Hoi dames,
Ons dochtertje heeft in de avond/nacht al een tijdje veel moeite met zelf in slaap vallen. Ik denk zelf dat het met verlatingsangst te maken heeft, want zodra we haar neerleggen en weglopen is het huilen (of echt gillen). Wat we veel gedaan hebben is bij haar blijven tot ze in slaap is en dan wegsluipen uit de kamer of met haar op schoot zitten en dan wachten tot ze slaap is, maar met een beetje pech wordt ze weer wakker en kan je weer opnieuw beginnen (wat zowel voor haar als ons vervelend is). Ze is ook nog ziek geweest tussendoor en toen sliep ze vooral op ons of naast ons in bed, wat mogelijk het weglopen nu nog lastiger maakt voor haar.
Nu willen we weer oefenen met zelfstandig in slaap vallen en iets nieuws proberen. We leggen haar nu neer, en als ze moet huilen komen we na 5 minuten terug om haar te troosten totdat ze helemaal rustig is, en dan leggen we haar weer neer en lopen we weg (en dan blijven we niet meer bij haar totdat ze slaapt). Alleen bij het neerleggen en weglopen is het dan eerst 1 a 2 minuten heel hard gillen, om vervolgens wel zelf in slaap te vallen (maar dat neerleggen en weglopen doet pijn aan je moederhart :(). Als het gillen of huilen langer doorgaat, gaan we natuurlijk na max 5 minuten terug en proberen we het weer opnieuw. Soms troosten we haar trouwens ook door haar niet op te pakken, maar bij het weglopen gebeurt dan hetzelfde.
Is dit nu een goede methode en helpt dit inderdaad voor zelfstandig in slaap kunnen vallen of moeten we gewoon meteen omkeren en weer troosten en bij haar blijven? Ben vooral bang dat het huilen vlak voor haar slaap niet goed voor de hechting is :( maar als ze zo wel eerder in slaap valt en we niet uren bezig zijn, is dat ook fijn, want het begon aardig slopend te worden (zeker als het midden in de nacht gebeurt, dan heeft ze dit ook als ze wakker wordt).
Hoe pakken jullie dit aan? Iemand ervaring hiermee vanuit eerdere kindjes?