Klaagmuur

Ik ben wel benieuwd of het ook echt door zal gaan in 2025 gezien het al eens is verschoven…. Vanwege personeelstekort. Hoop t wel natuurlijk! Zou voor ons ook schelen☺️

Dat klinkt positief. We wachten het af. 😉

De laatste tijd heb ik best veel op de klaagmuur gezet dus ik voel me best bezwaard om weer iets te schrijven, maar aangezien ik “ vriendinnen “ heb die graag willen dat je goed zegt op de vraag alles goed, ga ik toch weer hier mijn hart luchten. Ik heb een lieve man en ik hou heel veel van hem, maar soms…. 2 januari ben ik bevallen van ons dochtertje en wij hebben al een zoontje van anderhalf. Doordat ik maar 2 dagen werk en mijn man uit onzekerheid, de zorg van ons zoontje altijd bij mij heeft gelegd ( onder het mom “ ja jij kan dat beter”), is ons zoontje gewend dat ik praktisch alle zorg op mij neem. Nu ik net bevallen ben, moet mijn man toch meer met ons zoontje doen en daar heeft hij moeite mee. Ik snap dat hij moe is, want hij moet opeens er ‘s nachts uit als de oudste zich meldt. Ik snap dat hij tegen wrijvingen aan loopt, omdat dingen nieuw zijn. Wat ik niet snap is dat hij zichzelf nu heel zielig vind en doet alsof ik lekker aan het niksen ben. En dat hij vrijwel elke dag een moment heeft dat hij erg gefrustreerd raakt. Als ik vergelijk…. Ik ben elke 2 a 3 uur ‘s nachts wakker om te voeden en ben dan een uur minimaal bezig voor de kleine meid weer slaapt. Hij heeft nachten waarbij hij door kan slapen of het is dat ons zoontje 1 of 2 keer wakker wordt en met een knuffel vaak weer stil is. Overdag doe ik de voedingen van onze dochter en wanneer ik niet voed ben ik met ons zoontje bezig (afhankelijk van of ze in de box wil slapen en de stemming van mijn man, heb ik de baby wel of niet in mijn armen ) ons zoontje is een moeilijke eter en ik probeer de eetmomenten zoveel mogelijk op te pakken zodat die mijn man al bespaard blijven. En Ohja ik ben de gene die net bevallen is, nog veel bloed verliest en krampen heeft. Toch is hij de gene die het niet trekt en de hele tijd moppert, vloekt als ons zoontje niet wil slapen of soms zelf uit frustratie tegen een deur aan trapt…. Ik moet die dingen normaal altijd doen. Ik kan toch ook niet zo reageren?

Is of ik mijn eigen verhaal lees, behalve dat uiten van frustratie... Ik ben 10e bevallen, en heb voor mijn idee de zorg voor 2 kinderen. Oudste eet dus alleen bij mij iets en zelfs dan met moeite... Terwijl ik echt nog herstellende ben omdat ik 3,5 liter bloed ben verloren na de bevalling.

Ah nee wat heftig! Met zoveel bloedverlies een aantal keer op een dag de “ strijd” aan gaan om eten in je kindje te krijgen, lijkt mij ontzettend pittig

Dat is helemaal niet wat je nu nodig hebt. Misschien als er even een moment is dat je samen even kan zitten om het erover te hebben? Misschien is er iemand waar hij goed naar luistert, zijn moeder ofzo. Tegen deuren aanschoppen zou er hier echt niet ingaan als er jonge kids in de buurt zijn. Mijn man werd laatst eens boos om een computerspel en heb hem letterlijk even weggestuurd en gezegd dat ie terug kon komen als ie volwassen kon doen. Ik zag het bij mijn vriendin ook. Bij de eerste deed ze alles met de kleine zelf, dus haar man vond dat wel makkelijk. Bij de tweede vroeg ze hulp en vond hij dat maar lastig. Nu zijn ze helaas niet meer samen. Communicatie is zo belangrijk in het ouderschap. En ik kan zeggen dat het echt mega fijn is als je het gevoel hebt dat je samen ouders bent. Ik typ dit nu vanuit mijn bed omdat manlief op woensdag de oudste naar school brengt zodat ik kan uitslapen tot de baby er is op woensdag. Hoeft geen hele lunch mee dan (normaal verdelen we; 1 maakt hem klaar en de ander maakt de tas klaar) Praat met elkaar en blijf er niet mee lopen. Eventueel met hulp

