Spijt?

Ik ervaar dit totaal anders.. geen vervelend kind, huilt niet veel, heeft soms wel dagen dat ze vervelend is maar dat gaat wel weer over. Slaapt goed en ik denk dat dat veel scheelt. Mijn partner en ik hebben afspraken zodat we beide genoeg tijd met onze vrienden door kunnen brengen. We blijven om en om thuis zodat de ander op pad kan. En als je kind slaapt kan je toch ontspannen? Als je echt met deze gevoelens kampt is het misschien een idee om met een professional te praten? Hij/zij kan je dan helpen met dingen plannen en om leren gaan met alles zodat je toch tijd voor jezelf hebt? En heb je het hier al over gehad met je partner? Heeft die dit ook?

Ik heb mij een periode heel erg verstikt gevoeld als moeder. Wat meespeelde dat ik door mijn lichamelijke klachten niet kon werken, geen energie over had voor iets anders dan de kinderen en de zorg voor ze was te zwaar. Ik heb regelmatig gillend tegenover mijn man gestaan. Ik denk dat ik het dus wel een beetje begrijp maar dit is niet hoe je je moet voelen. Dit klinkt alsof je het echt heel zwaar hebt! Mijn ervaring is dat er echt meer ruimte komt als ze ouder zijn en dat je daardoor meer aan jezelf toekomt. Maar het klinkt ook alsof je daar nu niet op moet wachten want dat red je niet. Kan je ergens meer ruimte creëren? Hulp zoeken?

Ik denk dat iedere ouder kan beamen dat een kindje niet altijd 100 procent van de tijd rozengeur en maneschijn is. Wat je zegt over stukjes inleveren is ook helemaal waar. We leveren als ouders heel veel in om de behoeften van ons kindje optimaal te kunnen vervullen. Ik heb moeten leren (mindset dus ) dat ik die puzzelstukjes nooit meer krijg zoals voordat mijn kindje er was, maar wel dat er misschien een andere vorm voor terug zou kunnen komen. Sommige dingen zijn voor mij echt wel een mindset geweest, zoals sommige fases maar meestal is het ouderschap voor mij gewoon voelen en doen vanuit dat voelen. Zorg voor jezelf vooral dat je die 10 tabbladen terugkrijgt naar een paar en dat je rust krijgt in je hoofd. Dat doet niet alleen jou goed maar ook indirect je kindje. Als dit niet lukt trek dan aan de bel ( bij een zorgprofessional bijvoorbeeld ). Ik wens jou heel veel geluk 🍀

Het is een mindset denk ik, en net als elke relatie, hard werken. maar voelen doe je het ook al door zelf te beschrijven dat je je kindje mist als het niet bij je is. Ik lees wel dat je het zwaar hebt en misschien baat zou hebben bij het inplannen van een minimale Me-tijd om op te laden zonder kindje. Je bent niet alleen mama maar ook vrouw. Doe geregeld leuke dingen voor jezelf, dan zul je merken dat het misschien op het moederschap dan wat beter gaat voelen, in perspectief bedoel ik. Voor mij was het moederschap ook verwachtingen die ik had bijstellen en soms jaloers zijn op moeders met kinderen die wel zich gedragen oid of nog erger gewoon slapen snachts, kslaap al drie jaar geen enkele nacht, maar toch heb ik ergens de drive gevonden om te beseffen dat dit kostbaar en tijdelijk tegelijk is, dat je kindje niet huilt om je te plagen maar je liefde en warmte nodig heeft, en dat de “kleine fase” van zich niet verstaanbaar kunnen maken om te zeggen wat ze dwars zit ipv alleen maar te kunnen huilen om dit kenbaar te maken, eigenlijk best snel voorbij is. Alleen besef ik dat pas nu ik m’n tweede kindje deze stap zie maken hoor. Sterkte lieve mama

