Klaagmuur

Daar ben ik weer om even mijn hart te luchten/ te klagen. Afgelopen dinsdag is ons dochtertje geboren. We hebben al een zoontje van anderhalf dus we weten van veel dingen nog hoe het werkte, dus dat hoeft de kraamhulp niet echt meer uit te leggen. Ik had daarom als zorgdoel aangegeven dat ik graag hulp wil bij dat ik te weinig rust pak omdat ik mijn gezin altijd voorop zet en mezelf daardoor vergeet. In de praktijk is het nu dat de hele kraamweek om mijn man draait. Hij is al jaren erg moe en gunt zichzelf de rust niet om iets voor zichzelf te doen waardoor hij overprikkeld raakt en uiteindelijk ik alles moet doen. Het is heel goed dat ze mijn man helpt om rust voor zichzelf te pakken, maar er wordt 0 focus gelegd op mijn rust of als ik het emotioneel nog wel trek. En ja mijn man moet nu erg wennen aan het feit dat hij nu opeens meer met ons zoontje moet doen, waardoor hij die rust nodig heeft. Maar ik had ergens voor me gezien dat ik bijvoorbeeld op bed kon liggen terwijl mijn man hulp zou krijgen met zorgen voor de kinderen in plaats daarvan wordt de focus gelegd op dat mijn man gaat hardlopen of slapen en dat ik dan met de kinderen bezig ben. Ik voel me jaloers en dat vind ik nog wel het ergste van alles. En ik merk dat ik me ziekjes begin te voelen.

Allereerst gefeliciteerd met jullie dochter. Maar jeetje … dat lijkt me heel lastig. Kun je dit bespreekbaar maken met de kraamzorg? Ik ben zelf best mondig dus ik zou echt wel voor mezelf opkomen maar ik snap ook dat niet iedereen dat doet of zo is. Ik moet eerlijk zeggen dat hoe meer ik lees op het internet, hoe gelukkiger ik me voel dat wij echt de ouderlijke taken 50/50 verdelen. (Hoewel ik denk dat mijn man nu meer doet in het laatste trimester met onze zoon). Scheelt wel dat die van ons al 4 is en dus al veel zelf kan. Ik zou echt proberen het aan te kaarten want misschien realiseert zich niemand dat je je zo voelt.

Wat gek! Kraamhulp hoort er toch in eerste instantie te zijn voor moeder en kind en daarna pas voor vader? Ik zou het in ieder geval aankaarten zolang ze er nog is, want straks zijn jullie weer met z'n tweeën en wordt overdag slapen helemaal lastig.

Wat naar zeg! Kun je het met je man bespreken? Anders zou ik zeker je kraamzorg organisatie bellen en dit voorleggen. Misschien kunnen ze je een andere kraamhulp toewijzen. Sterkte!

Even me ei kwijt. Ik heb sinds 1,5 jaar weer contact met mijn moeder. Eigenlijk nooit een band gehad want ik ben door mijn vader opgevoed sinds mijn 5e. Ze heeft me toen letterlijk het huis uitgeknikkerd met koffer en al terwijl ik 5 was. Zoals je raad dikke trauma aan over gehouden. Maar goed we zijn nu 30, en na het verliezen van mijn vader toch weer een kans gegeven. Nu is mijn moeder een héél emotioneel persoon en gaat met het minste geringste al huilen. Ik heb zelf autistische trekken en ben heel nuchter van mezelf, ik huil dus niet snel. Nu heb ik mezelf voorgenomen duidelijke grenzen voor mezelf te stellen en me niet te laten overwalsen door haar. Voorbeeldje; Ik wil bevalling met mijn partner doen. En niemand anders erbij. Hier was ze dus beledigd om. En bleef pushen dat ze erbij wilde zijn. Tijdens geboorteplan invullen schreef ik op wie er bij de bevalling mag zijn. Kreeg vervolgens weer te horen “EN MIJN NAAM”. Toen ben ik streng geweest en gezegd nee dat wil ik niet en blijf niet door drammen. “Nee was een grapje” Dat was het sowieso niet. Nu eergisteren “heeft ze er zich bij neergelegd”. Ik krijg echt heel snel stress van haar door haar overbezorgde gedrag (wat ik niet ken aangezien ik nooit een moeder figuur gehad heb) Voorbeeld 2. Ik wordt morgen ingeleid. Al meerdere keren aangegeven, partner mag alleen mee geen ander bezoek op verloskamers. Nu wordt er wéér aan mij gevraagd, is het een idee dat ik vanavond op de bank slaap bij jullie? Dat ik morgen met je mee ga naar het ziekenhuis. Krijg ik het alweer benauwd want ik moet de boeman spelen “Nee dat wil ik niet, en kan ook niet”. En tot slot nog gisteren gebombardeerd worden met belletjes fotos over de baby logeerkamer bij haar. Bedje staat al, behang, vloerkleedje alles erop en eraan. Misschien zijn het mijn hormonen, maar ik krijg het er zo benauwd van. Ik heb enorme verlatingsangst en krijg nu het “gevoel” dat zijn mijn kind in beslag gaat nemen omdat ze een herkansing wilt. Ik snap dat dit heel ver gezocht is maar ik wordt er zó ongemakkelijk van. Heb dus ook weer “hard” moeten zijn en gezegd ze gaat echt voorlopig niet uit logeren, zet dat maar uit je hoofd 😅. Ik heb het er zoooo lastig mee, weet me geen raad. Ik wil soms echt helemaal uit me plaat gaan tegen haar, maar ik weet dat zodra ze de waarheid hoort ze gaat huilen en slachtofferrol gaat zitten. 😥😥😥😥

