Ik ben moe en heb een hekel aan de term "sprongetjes"

Om eerlijk te zijn helpt de term mij persoonlijk om te weten dat het weer over gaat. Een mindert dingetje dus. Dat wil niet zeggen dat het makkelijk of fijn is. Hier ook veel probleempjes gehad met het slapen. Onze lieverd vindt het enorm lastig om zelfstandig in slaap te vallen, maar toevallig ligt ze nu weer voor de eerste keer in een paar dagen in haar eigen bedje te slapen. Dit zijn altijd korte slaapjes, maar dat maakt me niet zoveel uit. Als ze ons wel nodig heeft accepteer ik het eigenlijk gewoon. Ik maak enorm veel gebruik van de draagdoek en als ik zelf moe ben en het krijsen heel lastig vind, dan doe ik op 1 oor een noise canceling koptelefoon op. Verder let ik heel erg op hoelang ze wakker is. Bij onze meid moet ze echt rustig gemaakt worden en haar ritueeltje doorkomen na 1,5 uur. Anders is ze dus echt oververmoeid. Ze geeft heel slecht haar signalen omdat ze aaaaalles mee wil maken ,haha. Is die van jou ook zo? Want misschien kan je daar ook wat mee? En verder... ik weet niet of je dit dan ook vervelend vindt, maar ik heb dus gemerkt dat onze echt eventjes moet huilen omdat te kunnen slapen. Ze moet de prikkels kunnen verwerken van die dag en dat lukt haar alleen maar door te huilen tegenwoordig... kan dat het zijn? Ik denk gewoon even mee

Het beste wat je met advies kan doen is kijken of het bruikbaar voor je is, zo niet dan negeer je het. Advies kan helpen, maar het kan ook verkeerd advies zijn voor jouw situatie. Die sprongetjes. Baby's gaan door fases. Een moeikijke fase gaat altijd weer over. De vraag is helaas wanneer dat is. Het kan ook zijn dat het het karakter van je kindje is, of dat jullie nog moeten uitvogelen wat het best bij je kindje past. Dat is niet altijd even makkelijk om te doen. Kan je een patroon vinden in wanneer je kindje moe is? Klinkt of je kindje oververmoeid raakt en eigenlijk beter al eerder in slaap gelegd moet worden. Hoe leg je je kindje te slapen? En mijn baby wil ook geen speen. Ze sabbelt op haar hele vuist en soms voorste 2 vingers haha. Ze huilt zichtzelf in slaap! Sommige baby's doen dit en hebben het ook echt nodig.

Als het huilen echt lang duurt waardoor ik er gek van wordt, doe ik oordoppen in, het haalt het scherpe randje voor mij ervan af en zorgt dat ik beter kan functioneren. Omdat ik hem toch al vasthoudt, wieg en alles al heb geprobeerd maakt het niet uit als ik het schreeuwen even niet kan horen.

Hier ook. Ik vind het slapen ook vreselijk overdag. En inderdaad 3-4x dat gehuil, want moe. Maar niet je ogen dicht doen. Enige wat nu helpt is de draagzak. Dus ik/wij hebben 3x per dag “draagzak tijd”. In de weekenden verdelen we de draagzak momenten over ons twee. Vrienden zeiden net. In de box leggen en stofzuigen of heel hard white noise. En dan maar laten huilen…. Ik weet het nog niet.

