Balans in gezin verstoord

Dank voor het delen van je verhaal. Je hebt onbedoeld beschreven wat ík fout doe/deed richting mijn partner. Bij ons hielp het dat mijn partner dit op rustige en heel serieuze wijze aangaf. Hij vertelde dat hij zich ook een derde wiel voelde. Maar ook dat hem bekritiseren waar ons kind bij is niet ok is aangezien wij 1 front moeten zijn. Misschien helpt het je gevoel op te schrijven? En proberen afspraken over taakverdeling te maken.

Hey naamgenoot, vind het heel erg voor je dat je hiermee zit. Vooral ook met een 2e onderweg. Klinkt misschien hard, maar als mijn man niet wil luisteren moet hij maar voelen. Dan draai ik gewoon de rollen om. Dan mag hij koken en poetsen en focus ik me volledig op de kleine. Ik laat dan ook echt alles vallen. Dan komt hij zelf vragen waarom ik dit doe en krijgt hij het antwoord: dit doe jij ook naar mij toe. Misschien handig om te beginnen met bij het tafel dekken de kleine niet tussen jullie in te zetten maar naast jezelf. Ruzie is niet fijn, vooral niet als het om je kleine gaat, maar soms een genoodzaakt kwaad. Ik ben het trouwens met je eens dat de kleine meid de kans moet krijgen zichzelf te ontwikkelen. Misschien een idee om hem uit te leggen dat de kans groot is dat ze hem binnenkort weg kan duwen omdat hij te zeer over haar heen hangt. Een te plakkerige ouder is niet fijn vooral niet als ze dalijk de kleuter puberteit in gaat. Hoop dat je er wat aan hebt. Ps ik hoef dit meestal niet toe te passen op mijn man, alleen als hij echt niet wil luisteren wanneer ik een gesprek met hem aan ga of wanneer hij terug blijft vallen in zn onprettige gedrag.

Ik zit al de hele ochtend te denken over het advies wat ik je wil geven. Je schrijft dat jouw identiteit in het geding is door het gedrag van jouw man ten opzichte van jullie dochter. En ik denk dat dat dus het hele probleem is. Dat jij jouw identiteit probeert te ontlenen aan ‘het gezin’. Maar het gaat er juist om wie JIJ bent. Jouw man, jouw dochter, zij bepalen jouw identiteit niet. Ik vind dat het klinkt alsof je je overbodig, buitengesloten of niet goed genoeg voelt. Misschien zie je ze spelen en plezier maken en baal je ervan dat jij ook andere taken moet doen en dus niet continu met haar kan spelen. Misschien wil je dat ook niet en vind je het niet gezond dat hij dat wel wil, of vraag je je af of jij dat ook zou moeten willen… dat wordt me niet helemaal duidelijk. En misschien zit ik er ook wel heel erg naast hoor. Ik vind het heel erg mooi dat jij je dochter wilt observeren, wilt kijken wat zij nodig heeft en haar de kans geeft om dat zelf te ontdekken. Dat is wie jij bent als moeder! Liefdevol, geduldig, een baken van rust. Jullie hoeven elkaar niet continu op te zoeken om te weten dat het goed zit. Je dochter vertrouwt je genoeg om jou te zien als veilige haven, van waaruit ze zelf kan zijn. Prachtig! Jouw man is misschien later thuis en heeft het idee dat hij elke minuut die hij er is ten volle van jullie dochter moet genieten, en hij van haar. Volledig aan haar gecommitteerd. Ook prachtig! Ze krijgen vast een fijne band! Jullie doen het allebei heel erg mooi op jullie eigen manier. En het zou natuurlijk heel erg fijn zijn als jullie elkaar daarin ook zouden vinden. Of een beetje water bij de wijn kunnen doen. Mijn man en ik hebben ook onze eigen stijl. Hij bouwt samen met de kinderen met de Duplo, stoeit met ze, gaat achter ze aan… ik ben meer een moeder die ‘aanwezig’ is bij alle activiteiten, altijd beschikbaar voor kusjes en knuffels, kijkend, vragen stellend… dat soort dingen. Soms is mijn man na het werk lekker wild met de kinderen aan het spelen en zit ik er gewoon rustig bij op de bank. De oudste (2 jaar en 3 maanden) zegt het zelf ook: papa speelt met mij en baby, mama zit op de bank. Heerlijk toch! Zo leren ze ook al verschillende uitingsvormen van liefde. Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal. De korte samenvatting is: kijk wie jij bent en mag dat ook zijn; houd van je man zoals hij is en laat hem dat zijn ❤️

