Ben er even helemaal klaar mee.

Knuffel! Misschien een geruststelling... Ik voelde me meteen na mijn bevalling zo veel beter dan tijdens mijn zwangerschap. Ik vind zwanger zijn verschrikkelijk, met 9 maanden lang onvoorspelbaar last van allerlei kwalen en aandoeningen. Ik wil best meer kinderen, maar nooit meer zwanger zijn! Helpt dat?

Het is hormonaal, geloof me. Het is niet gek, dat je je nu zo voelt, het hoort er allemaal bij de zwangerschap... Ga je zelf zeker niet isoleren, dit is echt de beste tip die ik je kan geven. Ik was ook een tijdje helemaal down, en zelf heb ik ervaren dat als je je zelf isoleert alles nog erger wordt. Je wordt een perfecte mama! ❤️🙏🏼

Hi Xiloon, Dat je er helemaal doorheen zit is een bekend gevoel. Het zijn de laatste loodjes die je zo moedeloos maken en soms zelf gefrustreerd. Ken het van mijn eerste zwangerschap en van mijn huidige zwangerschap. Maar denk aan voor wie en wat je het doet. Er gaan tijden komen waarbij je dit gevoel 10x erger gaat ervaren maar aan het einde van de tunnel is dit alles het helemaal waard. Dus enige wat ik je kan zeggen; kop op, schouders eronder en maak er het beste van. Wat vandaag niet lukt, lukt morgen wel. Gewoon de moed erin houden! Dikke knuffels! Je kan het wel.

Hormonen doen een heleboel met je ik heb vandaag zeker 2 uur gehuild omdat ik de rijst aan het koken was zonder water. Probeer zoveel mogelijk te genieten als je je kleintje vast hebt denk ik waar heb ik me druk om gemaakt!

Ik hoop dat ik het straks ook zo ervaar :) Zwanger zijn is af en toe wel leuk maar af en toe ook niet. Wanneer je bijvoorbeeld nog van alles moet en je lichaam doormiddel van kwaaltjes protesteert.

Ik begrijp je gevoel. Dat het zo benauwd is werkt ook niet mee.. ik slaap de laatste dagen mega slecht. Maar het komt echt goed! Zodra je meisje op je borst ligt dan is het allemaal waard geweest. Ik ben momenteel zwanger van mijn eerste kindje en ik ben het ook zat.. al die kwaaltjes en die hitte.. maar probeer positief te blijven. Het komt allemaal goed.

Hier het zelfde.... alleenstaande ( wel hulp van mn moeder) maar pffff ik ben nu bijna 36 weken en van mij mag mn kleine man t liefst morgen al komen... ben er zo klaar mee...

Zo tegen het einde "moet" je helemaal niks meer. Je hoeft echt niet heel blij te zijn of volop genieten. Het wordt gewoon zwaar, je lijf legt z'n focus volledig op de baby en de bevalling en jij kunt "de schijt" krijgen. Straks heb je je meisje in je armen en kun je weer biefstuk en drop eten, spiegeleieren en sushi en zal je lichaam zachtjes aan weer in dienst komen te staan van jou. Je kindje komt écht en het duurt écht niet lang meer, maar ja, die spreekwoordelijke laatste loodjes bestaan! En die zijn heel, heel, heel pittig! Ergens ook mooi van je lijf, want juist omdat ze zo pittig zijn, ga je haast uitkijken naar de bevalling, omdat je je kind wilt ontmoeten en klaar wil zijn. Heel veel succes, geef jezelf de rust en de ruimte en zit jezelf niet zo op de kop.. Het feit dat het je zorgen baart, dat je je zo voelt, wil al zeggen dat je een topmama bent. Anders had het je niks uitgemaakt namelijk. Kop op vrouw! Je doet het goed!!

Fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het hoort er dus bij en ik ben niet raar of het is niet zorgelijk maar volkomen normaal. Kraamtranen zullen straks ook wel komen maar daarvan wist ik al dat het veel voorkomt. Morgen weer een nieuwe dag.

Volgens mij is dat heel normaal dat je het even helemaal hebt gehad. Nu wordt ik niet en alleenstaande ouder en heb ik gewoon een partner, maar na een lang traject eindelijk zwanger. En nog wel van een tweeling, maar ik zie er nu ook wel tegenop. En dan vraag ik me ook met name af of ik het straks wel kan. Ik denk dat het en hormonaal is maar ook menselijk, dat wanneer het zwaarder wordt je het hebt gehad. Put energie uit het feit dat je niet de enige bent die er klaar mee is. Laat het toe dat het nu even zo is.