Ik herken me erg in jouw verhaal. Ik heb een uber alerte baby die veel hulp nodig heeft bij slapen. Ik vond dit eerst ontzettend frustrerend en overal las ik baby's die al doorsliepen of überhaupt 3 uur achter elkaar sliepen. Als ik mijn verhaal deed kreeg ik vooral adviezen in de vorm van slaaptraining, iets wat gewoon echt niet bij mij past (ook niet de gentle variant). Of inderdaad: 'Hij heeft waarschijnlijk een sprongetje!'. Wat mij echter écht heeft geholpen is om de situatie te accepteren en te omarmen. Niet meer zoeken naar oplossingen, maar accepteren dat mijn baby een normale baby is (net als die van jou!). Sprongetje of niet, je moet er op het moment wel mee dealen. Ik blijf het moeilijk vinden, maar accepteren dat mijn baby wat meer hulp nodig heeft geeft mij rust. Ik wieg, knuffel, voed en zing hem in slaap en vind het heerlijk. Ik ga ervanuit dat hij vanzelf doorslaapt wanneer hij eraan toe is. Ook slapen we samen volgens de richtlijn veilig samen slapen, waardoor ik ook echt beter aan mijn rust toe kom. Ook dat zelfstandig in slaap vallen komt vanzelf wel. Wat mij heel erg heeft geholpen is het boek Zachte nachten. Ik volg de schrijvers op insta en tevens Liefde van een moeder. Alles gericht op acceptatie en meer rust vinden in plaats van oplossingen. Daarnaast heb ik een lieve partner die de baby s ochtends zodra hij wakker is mee naar beneden neemt zodat ik nog even kan blijven liggen. Veel succes lieve mama, want het moederschap is écht een uitdaging. Maar ik hoop dat je er ook vooral van kan genieten! Als je vragen hebt, stuur mij gerust een berichtje!

Ik vind het heel vervelend voor je dat het momenteel niet lekker loopt en begrijp dat je er even doorheen zit. Maar inderdaad, ik denk dat je dit het beste kunt proberen te accepteren, ook al duurt het een paar weken (en ja dat voelt lang). Ik ga het toch zeggen, sommige fases kunnen gewoon simpelweg een paar weken duren. Wellicht wil jouw kindje heel graag leren duimen en heeft ze het daar druk mee in haar hoofd waardoor ze wat minder blij is momenteel. Mijn oudste ging ook door lastige fases heen, en die konden soms ook een paar weken duren, maar gingen toch steeds over. En dan dacht ik weer 'waarom heb ik me hier zo druk om lopen maken?'. Succes in elk geval.

Helemaal mee eens. Er wordt te snel gezegd dat het een sprongetje of iets van een slaapregressie of wat dan ook is. Onze dochter is nu 2,5 en die hield zich echt niet aan sprongetjes of wat dan ook. Die moesten we ook in slaap helpen, wilde nooit alleen zijn en huilde vaak en hard. Pff dat was echt mega pittig. Er werd van alles geadviseerd en we werden zelfs slechte ouders genoemd door mijn familie omdat ik gewoon ons kind niet wilde laten huilen. Ze heeft ongeveer tot 6 maanden echt elke avond gekrijst van 19u tot minimaal 20u maar soms ook tot 23u. Echt om gek van te worden. Toen we voor onze zoon naar de verloskundige gingen voor de eerste echo zeiden we voor de grap dat het maar niet zo'n baby als onze dochter moest worden. En de verloskundige zei toen iets waarvan ikzelf denk dat het een betere verklaring is dan al die sprongetjes. Ze zei dat onze dochter ook heel alert was maar dat ze als baby nog niet zoveel kon met al die prikkels. En dat ze daarom zoveel overstuur was. Nu is het een ontzettend lief en vrolijk meisje wat zelfstandig gaat slapen en ontzettend leergierig is. Dus ooit komt het wel goed maar als je er middenin zit is het mega pittig. Wat mij inderdaad ook hielp was voor ogen houden dat het nooit voor altijd zou zijn. Plus ik had draadloze oordopjes gekocht om keihard muziek te luisteren als ik haar in slaap probeerde te wiegen. Voor mijn eigen mentale welzijn was dat een hele goede zet. Plus ik heb veel onderzoeken gelezen die bevestigden dat het wiegen en vasthouden van je kind heel goed is voor hun hersenontwikkeling. Dus daar dacht ik dan ook maar aan. Je doet het hartstikke goed. Probeer het einddoel voor ogen te houden. In mijn optiek is ouderschap een marathon en geen sprint. Het duurt lang en het is zwaar, maar het heeft ook zoveel mooie kanten en ik vind dat mijn leven rijker is geworden door m'n kinderen. Succes met alles en wat dat je niet alleen bent!