Bedankt Foodie voor het delen van jouw verhaal en dat je het van de andere kant deelt. Gina bedankt voor de tips! Zeker mee eens. KRJR, ik denk dat je het hetzelfde ziet als mijn man. Ik gun hem zeker de mooie band. Zoals ik vraag aan hem om mij de ruimte te geven, doe ik dat ook naar hem toe. Denk ook zeker dat hij enkel goede bedoelingen heeft. Als ik niet de ruimte krijg om een band op te bouwen met mijn dochter, en het speelt nu voor zo lang en ik heb het op meerdere manieren geprobeerd aan te geven, dan weet ik het gewoon niet meer, het doet veel pijn en kost te veel energie. Tuurlijk zou ik het kunnen accepteren dat het nou eenmaal zo is en ik eigenlijk 95% van de tijd erbij hang en dan maar mijn gevoelens moet uitschakelen, wellicht wat NLP toepas om positief te leren denken over de situatie, maar ik wil ook graag een band opbouwen, ik wil ook graag de ruimte om haar te leren kennen en het lukt gewoon niet. Dat doet pijn, hoeveel ik het hem ook gun. Het is ook zo jammer, aangezien dit juist zo'n leuke periode is. Begrijp ook wel dat de balans na het krijgen van een kind verandert. Het klinkt alsof jullie wel die balans hebben gevonden, dat is fijn om te lezen. Het zal ook voor ieder op een andere manier zijn.

Wat een lastige situatie! Misschien nog een paar ideeën, voor zover je die zelf ook niet al bedacht had.. Kun je wat meer tijd alleen met je dochter doorbrengen? Soms een middag vrij nemen van werk, je dochter wat eerder ophalen van de opvang, of je man vragen wat klussen te doen zoals boodschappen zodat jij dan ook je eigen momenten met je dochter hebt? Dat is natuurlijk niet de ideale oplossing waar je op hoopt maar misschien helpt het om in ieder geval het gevoel te krijgen dat je een band met je dochter op kunt bouwen. En daarnaast zou ik toch een goed gesprek met je man voeren over dingen als dat hij niet kan koken als hij met je dochter is. Jij kunt het ook dus het is gewoon mogelijk. Het is een beetje kinderachtig maar je kunt aangeven dat jij het na je werk niet meer wilt/gaat doen, want dat is dan gewoon de taak van de ouder die met jullie dochter is. En als hij niet gekookt heeft als je uit werk komt aangeven aan hem dat hij nu de ruimte heeft om te gaan koken omdat jij dan wel even met jullie dochter zal spelen zodat hij kan koken. Daarbij zou ik wel echt op je strepen gaan staan. Hij kan net zo goed als jij dingen doen in huis als jullie beiden thuis zijn, zodat jullie om de beurt tijd met jullie dochter hebben. Succes en sterkte!

Bedankt, lieve omschrijving, zeker een idee om quality tijd in te plannen met mijn dochter. Met het koken is het ook wel zo, omdat hij zo hyperactief met haar is, dat ik wel met haar wil spelen etc. Maar hij dus de hele tijd haar aandacht trekt en dus vervolgens zegt dat ik niet genoeg met haar speel. Dus ik moet dan echt in een andere kamer met gesloten deur etc. met haar gaan zitten. En dan alsnog komt hij regelmatig bij haar checken. Ik blijf het gesprek wel aangaan. Nu ik het van me af heb geschreven valt het ook wel een beetje op z'n plek.

Ik vind het lastig om dit voor me te zien, omdat ik zo anders gewend ben. Hoe zit het met de werkverdeling? Heb je dagen dat je volledig met je dochter alleen bent ? Het klinkt bij mij niet echt gezond dat je man zo gefocust is op je dochter. Dat hij taken achterwege laat om met haar te spelen. Hoe ziet jullie avond eruit als ze naar bed is? Of jullie weekenden?

Ik kan me voorstellen dat sommige zullen denken, heerlijk zo vent die de kinderen zo goed kan bezighouden. Hij heeft ooit Engelse les aan kinderen in China gegeven. Hij kent alle liedjes, dansjes, en heeft een oneindige fantasie. We werken allebei fulltime. Ik ben rond 6pm met haar thuis. Ik heb dan ff een momentje nodig, en dan speel ik wat met haar of kook ik het eten. Om 6:45pm komt hij thuis. Dan is het eigenlijk alleen eten voor mij. Om 7:30pm gaat ze naar bed. Omstebeurt brengen we haar naar bed. Wellicht ben ik ook wel moegestreden. Toen ze er net was vroeg mijn man overal bevestiging voor en raakte gefrustreerd als ik dat niet kon geven, maargoed, tis ook mijn eerste kind. Vervolgens bekritiseerde hij mij om zoveel dingen. Ik zal het ongetwijfeld niet allemaal goed doen, maar ben ook niet achterlijk ofzo. Het gaf me heel veel stress. Inmiddels ga ik de meeste discussies maar uit de weg. Vandaag vroeg ik hoelaat haar middagslaapje nou is. 2pm was zijn antwoord. Vervolgens om 1pm gaat ie aan mij vragen of ze wellicht moe genoeg is om naar bed te gaan. Ik kan mijn mening geven, maar het maakt toch niet uit wat ik zeg. Laat hem maar bepalen. In het weekend, speelt hij de hele tijd, dat ze wakker is, met haar. Hij vindt dat een kind non-stop aandacht moet krijgen en kan zich dan niet meer focussen op andere dingen. De laatste tijd heb ik ook wel heel veel geslapen (🤰) en was de tijd die ik met mijn partner was niet echt mogelijk, nu met bronchitis gaat het ook niet lekker. Überhaupt gesprekken voeren is moeizaam, alles wat ik zeg wordt in twijfel getrokken. "Joh, volgens mij valt Rusland Oekraïne binnen"... Daar heb ik toen zo'n lange discussie overgehad of dat nou waar was. Wellicht is het ook wel het gevoel van niet begrepen te worden en de onmacht om het te veranderen. We zijn toch allebei volwassen mensen?