Laat ik ook maar eens klagen. Onze zoon is nu 5 weken oud en ik zorg sinds het begin eigenlijk het meeste voor hem. Nu snap ik dat mijn man moet werken, dus hij niet zoveel kan doen overdag, want hij is op kantoor. Alleen is hij vrij op maandag, maar dan gaat hij lekker weg met vrienden. Hetzelfde op woensdag avond. Ik zorg letterlijk 4-5 dagen in de week fulltime voor onze zoon. 's nachts moet ik er ook het meeste uit. Eigenlijk trek ik het allemaal niet meer. Ik kom slaap te kort en onze zoon gaat nu door zo'n fase heen dat hij de hele dag wil hangen en enkel echt slaapt als hij bij ons ligt. Nu snap ik echt wel dat mijn man gewoon moet werken en daardoor zijn slaap ook nodig heeft. Maar op maandag de hele dag weg zijn en ook op woensdag, kan ik gewoon niet hebben. Hij troost als hij thuis is echt wel vaak ons kind en hij maakt en geeft ook wel flesjes. Het is echt niet dat hij helemaal niks doet. Maar toch zijn er deze irritatiepuntjes. Ik hou echt super veel van onze zoon, maar ik wil ook gewoon een dag waarbij de zorg een keer niet grotendeels bij mij ligt.

We zijn ook met een organisatie bezig die ons helpt, toevallig zijn ze gisteren geweest. Als mijn man zich afreageert op een deur dan is het in een andere kamer dan waar de kinderen zijn

Ik ben ‘nachtbang’, overdag gaat het goed met de kleine. Maar ‘‘s nachts is een duiveltje dat alleen maar huilt. Ontroostbaar. Je voelt je zo machteloos! Je wil helpen, maar weet niet wat je moet doen. Ik word er zelf een beetje verdrietig van. Hopelijk is deze fase snel voorbij. Ik ben zelf ook nogal een doemdenker en ben gelijk bang dat het een huilbaby is…

Hier net zo. Wat mij troost is dat het waarschijnlijk krampjes zijn en dat het een fase is

Vraag hem misschien op maandag niks te plannen want jij gaat maandag wat doen. En laat hem dan alleen thuis met de kleine. Dan kun jij uitstallen wat alleen doen en opladen (kapper, massage, nagels, vriendin bezoeken, winkelen, sporten etc.). Want anders denkt hij dat je toch thuis bent en zijn aanwezigheid geen meerwaarde heeft.

Uitslapen *

Zijn er meer vrouwen die zo ontzettend hormonaal zijn én een luie tikkeltje onverantwoordelijke en minder zorgzame (maar wel lieve) man hebben? We hebben zoveel woorden en daardoor stress lately, verhuizen verbouwen en naar een andere stad in week 32 was echt het domste wat we konden doen, oja en mn man heeft een nieuwe baan. 🔫 ik heb echt nog geen moment echt kunnen genieten van verlof en goed tot rust kunnen komen, elke dag start ik de dag al vermoeid en met pijn ( want 38 weken, slecht slapen, maagzuur, rugpijn etc etc) en begin ik al met nadenken oke wat moet ik doen om dit huis en thuis te maken en wat moet ik nog van de to do's doen? Daarnaast komt ook het gewone huishouden (lees boodschappen bedenken, koken, wassen, vouwen, bed, vuilnis etc etc) bij mij omdat ik er de hele dagen ben en hij pas savonds laat. Tuurlijk laat ik taken voor hem - en als ik het vraag doet hij dat dan ook wel (met tegenzin) maar niet dat hij uit zichzelf zegt: lief wat kan ik voor je doen, kan ik iets voor je opruimen, zal ik deze week koken, kan ik je ergens mee helpen. Hij helpt dan op zijn manier maar dat is niet mijn manier en nu met de hormonen werkt dat al helemaal niet lekker... ik ben echt een doorpakker van nature, maar daar kan ik zelf nu vrij weinig mee (die rust neem ik wel hoor ik ga niks heftigs doen maar baal dan wel dat t vervolgens weer tot weekend wanneer hij vrij is blijft liggen, EN tbh wassen en de kleine dingetjes vind ik al heftig met alle pijnen alleen lijkt hij dat niet echt te begrijpen) Ik weet gewoon niet heel goed wat nu... praten doe ik echt vaak, elk weekend is het weer feest met een extreme huilbui en dat ik er klaar mee ben en dan troost hij me en zegtie ik ga alles regelen en doen we het hele weekend weer van alles en dan de week erop weer hetzelfde liedje met de vele nieuwe dingen weer to do in het huis. Hulp krijgen we ook genoeg van onze ouders super lief maar ook daar zit natuurlijk een max aan, als de baby any minute komt... mijn gesprekken dringen dan toch niet echt door denk ik, dat huilen is zo normaal geworden ben ik bang.... en uiteraard ben ik ook even niet zo mondig en sterk al normaal haha, hoe moet dit zo als ze er is. Ja ik heb de vriezer volgekookt en ja hij is 2 weken vrij, maar wat verder? Ligt er dan een stofwolk naast mijn bed als ik hem niet 3 x vraag te stofzuigen? Of eten we dan weer pizza of patat als ik vraag of hij het eten kan regelen zodat ik niet na hoef te denken? Nou dit was mijn klaag, ik weet ook niet zo goed op wat voor hulp ik hoop maar misschien gewoon dat dit van me afschrijven al helpt. ❤️