Super rot dat je je zo voelt. Maar je relaas over de kletskoek van sprongetjes kan ik alleen maar helemaal beaamen. Het geeft vele een soort houvast en het idee dat de onrustige periode na een tijdje weer overgaat. Wat mij enorm geholpen heeft is accepteren. Slaap je niet in je bedje prima slaap je op mij. Wil hij de hele dag alleen maar aan de borst hangen ook prima pak ik een boek en kom niet meer van de bank af. Volgende week moet ik weer 4 dagen gaan werken. Hoe het dan gaat lopen zien we dan wel weer. Wat mij heeft geholpen in de podcast liefde van een moeder. (De bedenker van oei ik groei is 1 van de vele mannen uit de geschiedenis die eigewijs genoeg waren om te beweren dat ze beter wisten hoe kinderen in elkaar zaten/opgevoed moesten worden dan moeders en daarvan is vandaag de dag nogsteeds veel van terug te zien. Lees maar eens jagen, verzamelen opvoeden)

Ooh vreselijk die opmerkingen. Of de opmerkingen 'acht dat hoort erbij' of 'wel genieten hoor, ze zijn zo groot' pardon ik vertel net dat mijn baby veel huilt. Mensen zeggen zulke dingen omdat ze niet houden van negativiteit rondom baby's. Nou het is soms pittig. Ook mijn advies is accepteren en om hulp vragen in je omgeving. Er bestaan geen snelle oplossingen voor slecht slapen. Hier een verborgen reflux probleem. Zodra zijn hoofd het matras raakt word hij wakker omdat de melk omhoog komt. Advies kinderarts: vind je weg ermee Dus hij slaapt overdag in draagzak om het tekort van de nacht op te vullen. In de avond ligt hij op z'n buik op mij of partner. 1 kijkt beneden tv en de ander boven met baby met koptelefoon en soms slaap ik de hele avond op de bank.. En de nacht.. we proberen het. Lukt het niet dan slaapt hij op mij. Mijn moeder komt 1x per week om het over te nemen. Verder duim ik dat se maanden snel voorbij vliegen. Voor mij was accepteren dat het zo is en zoeken naar oplossingen (Die echt niet ideaal zijn) de manier om door te gaan. Verder maak ik het mezelf makkelijk, we bestellen boodschappen. Eten vaak makkelijk en koken groot en gooien het in diepvries voor een andere dag. En hier ook goede oordopjes voor de vermoeidheidshuiltjes en lang leve een schommelstoel. Scheelt hier heel wat wiegen

Pff heftig he, ik kende me in je verhaal en heb dit zelf ook tegen anderen gezegd.. maar idd je hebt er niks aan.. Bij iedereen die zegt: accepteren? Vraag ik me af HOE dan? Ik heb nog een dochtertje van 4 die aandacht nodig heeft, een huishouden, een man die 1 a 2 nachten per week straks weer weg is.. ik zie er zo tegen op.. HOE ga ik dit in hemels naam doen? Ze slaapt nooit overdag in bed. Snachts is ze soms om de 2 uur wakker soms om de 4 uur.. ik vind het kei zwaar en schuur ook echt tegen een postnatale depressie. Alles rondom de baby is te veel voor me

Het is vermoeiend en lastig als je baby niet goed en makkelijk slaapt, want je ziet de frustratie. En die sprongetjes… tja.. daar kun je vrij weinig mee.. Hier helpt het om ‘s ochtends er even uit te halen en terug te leggen in bed. White noise hard aan en rood lampje, dan douchen of stofzuigen (ander hard geluid en eventjes laten jammeren). Dan heb ik even tijd voor mezelf om de dag te starten. (Dat betekent 6 uur opstaan) na dat eerste slaapje veelal draagzak of op de bank hangen als ze moe is en heb gemerkt dat ze in de wakkermomenten echt wel uitgedaagd mag worden om dingen te doen (dan slaapt ze beter) Heb me eraan toegegeven dat dit is wat ze nodig heeft en ik maar lekker nu serie ga kijken dan. Het is echt een dooddoener, maar we willen baby’s snel in hun bed hebben en sommige baby’s zijn daar gewoon niet aan toe. https://www.borstvoeding.nl/het-dagelijks-leven/dragen-van-je-baby/ Ik zou zeggen doe je zelf een goede draagzak of doek cadeau, het is al zwaar zat.