Ik vind het gedrag van je man vooral wat kinderachtig. Als je het zo verteld klinkt het inderdaad als hun + jij. Daarin tegen vind ik wel dat je echt wat meer je stem mag laten horen. Jullie zijn beide mama en papa. Ik snap dat dat ook lastig als je zwanger en moe bent. Hopelijk verandert het dadelijk met je 2e kindje. Dan moet je haast wel allebei 1 nemen. Ik zou toch wel echt het gesprek aangaan. Het is echt niet leuk dat je je zo voelt.

Hi Gina! Ik lees je verhaal en herken een heel groot gedeelte ervan van toen mijn eerste geboren was. Het enige verschil was dat mijn man werkloos thuis zat en ik aan de bak moest. Hierdoor was ik nooit alleen met hem en dacht hij het allemaal beter te weten. Wat helemaal niet zo was, moest hij later bekennen. Want hij was idd alleen maar obsessief bezig met spelen, en als mijn man te moe was om te spelen werd mijn zoon achter de iPad gedumpt. Hij werd zelfs met de iPad naar bed gebracht. Ik heb heel lang, net als jij nu, in de afwachtende rol gezeten. Ik liet hem zijn gang gaan, hij speelde vader en moeder tegelijk en ik? Ik was de broedkip, kokkin en schoonmaakster in 1. Ik ben het gesprek aangegaan met een huisarts, want ik voelde mij totaal geen moeder. Deze rol werd mij ontnomen door mijn man. Hij vertelde mij dat een moeder altijd weet wat het beste is voor haar kind. Zij heeft het kind 9 maanden lang gedragen. Het kind heeft haar hartslag gehoord, haar buikgeluiden, haar ademhaling. Zij is het! En oh, wat is het fijn dat je man zo’n fijne band met je kind wilt. Maar jij bent de moeder. Het is tijd om in je rol te kruipen en je niet te laten tegenhouden of wegduwen door je overenthousiaste man. Kom op voor jezelf! Als hij commentaar geeft op onbenullige dingen, zeg dit dan; ik ben haar moeder. Punt. En kijk verder naar wat je nog meer nodig hebt om dit te kunnen doen. Quality time met je dochter? Heb je de mogelijkheid om minder te werken? Dan zou ik dat zéker doen! Deze kostbare tijd komt niet meer terug. En dit doe je niet alleen voor jezelf, maar ook voor je man. Hij gaat dit gedrag niet volhouden als de tweede er straks is… Mijn man heeft de eerste weken überhaupt niet naar onze tweede omgekeken omdat het teveel was; en de oudste vermaken en dan ook nog een baby. Nou lieve mama, ik hoop dat je iets aan de adviezen op dit forum hebt! En alles waarvan je denkt; pff echt niet, gooi je lekker naast je neer🤗

Ik herken mezelf een beetje in het verhaal dat je schetst over je man… 🫣🫣🫣

Bedankt voor je lieve reactie. We zijn allebei ook wel nerveus hoe dat straks gaat. Ben nu goed ziek, zwanger en nu dochter met 6de ziekte. Straks met 2, 🥹, hopelijk opent dat ook wel de deur om hier een beter gesprek over te voeren. Hopelijk dringt het een keer door.

Wat fijn Mima dat je je verhaal deelt en dat ik niet de enige ben. Ik denk dat onze mannen redelijk hetzelfde zijn. Liefde in overvloed, maar kunnen het heel lastig verdelen. Bedankt voor je verhaal, zeker waar dat ik die moederrol meer moet opeisen.

😂😂😂 heerlijk, maar ik denk dat de vraag is of je man zich er ook in herkent? 😂😂😂

Ik zal het eens vragen 🤣

Wauw.. deze kwam wel hard binnen bij mij. Kijk wie jij bent en mag dat ook zijn; houd van je man zials hij is en laat hem dat zijn. Dat is wel iets om aan te werken, vooral het mogen zijn en laten zijn. ❤️