtje!

Ik herken je verhaal! Alleen heb ik er zelf een punt achter gezet toen mijn dochter 9 maanden was ( nu 20 maanden oud). Er was alleen maar ruzie om alles en niks, we konden niet meer normaal communiceren, ik voelde me eenzaam, ik deed alle zorg alleen ( dag en nacht) en kreeg een postnatale depressie waar hij 0 begrip voor had. Na 15 jaar een punt erachter gezet. De eerste maanden verliep het contact stroef. Nu gaan we heel goed met elkaar om, doen veel dingen samen ( en met de kinderen) en het is goed zo. We kunnen niet meer samenwonen maar we hebben eigenlijk een soort lat- relatie? Of hoe je het ook wilt noemen. Haha. Soms komt hij eten of is hij een dagje hier, en dan is het leuk, maar ben ik ook blij als hij weer weggaat. Als we te lang samen zijn zie ik weer zijn karakter/ gedrag waar ik echt een hekel aan had, en ben ik einde van de dag blij als hij weer lekker naar huis is😆 Zoals hieronder al is beschreven geef het tijd, mannen doen vaak iets langer over verwerken/ beseffen. Veel sterkte!

En nog ter aanvulling; ik ben nog steeds vaak verdrietig, omdat ik het plaatje zo graag anders had gezien. Maar moet je dan met iemand blijven als het niet werkt? Alleen voor de kinderen? Mijn omgeving zegt vaak: je bent niet alleen verdrietig omdat je relatie over is, maar ook om wat je zo graag wilde en miste IN de relatie.

Wauw dat moet ook een moeilijke keuze geweest zijn. Ik denk dat mannen sowieso niet begrijpen wat een vrouw mentaal meemaakt tijdens zwangerschap/bevalling en de tijd hierna. Soms heb ik ook het vermoeden dat ik tegen een depressie aan heb gezeten, ik zat echt op een grijze wolk. Super fijn dat jullie een manier hebben gevonden wat werkt! Mijn emoties gaan erg op en neer. Ene moment hoop ik dat hij van gedachten veranderd en kan ik alleen maar huilen, en op het andere moment probeer ik er realistisch naar te kijken dat als dit zijn keuze is ik niet aan een dood paard ga trekken en ik meer verdien dan dit. Ik denk dat ik hem de komende dagen de ruimte geef en wel een voorstel ga doen om samen naar een relatietherapeut te gaan en of hij hier over na wil denken. Dat wil niet zeggen dat het dan goed komt maar het kan ons misschien ook helpen elkaar te leren begrijpen in deze moeilijke tijd. Bedankt voor je berichtje!

Mijn laatste berichtje was voor jou bedoeld, ging iets mis met reageren.

Snap ik! Hier heeft de 'afstand' juist gezorgd voor nader tot elkaar komen! Hier ook geen begrip na de bevalling. Ik gaf aan dat ik mij somber voelde/ niet mezelf etc. en dan telkens de reactie; ik snap het niet? Je hebt 2 mooie kinderen ( we hebben nog een zoon van 13), een mooi huis, financieel gezond etc. Hij zei pas maanden nadat we uit elkaar waren dat hij het achteraf begreep ( het was de postnatale depressie). Maarja toen was het al te laat. Je zou idd kunnen voorstellen op een rustiger moment of hij wil nadenken over therapie. Zorg goed voor jezelf! 😘