Ik ben ook 34+4 en ben er ook helemaal klaar mee nog even volhouden! 😘

Het zijn hormonen. Besef wat wij allemaal moeten dragen. Hormonen, klachten, een hele leven groeit in ons. Je lichaam slaat op zijn kop. Maar het is zeker herkenbaar. Meestal bij het einde ben je er een soort van klaar mee omdat je zo ver bent. Ik herken het ook. Rond die weken en ben nu bijna 38 weken en was vorige week alleen maar down. Niet zo zeer omdat mijn leven veranderd maar soms kan ik het zelf niet verklaren. Hormonen dus. Is gwn ook vermoeidheid van klachten etc dat allemaal komt bij kijken. Nog even volhouden probeer gewoon te genieten ervan. Zoek afleiding. Je kan het wel. En als het even tegenzit. Gewoon weer een potje klagen op deze app. Werkt ook. Wij zwangere begrijpen elkaar tenminste haha 🌹

Heel herkenbaar!! Had vorige week ook een slechte week.. ruzie maken met mijn vriend en dikke tranen en uit eindelijk denken van’ waarom was ik nou boos’.. niet kunnen eten wat je wil, de hitte, pijntjes.. hoort er allemaal bij.. die stomme hormonen.. maar als we onze kleine straks bij ons hebben liggen dan is het allemaal waard geweest en gaat die moeder instinct aan!! We kunnen het dames.. nog een paar weekjes allemaal

Heel herkenbaar hoor! Het hoort erbij. Dat je je nu zorgen maakt is juist een goed teken. Dat betekent dat het je iets kan schelen. Het zegt niks over je vermogen om een kindje op te voeden. Je bent een powermama die het mooi maar even alleen doet! Hoe stoer! Hoe sterk! Hoe knap! Je mag trots zijn op jezelf. Nog heel even en dan heb je je meisje in je handen. Daar doe je het allemaal voor. Lieve mama, jij kan dit! En als je er doorheen zit, kom je hier maar even klagen en je hart luchten, want ook al kennen we je niet, we snappen wat je doormaakt! Dikke knuffel!

Zeker herkenbaar! Nu 37+1 en het gaat weer iets beter. Maar vanaf week 34 tot week 36 heb ik er ook soort even doorheen gezeten. Vond ik best lastig omdat ons meisje super gewenst is, maar ik vind het hele zwanger zijn zelf soms best pittig en een beetje tegenvallen. Dus helemaal niet gek, geef jezelf lekker die ruimte, je kunt jezelf later echt wel weer herpakken. Het gaat helemaal goed komen met jou en je kindje 💪🏻

ik ben blij dit allemaal te lezen. ik ben nu ook 34 weken. ik heb gisteren (op mijn verjaardag) alleen maar zitten huilen. ik zit er op het moment ook helemaal doorheen zit nu al de helft van mijn zwangerschap thuis ivm bekkeninstabilliteit en daardoor ook mojn baan verloren (heel oneerlijk allemaal natuurlijk). ben zo klaar met die pijn en vermoeidheid wou dat ik hem vast kon houden en ik van de pijn afwas. voel me zo schuldig tegenover mijn andere kinderen die snappen het gelukkig wel allemaal ze zijn al 8 en 10 (uit een vorige relatie)

Heb ook alleen maar zitten huilen vd week. Bijna 36 weken. Helemaal klaar mee vooral met m'n lichaam. Man man man, voel me godzilla die niet kan bewegen. Moe en pijn, ook gwn klaar mee. Dus weet dat je niet de enige bent. En blijkbaar hoort het erbij 😳🤗🤗🤗🤗 sterkte volhouden 🍀

De tranen zullen nog rijkelijk vloeien ook als je net bevallrn bent. Ik ben zwanger van de 2e en ik schrok vorige keer helemaal van het verdriet dat je kan hebben. Dit hoort er helaas allemaal bij en is hormonaal. Hou het vooral niet in en neem aangeboden hulp aan (vooral praktische zoals huis schoonmaken of boodschappen doen).

Wat ben ik blij te lezen dat dit volkomen normaal is. Hoort er dus allemaal bij een potje huilen en mopperen. Eerste trimester was ik een bitch en het tweede niks aan het handje en het derde een mopperpot. Hopelijk lopen we allemaal over twee maand te pronken met onze kroost. ❤

Ja volkomen herkenbaar. Op het moment zit ik er ook doorheen. Slecht slapen, gigantisch warm. Lijk niet meer af te koelen🥵. Weet totaal niet waar ik het moet zoeken. Gek word ik ervan alles doet pijn. Manlief was om boodschappen geweest, superfijn natuurlijk, maar ik was boos omdat ie verkeerde dingen had meegenomen. Totaal oneerlijk. Kan op het moment niks verdragen. Zullen nog een paar pittige weken worden. Nooit gedacht dat ik naar de bevalling zou uitkijken, maar dat doe ik nu wel. Het hoort erbij, je bent niet alleen! Blijven ademen en volhouden 😉 Heel veel sterkte 🌼🍀