Snap je gevoel helemaal ik heb ook een peuter rondlopen. Hoe ik het doe betekent natuurlijk niet dat het voor een ander ook werkt. Ik zou zeggen trek ergens aan de bel. Vraag om hulp. Wij hebben hulp gehad van consultatiebureau en natuurlijk ziekenhuis (nou weet ik niet of ze dat ook doen zonder medische indicatie).

Ik denk dat wij met elkaar alles zo graag willen beredeneren en dan passen sprongetjes daar wel lekker in. Maar laat een baby zich altijd indelen? Dus herken je helemaal, je hebt er ook weinig aan want als 'het sprongetje' over hoort te zijn en bij jouw baby niet? Raak je alleen maar meer gefrustreerd. Dus acceptatie en hulp vragen is denk erg belangrijk. Wel dacht ik bij je verhaal: - herken je vermoeidheidssignalen bij je baby? Dat heeft bij ons ENORM geholpen. Op bed leggen als je de eerste tekenen ziet. Anders kom je in een negatieve spiraal van oververmoeidheid en huilen bij ke baby. Onze baby huilt meestal niet meer bij slapen gaan (voorheen soms hele avonden druk mee) - zou het helpen om erbij te blijven tot ze dr duim uit haar mond heeft en vervolgens een Speen in haar mond te doen (bij ons wil ze veel Spenen ook niet, wel de soothie speen) - verder lees ik dat je dochter woestijn snachts. Heb je inbakeren al geprobeerd? Heel veel sterkte in elk geval!

Sinds ik meer naar de wakker tijden ben gaan kijken en haar na max 2,5 uur (maar meestal 2) uur in bed leg loop ik een stuk minder met m'n noice canceling koptelefoon rondjes met haar in de draagdoek. Verder was de tip: meteen naar een 6 maanden speen als ze newborn niet pakken hier ook een gouden greep. Succes, ik hoop voor je dat dit snel voorbij gaat!

Sommige baby’s hebben enorm veel behoefte aan nabijheid en kunnen alleen rustig in slaap vallen bij hun moeder. Ik werd, vooral door mijn moeder, ook steeds gewezen op het feit dat kindjes “gewoon” in hun eigen bed moeten slapen, maar wij hebben dat echt moeten oefenen. Sommige dagen was ik zo gefrustreerd dat ik er simpelweg het geduld niet meer voor had en haar elke x in de draagdoek deed, andere dagen gingen me beter af en dan oefende ik met in haar bed slapen. Wat bij ons heeft geholpen: - Op haar buik laten slapen. Waar ze op haar rug met hooguit 45min wakker is, slaapt ze op haar buik zo 2-3 uur. Ze jammert in eerste instantie wel even en is geen fan van haar speen, maar deze strijd geeft ze op een gegeven moment wel op en als ze eenmaal slaapt dan slaapt ze dus ook wat langer door. Ik help haar dus wel met in slaap vallen, want ze heeft me nodig. Maar dat heb ik ervoor over als ze dan ook echt even zelf slaapt. - Wakkertijd van 1,5 uur is echt te lang voor mijn dochter van 14 weken en het varieert ook gedurende de dag. ‘‘s ochtends kan ik haar na een uur al wegleggen en daarna vaak na 5 kwartier. Bij de eerste slaapsignalen begin ik al aan het bedritueel. Einde dag lukt het sowieso niet en gaat ze in de draagdoek. - Mijn dochter heeft een specifiek moment waarop ze haar speen wél accepteert en ze heeft hem vaak alleen nodig als zetje om in slaap te vallen. Ik bied hem dus ook alleen dat korte momentje aan en verder heeft ze hem niet. Ik heb laatst ook een advies op papier gekregen van het ziekenhuis via iemand op het forum. Voor een oververmoeide baby die ook alleen maar huilt van moeheid. Als je me privé een bericht stuurt kan ik hem naar je doormailen. Gaat over gecontroleerd laten huilen, dus Max zoveel minuten en dan weer gaan. Om ervoor te zorgen dat je kindje weer gaat slapen en uit die cirkel komt van oververmoeidheid

Zou ik dat papier ook kunnen krijgen?

