Bang voor alle nieuwe/spontane dingen

Hoi yasemin, Ook een zoontje van 2 jaar ik herken wel sommige punten die je benoemd waar mijn zoontje ook bang voor is. Vooral eenkennigheid is het probleem bij ons. Houd niet van kindjes van de zelfde leeftijd. Bang voor vreemden, is begonnen met peuterspeelzaal en daar is het ook dramaaa. Ik snap je helemaal is ook erg lastig om mee om te gaan. Ik zou in iedergeval voor nu even je zoontje volgen en kijken of het gaat veranderen. Het kan ook weer een verlatingsangst combi nog iets anders misschien? Ik twijfel zelf persoonlijk bij mijn zoontje aan Autisme. Mijn neefje van 12 heeft autisme, hij heeft van baby af aan tot ongv 4 jaar bij ons gewoond,dus weet ook veel over autisme en achterstand, maar ik zie ook dingen terug bij mijn eigen zoontje nu. Maar daar is het natuurlijk nog te vroeg voor omdat vast te stellen. Het kan ook een fase zijn vooral op die leeftijd. Ik zou zeggen maak je niet heel druk en hoop dat je door deze fase snel uit komt.

Hi! Het eerste waar ik aan denk is een koptelefoon voor kinderen. Er komen minder prikkels binnen en misschien is dat voor hem wel een verademing. Als ik het zo lees zie ik veel geluid, ik kan daar zelf ook wel van overprikkeld raken. Heb je dit weleens geprobeerd? Ik denk dat ik misschien ook met de huisarts zou overleggen, gewoon voor de zekerheid en misschien wel goede tips. Bij een kind komen geluiden veel harder binnen dan bij volwassenen, omdat de gehoorgang smaller is. Dus als jij denkt dit is niet hard kan dat voor je zoontje megahard zijn. Mijn zoontje vindt nieuwe dingen ook wel spannend maar merk dat hij nu meer durft. Hij wilde geen andere kinderen in de buurt of andere mensen. Geluiden waarvan hij niet wist waar ze vandaan kwamen dan zag ik de angst op zn gezicht. Ik vertel hem altijd, mama is hier en zal er altijd voor je zijn. Ik probeer er altijd iets positiefs van te maken en als hij niet wil dan wil hij niet, dan proberen we het een andere keer.

Hoi yaseminn, wat vervelend dat jullie hier nog een keer doorheen gaan. Ik herken het ook van mijn zoontje, dit hebben we met 1,5 jaar gehad. Die kon huilen tot de stressvlekjes op zijn gezicht stonden en dan nog door. We besloten op een gegeven moment dat we niet eeuwig bij familie konden weg blijven en wilde ze ook graag op bezoek. We zijn gewoon weer op bezoek gegaan, niet lang maar opbouwend. Ook instrueerde we familie om hem niet aan te raken of toenadering te zoeken. Eerst alleen bij ons op schoot of weggedoken in ons en daarna stapje voor stapje steeds een stukje verder van ons af. De stofzuiger heb ik ongeveer hetzelfde gedaan, eerst alleen wanneer hij sliep, daarna de stofzuiger laten aanraken (uit) en daarna op de laagste/ zachtste stand aanzetten met hem in mijn armen. En zo steeds weer een stapje verder. Wij hebben ons zoontje gevolgd en een tijdje alles heel prikkelloos gehad maar hem langzaam toch weer blootgesteld aan de dagelijkse dingen, zodat er geen blijvende angst zou ontstaan. De tip van de kinderkoptelefoon vindt ik ook een hele goeie en die helpt je misschien dan al een eind onderweg met een aantal dingen waar je zoontje tegenaan loopt. Succes!