Man kan niet tegen huilgeluid

Heel frustrerend, ik kon zelf nooit tegen huilende kinderen. Het went wel als het je eigen kind is. Misschien toch even tot tien tellen of de kamer uitlopen. Dat doe ik soms om als ze echt heel hard aan het huilen is. Ik haal dan ook mijn man erbij, voordat ik zelf fel ga reageren..

Het eerste wat in me op komt is "stel je niet zo aan!" Maar zo werkt het natuurlijk niet. Wat vervelend dat hij het huilen van jullie kleine man niet kan verdragen. Het is natuurlijk niemands favoriete geluid. Kan hij zeggen wat hij zo vervelend vindt? Ik merk bij mij zelf dat mijn huiltolerantie flink daalt als ik moe ben en het op wil lossen. Soms kan dat niet en moet je er gewoon even zijn. Dat willen oplossen kan ook frustratie geven. Weglopen is zeker belangrijk, voor je iets doet waar je spijt van krijgt. Hij zal na moeten gaan wat hij precies vervelend vindt en dan zoeken naar een manier om zijn frustratie te beter te reguleren.

Die van mij gilt (baby niet mijn man) echt heel hard, mijn man raakt ook heel gefrustreerd en geïrriteerd en wordt er heel chagrijnig van (dus dat wordt ook onderling gekibbel soms). Ik heb wat dat betreft heel veel geduld dus vaak zorg ik dan dat die kleine rustig wordt (oppakken, ook even weglopen met hem etc) of ik geef aan dat mijn man hem moet pakken, dan is het voor die kleine ook al gauw goed (tenzij hij echt naar mij wil).

Ik ben zelf erg gevoelig en kan slecht tegen veel geluid, en je raad het al, bij ons zijn de rollen omgedraaid. Mijn man heeft alle geduld en blijft heel rustig. Als ik m'n dag niet heb... Jep, dan kan ik wel mee huilen van de stress.. ga geen ruzie maken/boos worden als iemand niet zo reageert als jij verwacht, heb ook geduld met je man🙈

Klinkt beetje raar, maar postnatale depressie bij mannen bestaat ook.

Geeft hij dezelfde reactie bij andere triggers? (kort lontje ook bij andere dingen?) Dan zou ik hem aanraden om een anger management training te volgen. Tot dit is opgelost zul jij de buffer moeten vormen, is niet makkelijk. En ik weet niet of je ooit hebt gehoord van het shaken baby syndroom, google het anders en zorg ervoor dat het niet bij jullie gebeurt. Goedbedoelde tips! Sterkte en succes ❤️

Dit herken ik.. ik ben uiteindelijk naar psycholoog geweest omdat ik zelf niet lekker in m'n vel zat en echt niks kon hebben.. dus misschien even nagaan hoe het met manlief zelf is? Er is een reden dat hij het niet aan kan horen. Misschien veel stress van z'n werk? Weinig slaap? Wat ik vaak deed als het me echt teveel werd: onze zoon in de box leggen en even de kamer uit lopen waar ik hem bijna niet hoorde, tot 10 tellen en paar keer diep adem halen, relativeren en dan zakte het vaak en kon ik terug om hem te troosten. En zodra m'n man thuis kwam gaf ik hem aan hem en ging ik even alleen de hond uitlaten om mn hoofd leeg te maken (onze zoon heeft veel gehuild de eerste maanden). Vooral blijven communiceren is echt belangrijk zodat je elkaar begrijpt en er geen irritatie naar elkaar ontstaat!

Oh en nog iets. Ik kon er bij mn eerste ook veel minder tegen. Nu bij mijn tweede ben ik er veel relaxter onder. Hoe? Bewustwording. De baby huilt omdat ie ergens last van heeft of iets wil, en de stress van een ouder voelt de baby ook haarfijn aan waardoor het allemaal erger kan worden. Het hielp bij mij om mezelf hier constant aan te herinneren. En om dingen los te laten. Waarom kan je man er niet precies tegen? Wat is het precies dat hem zo frustreert? Vind hij het zielig voor de baby en wil hij dat het daarom zo snel mogelijk stopt, of gaat het om hemzelf in de zin dat hij gesteld is op stilte? Heeft hij misschien te veel op zijn bord qua werk of andere dingen, zodat gehuil te veel wordt? Erover praten op een rustig moment om dit allemaal even te duiden zou ik sowieso doen.

