Meisjes mama anders dan jongens mama?

Ik heb een jongen van nu 18. En een meisje van 7. En in verwachten van een 2de zoon. Ik snap je gevoel wel. Ik had stiekem gehoopt dat ik ook nog een meid zou krijgen maar helaas. Maar ik herken je gevoel. Maar ben ondertussen gewend aan het idee nog een jongen te krijgen.

Ik herken wat je zegt. Niet perse het verschil tussen jongen/ meisje, maar wel de vraag of je net zoveel van je 2e kindje kan houden als van je eerste kindje. Wij zijn onze eerste zoon helaas plotseling verloren toen hij een aantal dagen oud was. Toen ik daarna opnieuw zwanger raakte (ook van een jongen) besefte ik pas halverwege de zwangerschap dat dit niet hetzelfde kindje was. Natuurlijk wist ik wel dat dit niet hetzelfde kindje ging zijn, maar toen daalde het besef pas echt in. Het kwam rouw op mijn dak. Hij kon toch nooit zo lief, leuk en mooi zijn als onze eerste zoon? Nu zijn we twee jaar verder en kan ik zeggen dat ik helemaal stapelverliefd ben op ons kind. Eigenlijk al vrij snel na de geboorte. Ik denk dat als je straks je zoon in je armen sluit de liefde en het gevoel vanzelf gaan groeien. Geef jezelf nu vooral de ruimte om te voelen wat je voelt. En ook dat is helemaal oké!

Ik heb 2 jongens, en nu zwanger van de derde jongens. Ik had mijzelf noooooit als jongens mama gezien. Ik had eerder ook nooit echt jongens babies in mijn omgeving gehad. Zoveel vragen ook toen ik zwanger was. Want hoe verzorg je dat piemeltje, die heb ik niet. En zoveel vind ik daar eigenlijk ook niet over te vinden. Deze zwangerschap "gingen we voor een meisje". Het is weer een jongen natuurlijk, en hoe graag ik ook vlechtjes zou willen maken, wat meer roze in de tent, Barbies, poppen en die dingen. Ik kan me aan de andere kant ook echt niets voorstellen nu meer zou er een meisje komen. Ik ben helemaal blij met mijn kleine mannen 🥰🥰🥰

Ik heb 2 jongetjes en in verwachting van de 3e jongen. Ken het verschil tussen jongens en meisjes niet. Al hoor ik in mijn omgeving wel dat jongens vaker liever zijn tegenover de moeder dan een meisje. En nou weet ik wel toevallig dat mijn jongens heeeeel lief zijn voor mij haha 🥹 Maar idd ik heb in de kraamweek van nr2 heeeel veel moeten huilen omdat ik me schuldig voelde en mijn hormonen vlogen alle kanten op. Voelde me schuldig dat ik m'n oudste niet alle aandacht kon geven omdat de baby zoveel aandacht opeist. Toen voelde ik me weer schuldig naar de baby toe omdat hij er ook niks aan kon doen. Maar toen eenmaal die kraamtranen weer voorbij waren en het in m'n hoofd weer wat rustiger werd merkte ik hoeveel liefde je voor allebei kunt hebben. En echt waar er zit totaal geen verschil in 😍 Ze zijn nu 6 en 2.5, 2 totaal verschillende kinderen maar ben ook op verschillende manieren gek van beide.