Twijfel en paniek

Lieve Johanna, je hoeft je hier niet schuldig over te voelen. Je schrijft dit niet om iemand te kwetsen. Dit is wat jij voelt en laat je nooit vertellen dat je niet mag voelen wat je voelt. Je schrijft dat je partner er open in staat, dus ik zou dit allereerst met hem bespreken en evt samen verder kijken wat passend is. Dit is voor mij mijn eerste zwangerschap en ik heb dus verder geen ervaring. Maar ik zag gisteren wel toevallig dat er een psycholoog is aangesloten bij mijn verloskundigenpraktijk. Misschien is dat bij jou ook zo. Of misschien weet je verloskundige iemand waar je mee kunt praten. Je bent vast niet de eerste en enige met deze gevoelens 😊. Ik wens je in ieder geval veel rust toe en gun jezelf de ruimte om te voelen wat jij voelt! 🍀🩷

Wat vervelend dat je je zo voelt! Dat gun ik niemand! Ikzelf ben muzikant en heb juist toen onze kleine geboren werd een enorrrrrme zwarte wolk boven me gehad. Ik leef ook heel vrij, wandel veeeeel met m’n honden en voor m’n gevoel liet ik alles en iedereen (en dan vooral m’n band en de honden) in de steek omdat ik ineens fulltime voor de kleine ging zorgen. Maar…. Ben nu een goed jaar verder, wij hebben echt een klooootejaar achter de rug rondom slapen (ivm lichamelijk ongemak van onze kleine) maar ik ben zo zoooo gelukkig met haar! Echt zooooo gelukkig! En!!! Ons leven is nog helemaal hetzelfde als hiervoor. Tuurlijk moet ik iets meer plannen met wandelen en uitjes en de tours met de band, maar ik doe het nog steeds allemaal. En reizen; ik heb veel vrienden om me heen die de kleine gewoon meenemen! Je kindje past zich ook wel aan aan jou! Het hoeft niet per se in een bedje te slapen, lekker bij mama in de draagzak tijdens een wandeling of (nu ze 1 is) op de rug in een rugzak, kan ook! Als je besluit het kindje te houden ga jij je weg er wel in vinden!! Je mag me altijd privé berichten, want ik herken je onzekerheid wel een beetje! Het is ook reeeete spannend hè! Mama worden. En je hebt geen idee hoe het eruit gaat zien. En iedereen heeft het over die roze wolk, geloof me, ik ken er meer die een grijze wolk hebben gehad door de onzekerheid, maar bij iedereen kwam het goed! En zolang jij en je partner beide achter welke beslissing dan ook staan, is dat ook he-le-maal goed! Goed om het bespreekbaar te maken!

2 jaar geleden kwam ik er achter dat ik zwanger was. Niet gepland. Ik was totaal in paniek en twijfelde ook echt of ik het zou afbreken. Redenen waren onder andere mijn leeftijd (toen bijna 35) en nog wat andere persoonlijke dingen die toen speelde. Voor mij was het erg fijn dat ik het kon delen met een select aantal mensen en die mij daarin respecteerde en aangaven dat wat ik ook zou kiezen het ok was. Samen met mijn partner gekozen om er voor te gaan. Ik heb het allemaal op me af laten komen en de enige echt leuke momenten vond ik de echo’s en het geschop in mn buik. Ik ben wel erg blij dat ik gewoon heb doorgezet, we hebben nu een leuk klein meisje. Ja soms is het erg zwaar en je bent wat beperkt in sommige dingen. Maar je kan die beperkingen zelf groter maken dan ze zijn. Genoeg ouders gaan gewoon nog op vakantie en uit eten (met of zonder de kleine). Laat het inzinken en kijk of je het met iemand kan bespreken. En zoals ook mij werd gezegd. Wat het ook wordt, het is ok 😘

Thnx Maud lief dat je de moeite hebt genomen om te reageren! Vandaag is echt een shitdag. Ik ga straks met mijn partner erover praten. Ik denk dat de hele rollercoaster mij even teveel wordt het is allemaal zo snel gegaan. Dat mijn neefje werd geboren ben ik daar 3 maanden in huis geweest dat was het mooiste wat mij kon overkomen en dat zie je ook echt aan onze band. Daarom vind ik het zo gek. Nu heb ik ook een best ingewikkelde jeugd met mijn ouders gehad en dat komt ook ineens even omhoog.. hopelijk zijn dit alleen hormonen..

Thnx Juulz! Ik heb het zojuist met mijn partner besproken. Het is een opstapeling van angsten door mijn jeugd en mijn ouders die niet onvoorwaardelijk voor mij kozen maar voor hun partners toentertijd. (Korte versie) en de angst dat ik het straks ook verkeerd aanpak als ouder. Maar ook het hele idee dat ik een buik krijg enzo en ff mijn dingen niet kan doen. En combinatie hormonen alles vliegt mij even aan lijkt wel. Mijn vriend reageert ontzettend lief. Nou ja eerst zei hij als je het niet wil stop je ermee. Ik zeg ja ga jij meteen de makkelijke weg kiezen. Tot net heel lief dat we het echt samen gaan doen enzo! Maar dat we ook heel nuchter erin staan en dat is ook iets wat ik misschien soms moeilijk vind. Wat ik al tegen Maud zei 6,5 jaar geleden dat mijn neefje werd geboren heb ik daar in huis gewoond. Ook met mijn zusje had ik geen goede relatie omdat we als kind uit elkaar zijn gehouden zij bij mijn moeder ik bij mijn vader. Dat ze beviel en mij relatie vlak daarna overging namen ze mij helemaal op en heb ik daar in huis gewoond en heel veel tijd met mijn neefje doorgebracht. Ik heb zoveel liefde te geven dus daarom snap ik het ook even niet en denk ik dat het allemaal toch echt wel goed komt uiteindelijk! En wat jij zegt hup in de draagzak en gaan. Zo wil ik ook echt zijn niet te moeilijk gewoon lekker gaan en genieten of het nou met of zonder is. Nou heel verhaal weer en als ik nog even behoefte heb stuur ik je zeker een berichtje dankjewel voor je nu al luisterend oor 😘