Helemaal niet raar en het kan echt voorkomen. Een bevalling meemaken is voor heel veel mannen ook vrij heftig.. het kan heel goed zijn dat ie dat (onbewust) nog geen goed plekje heeft gegeven. En als je baby dan huilt en hij is wat moe en gestresst kan dat wat triggeren. Maar...... een man is een man en is lastig te overtuigen dat het bij hem iets psychisch kan zijn... dus ik hoop dat ze hem kan overtuigen dat hij misschien eens met iemand moet praten over zijn gevoelens.. Ik weet dat het bij die van mij niet zo makkelijk zou gaan.

Mijn man kan er ook niet zo goed tegen als onze zoon echt gaat krijsen. Hij doet dan autoplastieke oordopjes in, en dan kan hij het net aan 😜

Mij helpt het altijd om te bedenken dat mijn baby niet zomaar huilt/jammert. Er zit haar iets dwars en ik kan daarbij helpen, maar ik kan het ook niet altijd achterhalen en dat is oké. Soms is het enige dat helpt haar dragen en knuffelen. Bedenk wat voor jou de reden is dat je het gehuil van je baby beter kan verdragen en vertel dat aan je man. Vraag of op die manier er tegenaan kijken hem zou helpen. Soms kan omdenken veel doen. Ook als je eigenlijk nog iets wilde doen maar dat gaat dan niet omdat je baby niet meewerkt. Dan accepteer ik dat dat dus even anders gaat. Dan maar niet, of later. En vraag hem anders wat hij denkt dat voor hem zou helpen. Hij vindt het vast ook niet leuk als hij uit zijn slof schiet. Hoop dat je hier iets aan hebt. ❤

Mijn man had gisteren een hele zware dag op het werk. Ik had zelf ook een heftige dag gehad en was wat emotioneler. De hond zat te piepen, de baby huilde een tijdje. Toen zei hij: ‘de baby en de hond hebben het vandaag echt op me voorzien’. Ik zei ‘ja dat denk ik ook’ (sarcastisch natuurlijk). Dacht hij eerst dat ik het ook meende😂 Bij mijn man ligt het aan hoe overprikkeld hij is. Bij mij trouwens ook. We hebben allebei ADHD

De natuur heeft het zo voorzien dat het geluid van een huilende baby bij (de meeste) volwassenen door merg en been gaat omdat wij dan geneigd zijn zo snel mogelijk het gehuil te stoppen. Vraag mij niet waar ik dit vandaan haal want ik herinner het mij absoluut niet meer waar ik dit had gelezen (mombrain😅). Dus zoals hier al eens gezegd, een baby weent met een reden en zal wrs huilen tot zijn/haar probleem is opgelost, of dit nu fysiek of mentaal is. Tenzij die van uitputting in slaap valt. Er zijn enkele lucky few die zijn gezegend met een baby die niet of amper huilt (mijn man en ik horen hier bij, sorry 🤭🙏) maar àls mijn zoontje huilt, doen we er alles aan om dit te stoppen. Zo heeft hij nu bvb rode billetjes van buikgriep en huilt regelmatig omdat dit pijn doet. Mijn man kan er ook niet zo goed tegen, niet dat het hem irriteert maar hij wil het dan net als ik zo snel mogelijk doen stoppen. Hij gebruikt dan oordopjes om de harde kantjes er af te halen maar verzorgt ons zoontje dan wel zelf en troost hem tot hij niet meer huilt. Ook midden in de nacht wanneer hij de volgende dag moet opstaan om te werken. Het feit dat je partner zegt dat het voor hem niet te doen is en dat hij boos wordt, vind ik persoonlijk wel echt geen goed signaal. Uiteraard huilt een baby soms en is dit geen fijn geluid, wist hij dit dan niet op voorhand? Misschien kan hij ook de oordopjes gebruiken en kan je met hem proberen praten en uitleggen dat je kindje echt niet met opzet weent om jullie te ergeren maar dat die dan wel degelijk ergens last van heeft, fysieke of mentale pijn... Heeft je partner empathie? Dan is het toch redelijk snel te begrijpen dat je als volwassene even tot 10 kan tellen, eens goed ademen en alsnog proberen heel rustig je kindje te helpen? Kind kan er niet aan doen en voelt trouwens ook emoties van de ouders. Als je partner dus vol frustraties en ergernis met je kind omgaat, is de kans groot dat je kindje blijft krijsen...