Mijn man is heel erg van de gewoonten. Dit is iets wat hij elke maandag doet, dus het is voor hem heel normaal om op maandag niet thuis te zijn. Ik wil er wel met hem over gaan praten. Ik zou al blij zijn als hij gewoon 's avonds thuis is.

Juist daarom is het tijd voor een nieuwe gewoonte. Hij moet gewoon zijn verantwoordelijkheid pakken als vader en als je hem niet serieus aanpakt nu kun je rekenen op geen hulp voor de rest van de jaren. Mijn man is ook van de gewoontes en natuurlijk is het makkelijk om te denken mijn vrouw zorgt voor de baby. Hij kan lekker relaxen op z’n dag vrij maar er moet een middenweg zijn. Dus laat hem een aantal uur alleen thuis met de kleine elke maandag en maak dit jouw vrije halve dag. Als je thuis blijft ziet hij geen noodzaak om thuis te zitten.

Mijn kleine had een omgedraaid dag / nachtritme in het begin. Toen we dat onder controle hadden was het klaar. We hebben een vast avondritme gedaan voor het slapen en alles donker gemaakt. En overdag juist in lichte omgeving laten slapen en dan ging het vanzelf. Geen garantie dat het voor jullie kleine werkt, maar wellicht helpt het iets

Ik begrijp je wel. Ik had dit bij m'n 1e 2 heel erg. Nu 3e kindje en slaapt ald een roosje snachts. Wat wij doen is zoiezo voor de avond nacht voeding flauw lampje, zoutsteen van de action aanzetten. Ik baker hem in. En het gaat zo heel goed. :)

Mja op dit moment is het gewoon even anders, tijd voor nieuwe gewoontes misschien nu hij papa is. Door het maar te accepteren hou je het wel in stand. Mijn man en ik hebben straks op vrijdag samen vrij, de ene week is mijn dag en en de andere week mag hij doen wat hij wil. Hebben we duidelijke afspraken over gemaakt. Je bent een team, je bent allebei ouders. Ik doe ook wel veel van het geregel en de mental load, moet mijn man ook wel aansturen (hij heeft ook ADD dus ziet ook vaak dingen niet) maar wat betreft ouderschap doet hij denk ik meer dan ik. Ook vanaf begin: om de avond doet de een opruimen en de ander de kleine in bed leggen. Doen we al 4,5 jaar zo. Is gewoon heel helder. Zelf heb ik ADHD dus wij hebben die handvaten nodig om het huis op orde te houden. Als we verslappen, merken we dat direct.

Ik herken dit niet maar kan me wel voorstellen dat het echt mega vervelend is. Mijn man en ik hebben een lijst gemaakt van dingen die nog moeten gebeuren voor de geboorte en een planning (ik heb een geplande keizersnede dus is iets simpeler plannen) Verder gebruiken we een app voor schoonmaken waarin staat wat hoe vaak moet gebeuren en door wie. Dan krijgt ie ook reminders van zijn telefoon die toch aan hem vergroeid zit en ben ik niet altijd de zeur 😂

Hij heeft al gezegd dat hij de kleine ook wel mee kan nemen naar zijn vrienden. Ik vind dit lief van hem, maar denk dat ik mezelf ook dwars zit, want het liefste heb ik gewoon dat hij thuis is. Hij heeft dus opzich wel een oplossing gegeven, maar ik wil gewoon dat hij thuis is met onze zoon. Ik maak het mezelf dus ook best moeilijk zo. 🙁