Ik heb ook een hekel aan de term sprongen. Wat mij helpt 1. Besef dat ik vaak niks anders kan doen dan troosten/vasthouden. Soms huilt hij dan door. Maar meer kan ik niet. 2. Ik heb al 2 kinderen en toch helpt wel het besef dat ze over 3 maanden zelfstandiger kunnen slapen. En met 8 maanden als ze 2 dutjes gaan doen wordt t echt makkelijker. Ik weet dat ik achteraf het dan kort vond. 3. Samen slapen overdag. Ik doe 1 of 2 dutjes in bed. Rest op mij. Zo oefen ik wel maar heb ik minder gehuil. Hoor ook vaak de tip om oortjes in te doen. Succes!

Ik vind de term sprongetjes ook stront irritant. Een soort containerbegrip waarmee het huilen dan maar af is gedaan, maar het geeft totaal geen handvaten hoe je er dan mee om moet gaan. Wat mij helpt: - de zorg meer verdelen. Zowel met partner als met familie/omgeving. En in die tijd ook echt weg gaan. Slapen, wandelen, sporten, massage. Even weg - tijdens het troosten proberen op mijn ademhaling te blijven letten om mij niet in gedachten te laten verliezen - draagdoek - de kleine afleiden. Spiegel helpt, maar ook rondlopen. Praten en zingen tegen haar - haar middagdutje slaap ik met haar mee. Huishouden doe ik juist als ze wakker is. Dan zet ik haar in een wipstoel of nestje bij me Sterkte, het kan ecth heel pittig zijn 🙏

Vreselijk containerbegrip en totaal niet behulpzaam. ‘Even de schouders eronder’ is gewoon meer dan irritant als je met je handen in ‘t haar zit van frustratie en onmacht. Daarnaast is iedereens baby’s ontwikkeling en reactie daarop anders. Dus om alles op een sprongetje te gooien, daar heb je inderdaad niks aan. Wat mij helpt ‘s nachts/‘s avonds: -mijn partner brengt haar naar bed. Hij gaat eerder dan ik. Ze gaat met een goedgevulde buik naar bed dus als er iets is, troost hij haar. Ze gaat tussen 19:00-20:00 naar bed en ik heb haar pas weer als ze komt voor haar nachtvoeding. -als ze s nachts komt, ligt ze vanaf dat moment bij ons in bed. Makkelijk met troosten of de borst aanbieden bij honger. Overdag heb ik een lieve moeder die dichtbij woont en vaak even langskomt een ochtend of middag. Heb gevraagd en afgesproken of ze mij dan even wil ontlasten zodat ik even op adem kan komen. Op en neer naar de supermarkt zonder baby is dan echt al fijn. En verder, heel eerlijk, huil ik gewoon veel. Omdat ik gefrustreerd ben, of verdrietig, of doodmoe. Of alle drie tegelijk. En dan is het gewoon niet mooier of leuker op dat moment. De ene dag is heftiger dan de andere dag. Waar ik wel achter ben gekomen, is dat sommige dagen gewoon ruk zijn. Ik probeer niet iedere dag een lichtpuntje te vinden. Soms heb ik gewoon niet de capaciteit.

Gebruik je al een draagzak? Dit helpt hier goed. Heb ook een januari baby en ze slaapt naast mij in co-sleeper. Overdag ook vaak in de kinderwagen die ik na wandelen als ze slaapt, in de gang laat staan. Ze heeft nog veel nabijheid nodig dus lekker op je borst leggen of in de draagzak doen als ze verdrietig is. Als ze vast slapen kun je haar heel voorzichtig overleggen in een bedje oid als je dat fijn vindt .