Papa wordt 'afgewezen'

Hey, Het is een heel verhaal geworden. Ik zit er precies meer mee dan ik dacht 😥 Mijn man en ik hebben 1 dochter van juli '21 en sinds een paar weken bots ik op iets. Ik weet dat alles een fase is en we hebben al periodes van tandpijn, verlatingsangst, eenkennigheid, hangerigheid, ... achter de rug. Al die fases hebben we samen beleefd/overleefd. Onze dochter had ons allebei nodig en liet ons allebei toe. Sinds een aantal weken is alles echter gericht naar (of tegen) mijn man. Op elke vraag volgt een 'nee' of ze negeert hem straal, ze loopt weg, wil niet meer knuffelen, high fiven,... Als hij met haar wil spelen of een boekje lezen (dingen die ze SUPER graag doet) weigert ze resoluut. Ze zal een hele kring met mensen rondgaan om bij iedereen op de knie paardje te rijden en papa wordt overgeslagen alsof hij niet bestaat. Ik merk dat mijn man er bijzonder onzeker van wordt. Hij voelt zich afgewezen en probeert het absoluut te plaatsen, maar het feit dat 'iedereen beter is dan papa', is pijnlijk. Heel af en toe laat ze hem toch toe, maar véél minder dan enkele weken geleden. Mensen die dit herkennen of tips hebben?