Heel veel rode vlaggen hier! Ik ben het met je eens dat ze voor zichzelf een herkansing aan het creëren is. Heel fijn dat jullie weer contact hebben maar mijn kleine is pas bij oma gaan slapen nadat ie 1,5 was ;) omdat mijn schoonmoeder ook mijn man op straat had gezet nadat ze erachter kwam dat ie een relatie met mij had (ik ben iets ouder dan mijn man) en ik haar niet voldoende vertrouwde met mijn kind. In tegenstelling; opa en oma van mijn kant mochten na 6 weken al een nachtje oppassen omdat wij die 100% vertrouwen. Als iets niet goed voelt, niet doen. Grenzen duidelijk stellen en voor jezelf opkomen. Dit gaat je enkel vrijheid en opluchting opleveren op de lange termijn ;) Dat is mijn mening tenminste.

Wat een lastige situatie. Allereerst ben jij degene die bepaalt hoe de bevalling en alles daarom heen gaat zijn, wie erbij is etc (voor hoever je hier invloed op hebt) als jij haar dus niet erbij wil hebben, dan moet je dat gewoon aan kunnen geven.. als zij vervolgens in de slachtofferrol gaat zitten, dan is dat haar probleem. Zij heeft haar kans gehad met jou, maar heeft je toen laten zitten en nu kan ze niet verwachten dat je alles maar toe laat. Snap dat je het moeilijk vindt, omdat ze je moeder is maar jij bepaalt hoe dichtbij ze bij jou en je gezin komt

Ah nee wat vervelend zeg! Ten eerste….. het ligt niet aan jouw hormonen! Ik snap best dat je moeder misschien het idee heeft dat ze iets gemist heeft en dat in probeert te halen, maar ze heeft ervoor gekozen om met jou om te gaan zoals ze dat gedaan heeft. En ja daar had ze vast toen een goede reden voor, maar ze kan het herkansen om er nu voor jou te zijn en jouw keuzes te respecteren. Jij bent een volwassen vrouw en het is jou kind en jouw gezin. Niet dat van haar. Ze mag er alleen deel van uitmaken, als jij dat wil op de manier hoe jij dat wil

Ik snap je gevoel helemaal…ook al is het 25 jaar later is het heel begrijpelijk dat er nog steeds triggers zijn. Hormonen of niet. Het feit dat je dankzij alles weer contact met haar heb respecteer ik heel erg. Dat je duidelijk je grenzen aangeeft zou ik ook gewoon blijven doen, maakt niet uit welke reactie of rol zij wilt aannemen. Het klinkt misschien heel Egoïstisch maar eigenlijk moet je gewoon maar denken dat het jou leven is, jou keuzes. Ze heeft jou niet Op de wereld gezet om naar haar pijpen te dansen of rekening te houden met haar gevoel. Vooral niet na de keuzes die zij jaren geleden heeft gemaakt. Elke kans die je haar geeft moet ze al dankbaar voor zijn, je kan alles een plekje geven maar vergeten gebeurd niet. Hoe graag je dat misschien ook wilt. Moeder worden is niet niks en al helemaal niet als je zelf een moeilijke relatie hebt met jou eigen moeder. Beter dan dat zij het heeft gedaan zal je zeker weten doen❤️. Doe vooral wat goed voelt voor jou en op je eigen tempo. Voel je je te getriggerd en heb je ruimte nodig neem dat. Je hebt straks een klein mensje waar je volledig voor moet gaan zorgen naast jezelf. Dat is soms al hectisch genoeg. Rekening houden met een volwassen vrouw die duidelijk geen rekening met jou gevoel houdt en jou signalen negeert heb je niet nodig om je heen mama!

