Hoi,
Ik weet dat hier veel vrouwen zitten die dolgraag zwanger zouden raken dus ik hoop dat ik met mijn verhaal niemand kwets. Toch zou ik graag weten of er mensen zijn met ervaring na een mislukte abortus.
Hieronder mijn verhaal:
De tweede week van oktober zijn we erachter gekomen dat ik zwanger ben geworden door de pil heen. Wij hebben 3 gezonde kinderen waarvan de zwangerschappen zeer moeizaam zijn verlopen. Elke zwangerschap werd het zwaarder en ben ik eerder bevallen. Bij de jongste met 34 weken en hij heeft het maar net overleefd. Traumatische gebeurtenissen dus.
Na een paar dagen denken hadden wij besloten dat we in onze handen mogen knijpen dat het alle 3 de keren goed is gegaan en wij eigenlijk wel heel erg blij zijn met het gezin wat te nu hebben. Dus een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek.
Het was een hele regenachtige dag toen we daarheen reden. Daar aangekomen werd er een echo gemaakt en hoorde ik dat ik er te vroeg bij was om de curratege te kunnen doen. Volgende week terugkomen dus. Er viel een enorme last van mijn schouders en ik liep naar buiten met een heerlijk gevoel en de zon die was gaan schijnen. Veel gepraat thuis en besloten dat dit een teken was en we het kindje moesten houden. De afspraak was wel al ingepland.
Na een paar dagen weer ineens enorme twijfels of dit wel de juiste keuze was voor ons gezin en of we de andere kinderen niet te kort zouden doen als we dit kindje wel zouden houden. We waren toch compleet? Besloten dat als we nog twijfelde in het weekend we de afspraak dinsdag wel door zouden laten gaan. In het weekend waren de twijfels er nogsteeds. Met veel mensen in onze omgeving gepraat en besloten toch gewoon de afspraak door te laten gaan dinsdag.
Afgelopen dinsdag daar aangekomen in de stromende regen. Ik ben helemaal geen gelovig mens maar toch bekroop mij continue het gevoel ‘zie je wel, het universum wil dit niet’. Maarja je bent al onderweg en je hebt de beslissing al gemaakt.
Ik was als eerste aan de beurt om 9:30. Het zou ongeveer 10 minuten duren. Ik werd wakker om 10:15. Geschrokken dat het al zo laat was. Wat was er gebeurt?? De gynaecoloog kwam vertellen dat voor het eerst in 32 jaar het hem niet gelukt was om de baarmoeder in te komen. Of ik volgende week weer terug wou komen om het opnieuw te proberen.. met een raar gevoel mij weer aangekleed en naar huis gereden met mijn man. Nu wisten we het zeker.. dit kind moet bij ons blijven.. alles wijst erop dat dit zo moet zijn. De afspraak volgende week werd dus niet gemaakt.
Thuis aangekomen ineens enorme pijnen in mijn onderbuik. Zo erg dat we de ambulance hebben moeten bellen en die mij met zwaailichten naar het ziekenhuis hebben gebracht. Na onderzoek bleek er een inwendige bloeding te zijn. De pijn stopte maar niet en ik ben helemaal volgespoten met medicatie (morfine, ketamine, antibiotica en nog een infuus met pijnstilling) om het enigszins draagbaar te maken. Wat bleek? De gyneacoloog is niet mijn baarmoeder ingegaan maar heeft perongeluk een gat in mijn blaas gemaakt en via daar ook een gat in mijn baarmoeder. Daardoor lekte er urine in mijn buikwand en dat veroorzaakte de enorme pijn. Ik heb nu een katheter en hopelijk geneest de blaas vanzelf. Het gat in mijn baarmoeder lijkt al dicht en het vruchtje zit nogsteeds op zijn plek.
Ik heb een abortuspil meegekregen om deze eind deze week te nemen thuis. Maar eigenlijk wil ik niet meer. Ik weet gewoon echt niet meer wat te doen. Kan een kindje nog gezond zijn na al deze handelingen? Na alle medicatie? Na dat gepor daarbinnen? Wat heb ik gedaan!? Is dit karma? Moet ik nu wel doorzetten? Ik weet het gewoon echt niet meer.
Op internet vind ik alleen verhalen van mislukte abortussen waarbij de vrucht toch al (deels) afgescheiden was maar er nog wel een nabehandeling moest plaatsvinden. Zijn er dames die iets soortgelijks hebben meegemaakt? Waarbij de vrucht dus helemaal niet is aangeraakt en nog volledig intact is? En zijn er dames die toch een voldragen zwangerschap hebben afgerond na een mislukte abortus?
Bedankt voor het lange lezen!