Het moet van mijn hart: partner toont GEEN begrip

Sorry maar dit is zeker helemaal NIET oke! Ik vind dit zo respectloos van hem en gewoon niet kunnen. Vind het ook zo jammer dat je dit nu pas allemaal moet meemaken 😔 De eerste trimester is heel moeilijk en vermoeiend voor een vrouw, dus volkomen normaal dat je vermoeid en misselijk bent en je erna niks meer kan doen. En dat hij na al je moeite dan nog ni de tafel mee opruimt? Nee sorry zou bij mij niet waar zijn. Zelfs als je niet zwanger zou zijn. Als beide partners werken, mogen ze ook beide aan huishouden doen. Als ene kookt, kan de ander opruimen/afwassen. Als hij een huisvrouw wilt, dan moet die niet verwachten dat je dan ook gaat werken voltijds. Het spijt me da je je zo voelt en vooral in deze periode 😞 Heb je familie ofzo, waar je een tijdje kan rusten van de negativiteit?

Misschien eens bespreken met gynaecoloog of huisarts? Misschien neemt hij het van hen wel aan dat dit normaal is en hij je moet ondersteunen.

Erover praten en het blijven aangeven. Proberen zoeken naar compromissen eventueel? Ik ben nu 16 weken gepasseerd en heb nog steeds amper energie en ben nog steeds elke dag wel eens slecht. Dus niet iedereen kan het! Ik heb gelukkig wel een schat van een vriend, maar hij is ‘s avonds na het werk ook vaak heeel moe (ligt meestal tegen 21u in slaap in de zetel) en wij proberen zoveel mogelijk samen te doen. Bv. ik voel me niet goed en hij bereid de maaltijd voor en ik kook de maaltijd dan of we maken elk een component van de maaltijd. Ook proberen we regelmatig eens iets in te vriezen zoals spaghetti of stoofvlees en gewoon ook klaargemaakte groenten. Op die manier kunnen we, indien we merken dat we de dag voordien al heel moe zijn en nog een dag te werken hebben, toch een goede/gezonde(re) maaltijd op tafel zetten. Qua huishouden probeer ik iets te doen als ik de energie heb. In 15 minuten op een dag zonder verdere verplichtingen kan je al veel gedaan hebben en nadien terug slapen. Het opplooien van de was duurt hier ook soms lang. Soms plooi ik alles in één keer, soms maar 2-5 kledingstukken per dag. Soms blijven de geplooide kleren hier een halve week liggen voor ze naar boven geraken en dan daar nog eens een hele tijd. Door rugpijn kan ik ook niet altijd goed bukken. Mijn vriend zet daarom dan eens de wasmand op het bed zodat ik zonder te bukken ook kledij kan wegleggen. Ik geef ook steeds aan als ik moe of misselijk ben, maar ook als ik even energie heb en/of me goed voel om iets te doen. Dan kijken we wat het belangrijkste is, dit doe ik en nadien doe ik weer een dutje. Het loopt heus niet zo gemakkelijk zoals sommigen laten uitschijnen!

Je bent letterlijk een heel mensje aan het maken, dat neemt zoooooveel energie van je lichaam. Hij mag tenminste een beetje begrip tonen!! Hoe erg is dit. Mijn man zaagde af en toe ook wel eens in het begin van de zwangerschap het is natuurlijk wennen voor mannen dat ze opeens veel meer moeten doen in het huishouden maar mijn man heeft hem gelukkig zeer snel aangepast. Hij is bang dat er iets zal gebeuren met de baby als ik niet genoeg rust. Hij weet dat ik constant misselijk en moe ben hij doet bijna alles in het huishouden zodat ik kan rusten. Hij laat mij altijd dutjes doen wanneer ik te moe ben. Hij poetst nu altijd, maakt bijna dagelijks eten en doet altijd de boodschappen. Het enigste wat ik altijd blijf doen is de was. Als een man het echt wil zal hij zijn verantwoordelijkheid nemen zonder te klagen! De gezondheid van jou en je baby’tje komen nu op de eerste plaats al de rest kan wachten. Ik hoop dat je man snel zijn verantwoordelijkheid zal nemen. Want je verdient niets anders dan het beste voor jou en je kleintje! Veel moed❤️

