Moeder zijn zonder mijn moeder

Hier hetzelfde. Mijn moeder is ook overleden, toen ik 17 was. Geen contact met mijn vader. Maar wat is het vaak moeilijk! En geen sorry zeggen. Het is op veel momenten gewoon extra moeilijk.

Ik ben mijn moeder ook verloren (ik heb gelukkig wel goed contact met mijn vader, al wonen we ver bij elkaar vandaan) Ik herken het gemis heel erg, hier heb ik tijdens mijn zwangerschap al erg mee gevochten en zeker het eerste halve jaar na mijn bevalling ook heel erg. Op de meest vreemde momenten kan de klap soms ineens weer komen 😞 Maar weet je, dat verdriet mag er zijn! Ook jaren later. Ik vertel dan door mijn tranen heen maar aan mijn zoontje hoeveel oma van hem gehouden zou hebben (niet dat hij dat begrijpt met 1,5 jaar maar ooit komt het besef wel)

Dit plaatje wilde ik er nog even bij voegen. Al zijn onze kindjes inmiddels wat groter, het gevoel blijft hetzelfde.

Wat een prachtig mooi topic…!🤍 Hier mijn moeder op m’n 18e verloren. En daarmee ook mijn vaste thuisbasis en gezin. Mijn vader is er wel en heb ik een oke band mee maar niets van warmte. Mijn moeder was degene die warmte in het gezin bracht. Heb ook nog een zusje die het (zonder zelf moeder te zijn) nog steeds super zwaar heeft met het verdriet om het verliezen van onze moeder 13 jaar geleden. Ik heb het over het algemeen een plekje kunnen geven. Maar…. Nu ben ik 31 en zelf moeder maar heb ik ook tijdens de gekste momenten enorme aanvallen van verdriet en gemis. Tijdens de zwangerschap totaal geen ‘last’ van gehad maar erna des te meer. Huilbaby gehad eerste zes maanden en oh wat een onzekerheid en wat was het fijn geweest wat advies of in elk geval steun van m’n moeder te kunnen hebben. En nu nog steeds bij vlagen hoor. We doen het grotendeels alleen met gelukkig de steun van mijn lieve schoonmoeder al woont die wat verder weg. En mijn zusje is er regelmatig voor ons. M’n vader is opa en vindt het heel leuk maar kan er weinig in betekenen. Emotioneel weinig klik met hem. Ik zou hem nu nog niet vragen op te passen op ons zoontje. Misschien later. Ik merk dat een moeder dus ook op latere leeftijd eigenlijk nog best een grote rol speelt in het leven. Althans dat had ze bij mij gedaan als ze er nog was. Dat het niet zo is kan ik best goed accepteren maar komt wel met zo nu en dan flink verdriet en een potje lekker huilen. Omdat ik zo’n last had van de beschadigde relatie met en tussen m’n vader en zus heb ik laatst een familie opstelling gedaan met een coach. Dat heeft me echt mentale rust gegeven. Ik pieker daar nu niet meer zo over. Sterkte met het gemis dat er nu eenmaal is en blijft! 🤍

Heel herkenbaar, zelf is m'n moeder net voordat ik zwanger bleek overleden. Heb nog altijd het gevoel, emotioneel gezien, in een soort van survival modus te leven. Vind het erg moeilijk dat ik niet volledig gelukkig kan zijn met m'n dochter omdat ik het niet kan delen met m'n moeder. En het gevoel dat m'n jeugd herinneringen deels weg zijn, omdat ik geen goede klik heb met m'n vader. Soms steekt het als ik andere vrouwen zie met heel veel hulp en advies van hun eigen moeders. Maar probeer er zelf niet teveel op te focussen en zulke gevoelens en gedachten weg te drukken. Weinig tips, maar denk dat blijven praten helpt al is het met partner, vriendinnen, de psycholoog of iemand anders die je kan ondersteunen. En ook de mooie dingen blijven zien. Soms helpt het voor me om te bedenken wat ze zou hebben gezegd als ze me nu zou zien, en kan ik me haar antwoord ook wel voorstellen.

En wat ik ook doe om m'n moeder 'in leven' te houden: ik heb een zacht fotoboekje voor m'n dochter en daar bladert ze vaak in en zegt dan ook Oma! En heb een grote foto in de kamer staan waar we elke dag even 'hoi Oma!' , tegen zeggen. En we gaan regelmatig naar het graf. Ze begrijpt het natuurlijk niet allemaal en het is ook grotendeels voor mezelf

Zelf geen ervaring. Nouja mn bio moeder ken ik niet.. maar er stond een artikel op nu.nl Moeder worden als je zelf geen moeder meer hebt: 'De rouw kan keihard inslaan' https://www.nu.nl/kind-gezin/6248579/moeder-worden-als-je-zelf-geen-moeder-meer-hebt-de-rouw-kan-keihard-inslaan.html

Ik heb een net wat andere situatie. Ik ben 3 weken na de geboorte van mijn dochter mijn moeder verloren. Ik was nog herstellende van zwangerschapsvergiftiging en had heel veel steun en hulp van mijn moeder. Ze was zo trots. En viel heel plotsklaps bij ons vandaan. Het herstel van zwangerschapsvergiftiging heeft daardoor ook heel lang geduurd. Het is me heel zwaar gevallen om te rouwen om mijn moeder maar ook te genieten van mijn dochter. Ondertussen ook bij een praktijkondersteuner om hierover te praten. Ik wil samen met mijn zus nog heel graag een herinneringenboekje maken met dingen van mijn moeder. Op dit moment nog emotioneel te moeilijk om dat te maken. Overigens heb ik een heel fijn groot vangnet en lieve mensen om me heen. Ik denk ook dat mijn moeder trots is en af en toe hard zou kunnen lachen waar ik door heen moet. Mijn dochter is een kopie van mij en heeft dezelfde streken. Dat houdt me op de been.