Dat snap ik en dat is ook heel normaal! Dat had ik toen de eerste 2 weken ook enorm. Tuurlijk kan het dat het hem niks doet maar dat lijkt me sterk, en dat gaat anders zeker nog wel komen na 6,5 jaar en een kindje te hebben samen. Dat had ik toen ook voorgesteld. Eerst wilde hij dat niet maar uiteindelijk toen hij bij gedraaid was wel. Mogelijk gaan we dat nog doen. Ik zou het op tafel leggen en het voorzichtig brengen door het rustig te vragen. Misschien zet hem dat ook nog aan het denken. Ja dat herken ik ook heel erg, verschillende dingen zeggen. Natuurlijk houd hij nog van je, dat is niet zomaar weg! Misschien kan je inspelen op het niet meer gelukkig zijn. Dat jullie misschien even een break nodig hebben en het dan rustig opnieuw kunnen opbouwen. Niet teveel in elkaars vaarwater zitten maar wel ontdekken wat er nog te voelen valt. Als jullie beiden rust hebben dan komt dat gevoel misschien wel weer terug komt. Zo komt hij er hopelijk achter dat dit inderdaad echt niet is wat hij wilt. Misschien is dat even goed voor nu. Even rust om alles op een rij te zetten. Dit is dan misschien nu wel een moment om dingen zoals hierboven te bespreken na deze rustige dagen. Tuurlijk kan je je verdriet laten zien. Maar laat hem ook weten dat je alleen wilt vechten als hij daar ook toe bereid is en hem anders los gaat laten. Als je daar zelf ook achter staat uiteraard. Juist dan gaan mannen vaak nadenken. Tuurlijk geen enkel probleem! Het is gewoon een hele shitty periode nu!

Och lieverd 🥺😢 Wat een ontzettende verdrietige kut situatie. Niet eerlijk dat hij de schuld nu bij jou lijkt te leggen. Het is alleen maar goed dat jij wat probeerde te veranderen en je gevoel deelde. Zo naar als je allebei anders met de situatie omgaat, het vluchtgedrag van hem en het negeren. Echt niet leuk. Maar zijn manier om er nu mee om te gaan blijkbaar... Ik hoop dat jullie nog een goed gesprek kunnen voeren over een poosje. Misschien moet hij even wat dingen voor zichzelf op een rijtje krijgen? Maar niet eerlijk om jou zo te laten vallen. Heeft hij ooit psychische klachten (gehad), dat je merkte dat hij niet goed in zijn vel zat? Het vaderschap en jullie veranderende relatie is hem dan zwaar gevallen? Hier leven we ook wel wat meer langs elkaar heen sinds dochter geboren is. Best een impact op je relatie heeft het. Dikke knuffel en heel veel sterkte 😘 Je mag me altijd een berichtje sturen als je wilt.

Ja en soms spreekt hij zichzelf ook zo tegen en dat brengt mij weer in de war. Maar de woorden: ik ben niet meer gelukkig dus het is klaar, die kwamen enorm hard binnen. Ik ga van de week voorstellen of hij het ziet zitten om samen naar een relatietherapeut te gaan. Ik sta daar zelf wel voor open omdat ik dan weet dat ik er alles aan heb gedaan. Het lastige bij hem is dat hij weinig van zn emoties laat zien en geen makkelijke prater is. Ja het krijgen van een kindje is zo'n grote verandering. Sommige groeien juist dichter naar elkaar en de ander gaan weer meer langs elkaar heen leven. Wat bij ons denk ik ook meespeelt is de lastige start die we met ons zoontje hebben gehad. Denk dat we daar beide op onze eigen manier ook emotioneel last van hebben gehad. Super lief, dankjewel 🥰

Wat een verdrietige situatie waar jullie in zitten. Ik hoop voor jullie dat een eventuele relatie therapeut jullie nog zou kunnen helpen als hij daarvoor open staat. Elkaar inzichten kunnen geven over hoe pittig het voor jullie beide is geweest met de komst van de kleine en hoeveel impact dit heeft gehad. Dikke knuffel ❤️

Ja dat kan ik me goed voorstellen dat zulke woorden hard binnenkomen. Je schrikt je dood als het ineens zo definitief is. Ik ga heel erg met je mee hopen dat hij open staat voor een relatietherapeut. Misschien helpt het om het gesprek anders in te gaan. Dus meer belangstelling naar elkaar, hoe voelt die ander zich écht ipv alleen verwijten. Maar makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk als hij geen prater is. Ik denk dat pushen dan misschien averechts zou werken, omdat hij zich dan gevangen voelt en voor de makkelijke uitweg kiest. Maar ook goed dat je je eigen grenzen in de gaten houdt hoor! Weet wat je waard bent. Wat ik altijd van je lees ben je ook een hele lieve moeder die erg haar best doet. Dat heeft jullie zoontje ook maar mooi aan jou te danken, als je bijna alles alleen hebt gedaan. Ah ja dat zou super goed kunnen dat die moeilijke start grote impact had/heeft. Dan zou therapie voor jullie beiden eigenlijk heel goed zijn.