Begrijpelijk dat de partner moeite heeft met begrip tonen aangezien zij zelf niet kunnen weten wat het is en hoe het voelt. Maar dan nog klinkt dit echt als zelfs geen moeite proberen te doen om het maar een beetje te snappen.. Ik moet zelfs aandringen om bepaalde dingen nog te doen of alles wordt uit mn handen gehaald (of ik doe het als hij gaan werken is en ik thuis ben 🤭) Sommige dagen heb ik energie om eten te maken (is eindelijk beter na 3 weken thuis te zijn van het werk en hele dagen door geslapen te hebben - ben nu 11,5 weken) maar als dit niet het geval is, maakt hij daar niks van en kijkt hij wat hij zelf kan klaarmaken voor zichzelf. De was blijft hier ook heel lang staan, daar trekt hij niks zoiezo nooit iets van aan dus moet er ook geen commentaar op geven dat het nu wat langer duurt. Heeft hij echt iets nodig uit de mand dan moet hij het maar daaruit nemen en eventueel zelf strijken indien echt nodig. Ik ben zijn moeder/dienstmeid niet. We zijn partners. We vullen elkaar aan of nemen van elkaar over wanneer nodig en zorgen voor elkaar. De ene keer is dit 20%-80%, de andere keer 50%-50% en soms zelfs 100%-0% maar dit wordt dan ook gecompenseerd wanneer het andersom ook nodig is. Ik hoop voor jou dat hij snel inziet dat je een klein mensje aan het maken bent wat heel veel energie vergt van jou, mentaal en fysiek. En dat hij de ondersteunende partner wordt waarop je had gehoopt en die je verdient en nodig hebt! X

Dit is helemaal niet ok van je partner, deze stress kan jij absoluut missen en maakt jou alleen nog maar “zieker” uiteindelijk. Maar ik begrijp jou wel, je wilt hem nu tegemoed komen, ook al vraagt dit teveel van jou. Maar doet dit niet, want hierdoor ga jij niet beter worden. Heb dit ook meegemaakt met mijn ex partner en dit is gewoon verschrikkelijk! Ik kreeg ook steeds commentaar dat er niets gebeurde, dat hij ook wel moest werken en dat hij ook moe was, dit is zonder zwangerschap al zwaar en met een zwangerschap weegt dit eens zo hard door. Ze zijn gelukkig niet allemaal hetzelfde, nu met mijn nieuwe partner is er heel veel begrip. Sinds vandaag 13w en begin me elke dag wat beter te voelen, Ik plooi zeer weinig was zelf nog op, ik kook niet, ik poets nog weinig, hij neemt de zorg van mijn kinderen zijn pluskinderen over, en ik ben daar enorm dankbaar voor, mijn partner legt me nu op de zetel, hij vind het enorm belangrijk dat ik rust, want door mij alles te laten doen ga ik me niet beter voelen. Hier is begrip van hem uit. Dus je bent heus niet de enige dat bijna niets meer doet, een zwangerschap is gewoon enorm hard werken voor uw lichaam, vraagt veel van u, dus ook rust en dit moet je partner begrijpen. Van mijn ex kan ik enkel zeggen dat hij en groot klein kind was, en met mij geen rekening hield, maar ik ken jou partner niet, het is wel belangrijk om er met elkaar over te praten, hij moet ook inzien dat elke zwangerschap anders is en dat als je zwangere vrouwen ziet je dit verhaal weinig hoort en dat veel zich in de buitenwereld beter voordoen dan dat ze zich voelen, ik vertel ook niet iedereen hoe ik me elke dag voel. Hij zit niet bij die “andere” vrouwen in huis om te zien hoe het er aan toe gaat, wat voor hem belangrijk moet zijn is jij en jullie toekomst kind/gezin, dat die het goed hebben. En uiteraard zal hij dit zich anders hebben voorgesteld dan dat het nu is, maar niemand kan je hierop voorbereiden het is voor beide even overleven, zo zien wij het. Het is een paar maanden overleven maar alles komt in orde. Ik hoop dat jullie een goed gesprek kunnen hebben en er beide met een opgelucht gevoel uit komen, want het laatste dat jij nu moet hebben is stress over je partner dit maakt je alleen nog maar slechter. Als je wil praten mag je dit altijd laten weten, ik weet hoe zwaar het kan zijn. Veel succes!

