Irritatie bonusdochter

Het is een beginnende puber, die blijkbaar net een verhuizing achter de rug heeft, moeder heeft een nieuwe vriend en bij jullie komt een baby. Snap wel dat ze hier nogal tegendraads door is geworden. Zou haar opmerkingen niet op jezelf betrekken, maar zien als hulpvraag, ookal zal dit niet 123 duidelijk zijn

Vanuit iemand die ooit in exact dezelfde positie heeft gezeten maar dan in de rol van de puber: adem in en adem uit. De leeftijd zit haar niet mee maar de omstandigheden ook niet. Mama met een nieuwe vriend en papa krijgt een baby. Dat is ongetwijfeld allemaal heel leuk, maar vraagt ook aanpassingsvermogen van een 12-jarige die opnieuw haar plekje moet vinden. Mijn stiefmoeder heeft het erg lastig gehad met die fase. Mijn moeder en stiefmoeder waren tegelijkertijd in verwachting en ik trapte werkelijk waar overal tegenaan als puber. Voelde mij niet gezien of gehoord en moest ‘plaatsmaken voor een nieuw kindje’. Geen enkele kamer was groot genoeg voor mijn frustratie en gevoel van afwijzing. Ondanks dat het natuurlijk nooit die intentie is geweest van mijn ouders of stiefouders. Achteraf kunnen we het er over hebben en er om lachen maar dat was voor niemand een leuke periode. Het erkennen van mijn gevoelens had hier al heel veel in kunnen doen. Benoemen dat deze transitie lastig kan zijn en ruimte maken voor quality time (blijven aanbieden om haar mee te nemen, óók als ze in eerste instantie het aanbod afslaat). Ze zal er misschien op ageren en het vervelend vinden (‘maak het niet zo groot’), maar privé waarschijnlijk wel over nadenken en zich gezien voelen. Geduld blijft zo belangrijk. Ondanks dat het lastig kan zijn die altijd op te brengen. Je zal ongetwijfeld ook een kortere adem hebben omdat je zelf een kindje verwacht maar uitspraken als ‘kind haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan en is zo ontzettend anders dan mijn eigen kinderen…’ kunnen heel hard overkomen. Ook als je dit zo niet uitspreekt naar haar kan het zo zijn dat je dit onbewust wel uitstraalt (omdat het zo voelt, dat is legitiem). Er zit geen oordeel achter, ik snap de frustratie, maar het is wel goed om je daar bewust van te zijn. Meiske heeft niet gekozen voor de positie waar ze in zit en het klinkt alsof ze druk zoekende naar haar ‘rol’ in twee verschillende huishoudens is. Mocht je een keer willen sparren vanuit de invalshoek van jouw bonusdochter, dan mag je mij altijd een berichtje doen. Ik denk graag met je mee en had het fijn gevonden als iemand in mijn tijd de verschillende kanten had kunnen belichten 😊.

Ik kan hier niet uit ervaring over mee praten. Maar misschien is het voor de bonusdochter wel fijn om ook 1-op-1 tijd met haar vader te hebben? En soms werkt het uitspreken ook opluchtend? Misschien wil ze er wel over praten wat haar allemaal dwars zit (in een ongedwongen setting). Het zal ongetwijfeld voor niemand een gemakkelijke situatie zijn, ook niet voor jou. Succes!

Ik zie geen jaloezie, maar een twaalfjarige die zich nergens helemaal bij voelt horen. Ik hoop dat je mild naar haar kunt kijken en dat tijd met haar doorbrengen belangrijk is, niet spullen geven of wat ze wel/niet in huis doet

Ik herken de ‘irritatie’ wel. Ik heb een bonus dochter van 10. Zij is enigs kind en heeft dus altijd alle aandacht gehad en krijgt die nog als ze bij haar moeder is. Het is een super lieve meid, maar vraagt wel een heel andere aandacht en energie dan mijn eigen drietal! Kan je hier met je partner goed over praten? Bij ons is dat echt key. Ik kan veel waar ik tegenaan loop met hem bespreken en vice versa. Zo is zijn dochter deze week ook alleen bij ons. Ze is echt gewend om geëntertaind te worden en dus heel erg aanwezig. Mijn partner neemt haar nu wat meer op sleeptouw zodat ik toch mijn rust kan pakken. Op mijn beurt stimuleer ik haar regelmatig even iets voor haarzelf te gaan doen. Als ik het zeg pakt ze dat beter op dan als ze het van haar papa ‘moet’. Dat komt doordat we open kunnen communiceren erover. En zonder verwijten naar elkaar maar vanuit begrip voor elkaars situatie. Het is hard werken, een samengesteld gezin! Zijn dochter zal moeten voelen en ervaren dat jij en je partner één team zijn. Alleen dan krijgt het kans van slagen. Dm mij gerust als je nog wat meer wil weten.

