Moeder zijn zonder mijn moeder

Ik wil even iets van mij afschrijven. Misschien herkenning bij sommige van jullie, lotgenootjes en hoe gaan jullie hiermee om, therapie? Op 26 jaar heb ik mijn beste vriendin, mijn moeder verloren. Op 28 jaar mijn vader. Nu ben ik 32 en heb een geweldig, lief, vrolijk mannetje van 1,5 jaar. Na de geboorte kwam het verlies keihard binnen. Ik ben hiervoor een jaar bij de psycholoog geweest. Sinds december weer fulltime aan het werk, wat ik heel fijn vind. Ondanks de tijd bij de psycholoog blijf ik toch struggle met het verlies. Mijn ouders wilde zo graag opa en oma zijn en dat ik mijn zoontje geen opa en oma kan geven. Of hem zien opgroeien. Ook dat ik niet meer kan vragen aan mijn moeder hoe ik was als kind. Als ze gelijkenissen met mijn zoontje ziet. Vragen over opvoeding. Het gemis van haar bij de bevalling. Hoe vind zij het hoe ik het doe als moeder. Ik mis ze zo 😔 Sorry voor de lange tekst maar ik moest het even ergens kwijt.