Ik vind dit echt erg om te lezen! Ik vrees dan ook, als dit niet veranderd, je er altijd alleen voor zal staan. En ook als het babytje er eenmaal is.. 😔 het is absoluut schandalig dat hij u zulke opmerkingen geeft. Dit zou bij mij ook niet waar zijn hoor. Mijn partner steekt zelf een wasmachine in, stofzuigt, laad de vaatwas in,... en dat deed hij ook al toen ik niet zwanger was. Hij noemt toch je "partner" voor een reden he. 😕 weet dat je hier altijd terecht kan en we zullen je zo goed mogelijk proberen te steunen.

Amai wat gaat hij doen als het kindje eris! Wat een egoïst

Herkenbaar hierzo.. Helaas afgelopen weekend hier ook een goede ruzie over gehad omdat hij het erg vond dat hij schone was moest weg leggen, dat ik het niet gedaan had. Dit blijft op dit moment ook wat meer liggen omdat mijn prioriteiten nu anders liggen, nl. het proberen om niet misselijk te zijn/worden en rusten wanneer ik bekaf ben. Blijven aangeven hoe je je voelt en hem proberen mee te nemen in jouw kwaaltjes... Ik kook en eet bijvoorbeeld zéér graag en dat is nu een enorme opdracht. Dit gedeeld met mijn vriend dat koken echt een verschrikking is 🤢 Hij deed gisteren dan echt de moeite om de keuken op te ruimen zonder een lang gezicht/gezeur. Zijn moeder had blijkbaar verteld dat zij ook heel erg misselijkheid was tijdens de zwangerschap. Misschien luistert hij wel naar iemand anders? Jammer dat het zo moeilijk is en dat hij het niet echt de moeite doet om het te proberen begrijpen. Een man voelt natuurlijk niet hetgeen wij vrouwen voelen en het inlevingsvermogen bij een man is sowieso al minder. Ik hoop dat je alsnog de steun krijgt die je verwacht van je vriend! Veel succes in deze ietwat vervelende periode.

Wow, excuseer?? Mijn misselijkheid is de laatste tijd verminderd en ik heb dit 1 keer luidop gezegd en sindsdien zegt mijn vriend altijd “ja, maar de misselijkheid is tenminste weg(??)” Dit was voor mij al het ergste wat een partner kon zeggen op dat moment. Als mijn vriend zou doen zoals sommige vrouwen hier beschrijven, het was een dikke no-go. Sorry voor het taalgebruik, maar egoïstische kl**tz*kken zijn het. Wow! Is er een mogelijkheid om te praten met een psycholoog/vroedkundige. Misschien had hij ooit een zwangere zus of zijn mama betrekken? Hij moet toch tot inzicht komen? Sorry voor mijn reactie, maar dit bericht maakt mij zo kwaad. Weet alsjeblieft dat je niet alleen bent in de situatie en dat elke vrouw zich misselijk en vermoeid voelt. Het is dus DOODnormaal als je geen energie meer hebt voor dagdagelijkse dingen. Kop op, meid! 👊🏻

Wow ik verschiet ervan hoeveel vrouwen dit "herkennen". Je bent letterlijk een BABY aan het maken, wat verwacht die?? Dat het zo simpel is?? Na werk kruip ik direct mn bed in. Niets van huishouden doe ik. En mijn man snapt dit helemaal, hij is juist heel bezorgd altijd. Het minste wat hij kan doen is jou steunen. Is het niet erg genoeg dat de vrouw de hele zwangerschap plus de bevalling moet meemaken, wnr de man "zomaar" vader kan worden?? En dan nog klagen over huishouden. Hell no. Sorry maar je moet sterk staan in je schoenen en het hem duidelijk maken hoe jij je voelt en hoe kwetsend zoiets is. Hoop dat die het nog inziet.. succes en verzorg je goed!!