Hi Eva! Hier speelt leeftijd ook echt wel een rol! Dat ik in 1 keer zwanger zou raken is iets wat ik niet verwachtte en daardoor voelt het ook als een rollercoaster. Normaliter 3 dagen rond mijn cyclus ben ik hormonaal ook zwaar uit mijn doen dus dat kan het ook echt zijn! Ik zie mijn vriend al die jaren al echt als de vader van mijn kinderen en dat heb ik bij mijn exen totaal niet gevoeld. Nog even een paar weken doorbijten. Over 2 weken heb ik mijn eerste echo dus dan kan ik het er daar ook even over hebben! En hopelijk over 7 weken ook met mijn moeder, zusje en een vriendin. Al is mijn zusje tegen die tijd hoogzwanger dus die wil ik er niet teveel mee belasten. Maar het is in ieder geval al fijn er hier even over te praten en nu ook met mijn vriend! Dankjewel dat je de moeite hebt genomen om een berichtje te sturen en fijn te lezen dat je een heel leuke klein meisje in je leven hebt ♥️

Hi Johanna, wat naar dat je je zo voelt, maar natuurlijk helemaal oké om deze gevoelens te hebben. Het is ook super spannend, nieuw en onbekend. Je zou eventueel ook nu al met de verloskundige kunnen spreken hierover, zij kunnen je eventueel doorverwijzen naar een psycholoog of de pop-poli. De combinatie hormonen, eigen jeugdervaringen en het onbekende kunnen super pittig zijn, daar hebben echt meer vrouwen last van, dus voel je niet bezwaard om hulp te vragen. En cliché maar waar.. als je straks jullie kleine ontmoet, heb je het er echt voor over om soms wat meer tijd thuis te besteden dan je eerder misschien deed, ook dat gaan de hormonen doen 😉 sterkte!

Ahh het komt sowieso helemaal goed met jou en jullie! Zo goed dat je het wel bespreekbaar maakt! Dat is al het halve werk!! En.. dikke buik krijgen en niks meer kunnen voor je gevoel: het verschilt per persoon, maar ik had een minibuikje en heb tot 2 dagen voor de bevalling nog opgetreden en 20 ok gewandeld

Oeps. Dat ging mis. 20 km gewandeld met mijn honden (wel even toiletpapier meenemen🤣), dus wie weet valt dat allemaal mee! En inmiddels is het leven zo goed als hetzelfde als ervoor, alleen zoals iemand anders al zei: ik heb soms gewoon zin lekker thuis te blijven met m’n dochtertje en leuke dingen te doen. Je mama-gevoel gaat daar wel voor zorgen!!! Heeeeeel veel succes en hoop straks een toffe post te zien hoe je geniet!

Hey! Zelfde gevoel hier, kan ik het wel. Maar wil ik het vooral wel. Ene kant zegr ja andere kant nee. Ik heb me aangemeld bij een psycholoog die ik daarmee in vertrouwen wil nemen. En wie weet heeft zij handvaten. Ook weet de vk er van. Ze zijn 24/7 te bereiken dat gaf me een iets beter gevoel. Ik slik magnesium en visolie erbij tegen de negatieve gedachtes in de hoop dat het wat rooskleuriger er uit gaat zien! Ik hoop dat het snel beter met je gaat!

Hoi Johanna, Helemaal niet gek dat je zo twijfelt. Ik had vroeger een kinderwens, vervolgens van 20-30 helemaal niet, een afkeer zelfs. Recent ben ik een tijd bij een psycholoog geweest voor o.a. sociale angsten en paniekaanvallen, dat heeft me zoveel mentale kracht en stabiliteit gegeven. Emotionele volwassenheid zo voelt het, en veel verwerkt uit het verleden. Betekent niet dat de angsten helemaal weg zijn, maar ineens was de kinderwens weer terug. Ik denk dat therapie voor iedereen kan helpen en je te leren wat jouw innerlijke behoefte is. Ik heb zelf ook redelijk wat gereisd en vind vooral huttentochten erg mooi. Iets wat ik nu opgeef. Ik was van plan in 2025 de Pacific crest trail te lopen en dat heb ik nu ook bewust naar achteren geschoven (en soms dat stemmetje in mijn hoofd die daar misschien ook spijt van heeft) maarja die reis loopt niet weg en kan je ook later doen als je kinderen groot zijn en je gezond blijft. Het is logisch dat het voelt alsof je nu veel opgeeft, maar je kan het misschien proberen om te denken (omdenken is ook een fijne podcast trouwens). Je hebt zo te lezen al hele mooie dingen gedaan, bereikt, gezien, beleefd en gedeeld, ook met je partner, en nu kun je ineens iets heel nieuws en spannends beleven en delen. Het is goed om er met naasten over te praten, ik ben geen therapeut maar kan een luisterend oor bieden als je de anonimiteit prettig vindt. En je bent natuurlijk geen mislukkeling, echt niet! Veel liefs, Liz