Schaamte ruggenprik

Hoooi! Ik moet even wat van me afschrijven.. Bij m'n vorige bevalling werd ik ingeleid.. ik kreeg een weeënstorm en rugweeën en zat toen pas op 3 cm.. omdat ik dacht dat ik dat echt geen 7 uur meer zou volhouden, gevraagd om een ruggenprik.. uiteindelijk ca. 3 uur later bevallen.. Op dat moment voelde het echt als de juiste en beste beslissing ooit en ik had het ook echt niet zonder volgehouden dus daar sta ik ook volledig achter. Nu merk ik dat het stom genoeg aan me begint te knagen dat ik kennelijk de enige ben in mijn omgeving die een ruggenprik heeft gehad en voel ik een soort druk om het deze keer thuis/zonder te proberen.. Moet zeggen dat ik me ook niet serieus genomen voelde in het ziekenhuis tijdens mijn weeën, omdat volgens CTG m'n weeën niet sterk waren en de verpleegster liet doorschemeren dat ze vond dat ik me aanstelde en waarom ik geen cursus had gedaan en hoe ik dacht zonder cursus de weeën op te vangen.. ik moest voor CTG op m'n rug liggen.. met rugweeën (die CTG dus niet goed registreerde) dus dat was een hel in combi met weeënstorm en dus geen tijd om tussen de weeën door op adem te komen (die zij dus niet geloofde omdat CTG dat niet liet zien).. Anyway, ik vraag me dus af of ik het ook zonder kan als ik niet word ingeleid.. met name doordat ik ook steeds horrorverhalen lees nu over de ruggenprik en ik denk ik geluk heb gehad ofzo.. Aan de andere kant maakt het me ook gewoon boos dat er rondom bevalling zo'n pijnverheerlijking is en dat men dat maar heeft uit te houden, want dat is "natuurlijk".. waarom nemen we voor elk pijntje een paracetamol, ibuprofen of verdoving maar bij een bevalling die 1000x pijnlijker is niet? Ik heb altijd het idee dat ik me moet verantwoorden voor mijn keuze want anderen konden wel zonder.. Herkent iemand deze gevoelens?