Ik schrik er ook van 🙈 wa denken die mannen eigenlijk da ons lichaam aant doen is 😅 tis niet allemaal een klein leuk effortje als wat zaad lozen. Moesten die mannen mijn partner zijn, dan hadden ze serieus de wind van voren. Ze gaan het nooit helemaal begrijpen hoe lastig en vermoeiend dat eerste trimester kan zijn, maar door wat artikels en instagramposts te delen heb ik m'n vriend ook wel wat bewust gemaakt van hoe lastig ik het in t begin vond. Opmerkingen over geen eten hebben of was die zich opstapelt heb ik nooit gehad - hij heeft al altijd een actieve rol gehad in het huishouden en neemt dat nu soms nog meer op, ondanks dat hij fulltime werkt en ik vaker dagen thuis ben (en series lig te kijken 😅) Dus ladies, maak hen goed duidelijk dat je lichaam metabolisch ELKE DAG een marathon aan het lopen is. Daar komt die vermoeidheid van.

"Waarom lukt het wel bij alle andere zwangere vrouwen?!" OMDAT ZIJ MISSCHIEN WEL EEN PARTNER HEBBEN DIE MOEITE DOET EN HEN STEUNT! Blijf vooral aan jezelf denken, zet jezelf op de eerste plaats. En ik heb het niet enkel over je zwangerschap, maar ook over je eigenwaarde...

Lieve mama, ik kan me voorstellen dat je je enorm alleen en triest voelt nu. Het is je zo gegund om met volle teugen te genieten van je zwangerschap <3. Hoe je partner zich gedraagt is echt niet oké en dit is iets waar jullie de komende weken echt mee aan de slag moeten voor het baby'tje er binnen een aantal maanden is. Uit ervaring weet ik dat het na het eerste trimester echt wel beter wordt, dat je je zelf ook beter zal voelen en de energie zal vinden om dit gesprek aan te gaan. Ik ben momenteel zelf 11,5 weken zwanger van een derde kindje en herken me wel een stukje in wat je schrijft. Mijn partner uit zich echter niet zo respectloos, maar doordat zowel het huishouden als de zorg voor de kinderen meestal grotendeels bij mij terecht komt (ook omdat ik maar deeltijds werk en mijn man voltijds) vindt hij het nu echt moeilijk om in te springen en een aantal zaken over te nemen. Ik geraak dan gefrustreerd omdat ik na het werk doodmoe thuiskom in een ontploft huis met 2 hongerige kinderen en hij geen idee heeft hoe hij eraan moet beginnen. Hij is dan boos omdat ik gefrustreerd ben, want "hij doet toch zijn best" en hierdoor zijn er de afgelopen weken bij ons thuis ook al heel wat discussies geweest. Ik voel ook dat mensen in onze omgeving minder betrokken en behulpzaam zijn omdat het een derde zwangerschap is en ze ervan uitgaan dat ik intussen wel weet hoe het moet ofzo :-)... Maar dit verandert natuurlijk niets aan de misselijkheid en de vermoeidheid. Integendeel, met al 2 kids in huis is het nog lastiger om rust te nemen!

Ik begrijp je volledig....hier hetzelfde verhaal.. . totaal geen begrip...ik ben doodop van de kleinste inspanning....ik doe het volledig huishouden alleen en zorg voor mijn andere dochter....mijn vorige dochter komt uit een vorige relatie en we wilden samen een kindje...3 jaar hebben we geprobeerd...ik heb heel mijn lijf volgestopt met hormonen alles ondergaan maar werd er enorm moe van....eind vorig jaar miskraam gehad onrechtstreeks beschuldigde hij mij hiervan.... maar nu het weer gelukt is is het precies nog verergert....ik voel me een domme lelijke trut ....ik kan niks goed doen voor hem... alles wat ik doe is fout...ik voel me zo enorm eenzaam ik wou hem een kind geven en dit is zijn dank....ik maak me ernstige zorgen over wat gaat komen....ben nog maar bijna 14 weken....en erger nog wat als de baby er is....ik ben een domme gans 🥹

Wees niet te hard voor jezelf, je heb al zo’n heftig traject achter de rug. Het is NIET oké dat jij er alleen voor staat en dat je nu denkt dat het jouw schuld is. Dat is niet zo! Een miskraam gebeurt, meestal zonder enige rechtstreekse aanleiding. Je hebt ervoor gekozen om uit liefde een 2de kindje te nemen. Iedereen is het hier zo waard om geapprecieerd en gewaardeerd te worden!