Ik heb altijd veel geduld maar de laatste maanden is het echt tanden bijten. We hebben haar echt overal bij betrokken, weekendjes weg, vakantie ect.. Maar altijd vond ze wel een manier om de sfeer te verpesten. Dan word er bijvoorbeeld gevraagd of ze mee wilt winkelen, nee want we hebben niet dezelfde smaak. Mijn broer vraagt weleens hoe gaat het met je aan haar en krijgt dan als reactie slecht omdat ik jou weer zie. Op haar manier vind ze het blijkbaar grappig overkomen maar voor een ander komt dit niet zo over. Een tijdje geleden kreeg ik de opmerking, ik ben je echt spuugzat. Gesprek aangegaan wist ze niet waarom ze het zei. Als mn partner erbij is zegt ze tegen me ik heb je gemist. Als hij er niet bij is krijg ik van die rare opmerkingen. Vind het vervelend om constant een gesprek aan te moeten gaan met mn partner, maar hij snapt mn punt ook wel. Met nog 1 week zwangerschap te gaan kan ik het geduld ook niet meer opbrengen. Heb echt schrik hoe het vanaf volgende week zou gaan, heel de zwangerschap is flinke spanning geweest .

Ik vind je ook wel wat grote uitspraken doen zoals sfeer verpesten. Ze is nu eenmaal een puber in een hele ingewikkelde situatie. Het voelt bijna alsof je de strijd aan gaat met een twaalfjarige. Heel eerlijk, uit je verhaal afleidend, heb ik vooral erg veel medelijden met haar. Het moet heel ingewikkeld zijn als allebei je ouders doorgaan met hun leven, er een nieuwe baby bijkomt, je begint met puberen, eventueel middelbare school. Als je vindt dat een twaalfjarige de sfeer verpest, dan leg je te veel verantwoordelijkheid bij een pubermeisje neer. Je eigen mindset aanpassen is meer waard nu! Al dan niet door meer advies in te winnen van professionals (niet hier) die je/jullie daar bij kunnen helpen.

Ik begrijp je volkomen! Ik heb geen advies maar wil je een hart oder de riem steken. Een samengesteld gezin is keihard werken, vooral veel geven, veel investeren en dan stank voor dank terug krijgen. En je kan het er ook bijna met niemand over hebben, want iedereen vind dat je als volwassene je overal maar aan moet aanpassen, en dat het kind zog je dupe is van een complexe situatie. Pubers kunnen echt verschrikkelijk zijn, en inderdaad de sfeer in 3 tellen verpesten. Het is continu zoeken naar geduld en compassie in jezelf, ookal is die in je zwangerschap soms ver te zoeken. Ik zou ook gillend gek worden in jouw situatie, en ik wil je vooral veel sterkte wensen. Keer in jezelf , zoek de rust in jezelf en negeer negatief gedrag. Onthoud dat je het als bonusouder vaak toch niet goed kan doen, ookal doe je je stinkende best.

Ik kan het me vanuit jou voorstellen, maar ik zat op mijn twaalfde in een vergelijkbare situatie en voelde mij en ‘mijn oude gezinnetje’ aan de kant gezet voor een nieuwe jongere vriendin en een nieuw kindje. Achteraf begrijp ik het wel hoor, maar tijdens de puberteit met alle veranderingen om moeten gaan en een soort ‘ingeruild’ gevoel is niet fijn (en ik was ook echt mega blij met mijn uiteindelijk drie broertjes en zusje)

Advies, laat je niet gek maken en blijf bij je standpunten. Wees duidelijk, eerlijk en direct. Alleen daar kan ze echt van leren. Kan goed zijn dat ze jaloers is op de moeder die jij bent voor je kinderen en die zij mist. Het afzetten met dit puberbrein is normaal en pittig. Hier ook een dochter van 12. Voelt voor haar ook dat ze Assepoester is omdat ze zelf haar bord in de vaatwasser moet doen. Maar weet dat ze je later enorm dankbaar zal zijn. Vaak als stiefouder is het makkelijker om streng te zijn. Hoop dat je partner je steunt en dat jullie samen (grotendeels) een team zijn. Je mag mij altijd berichtje sturen. Heb nog genoeg voorbeelden en tips 🙈🤣