Wow wat een pittig verhaal!!! Ik heb ook een lastige moeder, ze wilde vorige keer perse meteen op bezoek ondanks dat ik was bevallen met 34 wkn en mn zoontje dus in couveuse moest blijven… Ik wilde pas bezoek als we thuis zijn maar dan gooit zij het weer op ja ik wil ook jou zien, ik ben je moeder… dus puntjd bij paaltje kwam ze de 2e dag. Heb dit keer gezegd van wij willen in de kraamweek geen bezoek, onze zoon moet als eerst zn broertjes leren kennen.. Ook met de bevalling wil ik niet dat ze op hem past, ze rookt nog steeds.. past per week maar max 3 uurtjes op want daarna is het ‘kan ik al naar huis’ heel leuk om te horen trouwens… en zn kent zn hele ritme niet. Mijn tante past elke woensdag hele dag op kent alles van hem en wij willen dat zij op hem gaat passen.. Toen zei ze ja snap ik, we zien wel, ben wel zn oma.. WEER betrekken tot haar zelf.. kan daar zo moe om worden

Gisteren een foto geplaatst van m'n 38 weken buik op Instagram... Deze reactie 🙄🙄🙄 Hoef ik toch niet meer woorden aan vuil te maken...

Zucht 🙄 Snappen zulke mensen nou echt niet dat dit een vet onbeschofte reactie is?! En dat ‘sterkte met de laatste loodjes’ van iedereen komt me ook m’n strot uit. Hoezo mag ik niet genieten van de laatste loodjes?

Dit dusss! Ik word er zooo niet goed van. Screenshot ook doorgestuurd naar m'n moeder (zij kent deze persoon ook) en die vond het ook al zo'n rare opmerking. 🙄 Ben ook gewoon geneigd om 'm te verwijderen, want vind het echt niet oké

Ik moet zeggen, ik vind die laatste loodjes t minst zwaar. De eerste loodjes kostte me de meeste kracht 🤣🤣 ben onderhand wel gewend aan het zwangere leven ofzo 🤣

Of de lading "heeeeee even benieuwd hoe het gaat, houd je het nog een beetje vol? Nou zet hem op met zn 3tjes he, straks lekker met 4" nou zet hem op met zn 3tjes? Volgens mij moet ik vooral aan de bak he.. en nee er is nog geen baby, want dat wil je echt weten! Oke weer in de zen modus

Of van die mensen die vragen hoe het gaat, jij antwoord geeft dat het nu toch wel pittig wordt en ze dan zeggen “ ja dat hoort bij de laatste lootjes “ uhm ja dat kan zo wel wezen betekend niet dat het dan opeens minder vervelend is ofzo

Ja of als je dan eerlijk antwoord geeft dat je moe bent omdat je niet goed slaapt dat mensen zeggen "wacht maar tot de baby er straks is, dan slaap je helemaal niet meer". Dankjewel, Gerda.

Haha of soms wel 😂 ik had een droom baby de eerste keer. Sliep enorm veel en ik dus ook. Maar denk altijd; mensen bedoelen het goed

Ja of “ je weet waarvoor je het doet” nou als nieuwe mama heb je echt geen idee hoe het gaat zijn en wat van kind je krijgt, dus nee je weet niet waarvoor je het doet

Ik zit er vandaag echt doorheen. Ik heb zelf altijd geleerd dat je niet moet zeuren en ik vind dat ik zeur. M’n rug doet pijn als ik sta, als ik recht zit drukt er een baby in m’n longen en als ik m’n rug iets hol doe doet het weer pijn. Lopen doet pijn in m’n bekken…. Er is echt echt niks meer aan. Ik denk dat ik het vrijdag maar bij de vk aan ga geven wat vorige week ging alles nog prima.