Was hier ook zo... Hij werd boos, ''op deze manier kan ik dat niet hoor'', liep weg en liet alles aan mij over, tot ik in tranen ben uitgebarsten (hormonen, vermoeidheid, je kent het wel ;) ) bleek dat dit was omdat hij het gevoel had dat Elize 'niets van hem moest weten' aangezien hij haar zeer moeilijk kalm kreeg en dus zo reageerde uit een soort van machteloosheid... Misschien zit er bij jouw man ook zo'n dieper gevoel? Mannen en emoties toegeven/benoemen, het blijft een moeilijke combinatie he 🙈 zeker blijven praten, het is heftig maar het betert wel! Wel in het oog houden dat hij op tijd afstand neemt zoals hier al gezegd is geweest... Zodat er geen dingen gebeuren waar jullie spijt van kunnen krijgen... Niet slecht bedoeld he, maar in een opwelling kunnen dingen snel gebeuren 😔

Hier ook een man met ADHD, dus bij hem ligt het ook wat lastiger als onze kleine huilt. Hij probeert het overigens wel om hem te troosten. Wij hebben ook het geluk dat onze kleine niet veel huilt, maar het kan soms toch door merg en been gaan en lang aanhouden. Hij probeert het en als het hem te veel wordt roept hij mij rustig en neem ik het over. Wij wisten dit van te voren, hij heeft het ook eerlijk aan gegeven, hier hebben wij dus duidelijk afspraken over gemaakt, zodat er bv ruzie of irritatie te voorkomen is. Hij is verder heel goed voor de kleine. Door dat we er eerlijk en open over kunnen praten en er afspraken over hebben gemaakt, raken wij beiden niet in de stress of geïrriteerd.

Mijn man doet ook enorm zijn best! We veroordelen elkaar nooit als iets niet lukt, maar proberen het samen beter te maken. Dit lukt natuurlijk niet altijd, want soms ben je allebei moe of overprikkeld... wat ik mooi vind om te zien is dat het hem wel altijd lukt Jackie met liefde in haar bedje te leggen, lief tegen haar te praten of haar een kusje te geven. En als hij dan weer alleen is dan wordt hij pas boos (uit het wat meer). Net zoals bij jullie: eerlijk en open communiceren!! Dat is de sleutel tot succes ❤️

Belangrijk om hier wel iets mee te doen..

Ja heeft mijn man ook.. Geen geduld en snel gefrustreerd. Hij heeft ook zoiets van bij jou wordt ze sneller stil. Dan denk ik ja lekker makkelijk 🙄 maar ik denk dat ik veel meer geduld heb en ook meer rust heb wat ze waarschijnlijk ook aanvoelt. Maar soms voelt het wel als of ik (alles) kan doen 😅

Hé wat vervelend!Heeft je man dat echt altijd als de kleine huilt? Ik had het bij mijn eerste kindje heel erg dat ik al meteen riep ‘stil nou ik kan niet tegen huilende kinderen’. Ik zat toen zelf niet goed in m’n vel en kon dat huilen daardoor minder goed aan. Nu bij mijn 2e heb ik er alleen in het begin wat last van gehad in de nacht als ze dan niet stil te krijgen was en mijn vriend er gewoon doorheen sliep. Radeloos en doodop liep ik dan rond. Dus toen was het overduidelijk door mijn eigen slaapgebrek dat het heftiger binnen kwam en ik er niet tegen kon. Als het echt bij ieder huiltje is dan moet er toch wel over gepraat worden. Een baby huilt niet voor niets en die voelt ook de negatieve energie waardoor hij dan mss ook eerder gaat huilen.

Ik vind het echt heel moeilijk omdat ik geneigd ben onze zoon dan sneller op te pakken en te gaan troosten. Of mijn man geeft zelf aan dat hij er klaar mee is (vaak na 5 minuten al). Ik hoop dat hij hulp gaat zoeken en dat het dan beter zal gaan. Ik waardeer jullien steun en tips. Machteloosheid heb ik absoluut vaker gezien bij hem en hij heeft een keer ergens tegenaan geschopt waar onze kleine man bij was. Dit was voor mij echt het dieptepunt en ik heb hem hierop aangesproken. Ik heb gezegd dat ik dit nooit meer wil zien en dat ik op die manier geen toekomst met hem zie. Hij was hier zelf ook erg van geschrokken. Oordopjes helpen gelukkig een beetje. Ik denk dat het gedeeltelijk stress is, want we werken samen thuis en 's avonds halen we de tijd die we overdag met de kleine man bezig zijn geweest in. Anderzijds is hij het ook niet gewend zichzelf op nummer 2 te zetten. Daarnaast is hij van zichzelf al een beetje een driftkikker en hier heb ik hem vaker op gewezen. Het blijft moeilijk. Ik heb wel de afspraak gemaakt dat als hij het gevoel op voelt komen dat hij dan de kamer even uit moet lopen. Op.de lange termijn geen goede oplossing en ik lijd er wel onder. Ik werk ook en ben steeds erg moe. Ik hoop dat hij met een psycholoog gaat praten.