Mooi om te lezen Rochelle! Hier ook in zwaar weer maar geven elkaar de ruimte en proberen mild voor elkaar te zijn!

Hier is het waarschijnlijk wel echt definitief over. Kan het zelf soms nog niet beseffen. Ik heb nog veel momenten van verdriet maar ook momenten dat ik boos ben en enorm teleurgesteld ben in hem omdat hij alles uit te weg gaat en nergens voor open staat. Hij leeft in mijn ogen nu zn leventje en vlucht weg voor alles. Het lijkt hem niks te doen. Ben zeer benieuwd of hij die klap van werkelijkheid nog gaat krijgen. Soms denk ik dat hij niet weet wat hem nog allemaal te wachten staat, wat er geregeld moet worden, hoe zijn leven eruit gaat zien zonder ons etc. Al zal hij waarschijnlijk te trots zijn om dat uiteindelijk toe te geven. Ik wil er niet op hopen dat hij van gedachten gaat veranderen, puur om mezelf te beschermen. Hoe moeilijk het ook is, maar ik moet nu door, voor mn zoontje en voor mezelf, wij staan nu op nummer 1. Ik heb mezelf ingeschreven bij de woningbouwvereniging omdat het voor mij niet haalbaar is om zelfstandig een huis te kopen. Ben bang dat het nog maanden gaat duren voordat ik een eigen huisje heb, tot die tijd zullen we hier helaas samen als gebroken gezin in het koophuis moeten blijven wonen.

❤️❤️❤️ Erg heftig wat er nu allemaal op je afkomt. Naast het verdriet van een verbroken relatie, moet je dan ook ineens van alles regelen en praktisch een nieuwe manier van leven zien te vinden. Heeft hij iets gezegd over of hij jullie zoontje wel wil blijven zien? Nogmaals heel veel sterkte!!

Ja hij wil hem wel gewoon nog zien, maar in combinatie met zn baan is hij niet in staat om doordeweeks voor hem te zorgen, vroeg van huis en laat weer terug 5 dagen lang. Dus dat zou betekenen dat hij een omgangsregeling krijgt voor om het weekend. Zeer benieuwd hoe het allemaal verder gaat uitpakken. Denk ook niet dat hij er überhaupt al over na heeft gedacht wat hem nog te wachten staat, beide een ander huis zoeken, of hij blijft in het koophuis maar dan moet hij mij uitkopen, alimentatie betalen etc. Hij is nu alleen maar druk met leuke dingen doen buiten de deur.

Wat een ontzettende klote situatie! Mijn relatie is nu ruim een half jaar voorbij na een relatie van 9 jaar. Heel veel verdriet van gehad maar kan nu zeggen dat het me ook heel veel rust geeft. Ik vind het wel heel zwaar om het merendeel alleen te moeten icm fulltime werken. Nu deed mijn ex al vrijwel niks in huis en met de kleine dus had eerder het gevoel er een derde kind bij te hebben. Hier gelukkig een huurhuis die op mijn naam stond dus gelukkig die ellende niet. Wel ook nog maanden samen moeten wonen omdat ex geen woning kon vinden (zit nu op een vakantiepark.) Werk je heel toevallig in de zorg? Dan zou je namelijk nog urgentie kunnen aanvragen qua wonen.

Pff jij ook al.. ik denk ook dat ik er sterker uit ga komen uiteindelijk maar nu doet het me nog wel veel verdriet al weet ik nu even niet goed meer wat me nou precies zo verdrietig maakt.. Ik ben nu hard op zoek naar een huurhuis, iedere dag kijk ik online om te kijken of er iets nieuws staat, helaas geeft degene die het langste ingeschreven staat voorrang, ik sta nog maar een paar dagen ingeschreven. Ik werk inderdaad in de zorg als coördinerend verzorgende IG, kan je dan in iedere gemeente urgentie aanvragen?