Mag ik vragen, werk je? En totaal niet rot bedoeld, maar iets waar ik ook mee kamp(te), hoe zit jij zelf in je vel? Psychologisch en mentaal, lichamelijk? Dit soort dingen kunnen ook echt niet de boel makkelijker maken. Daarnaast kan ik uit je verhaal niet opmaken of je samen met partner bent (papa of mama) of dat je alleen bent. Want het samen doen, kan zoveel helpen al. Naast al deze vragen van mij, kan ik je heel goed begrijpen. Ik heb soms ook deze gedachtes gehad. En ik denk dat elke ouder die " weleens" heeft, maar weleens is niet zo erg als dat je dat elke dag, dag in dag uit hebt/voelt. Heel vervelend voor je. Soms is het echt iets wat je van nature moet voelen (het ouderschap) maar sommigen moeten er echt wat meer in groeien. Mijn partner is ook wat minder van nature zo en ik zie dat hij steeds meer gaat begrijpen en het steeds leuker gaat vinden. Maar zoals ik al eerder vroeg en zei het kan echt aan je psyche/lichamelijke liggen dat je bijvoorbeeld te snel je zo voelt Ik hoop dat je op mijn reactie reageert en ik je misschien dan wat tips kan geven :) Lieve, succes!

Wat een eerlijk bericht, wat knap dat je dit deelt. Jouw bericht triggert bij mij een paar gedachten en vragen. Allereerst meen ik een hele goede moeder in je te herkennen. Je voelt je schuldig als je weg bent van je kindje en je bent reflectief. Hoe komt het dat je je schuldig voelt zonder je kind? Het zou mooi zijn als je die momenten precies wel weer even je eigen leven te kunnen hebben met de tijd eventjes aan jezelf. En al die tabbladen; komt dat door de combinatie van een pittige baan met het ouderschap en weinig support van je evt partner? Of ervaar je het ouderschap alleen al met 10 tabbladen? Dat je hier moeite mee hebt (schuldgevoel + tabbladen) lijkt me misschien een goede reden om eens met een professional of een coach oid te praten. Die zou je goed kunnen helpen om lekkerder in je eigen gedachten te kunnen zitten. Verder vraag ik me af of jouw kindje objectief gezien veel krijst of gekrijst heeft? Ik heb met een huilbaby te maken gehad in z’n eerste half jaar en toen hij afgelopen sep tot en met dec weer uren per dag huilde (wegens fysiek ongemak), dreef me dat echt bijna tot waanzin. Ook als hij nu zoals vanochtend het eerst uur van de dag ongeveer 45 mij krijst huiler of jammer dan in mijn gevoel voor die dag direct verpest en moet ik echt moeite doen om de rest van de dag nog te kunnen genieten van de kleine dingen. Ik merk dat ik zelf verzadigd ben en geen gekrijs meer kan horen. Kan niet wachten tot hij drie is en goed zichzelf kan uiten. Wat ik wil zeggen is dat je best om hulp mag vragen mocht je het vermoeden hebben dat je kindje zelf niet goed in z’n vel zit, fysiek gezien. Ik merk een verschil van dag en nacht tussen de fases waarin hij alleen maar huilt of wanneer hij goed in z’n vel zit.

Tot slot wil ik eraan toevoegen dat je niet alleen bent en dat dit gevoel niet iets is om je voor te schamen. Het is alleen niet wat je dagelijks hoort als je met andere ouders praat. Een taboe. Heel veel sterkte met het vinden van jouw eigen weg naar een fijn leven met kind ♥️

Knap dat je dit durft te delen. Zelf denk ik dat een iedere het ouderschap heel verschillend ervaart. En hier volgens mij ook helemaal niks mis mee is. Tegenwoordig moet alles maar een beetje aan een perfect beeld voldoen wat vooral wordt geschetst op sociale media. Het is met een kindje nu eenmaal heel anders en je hebt wat meer ballen de lucht in te houden. Ik zou je inderdaad adviseren om hierin hulp te zoeken. Het boek perfecte moeders bestaan niet of het beluisteren van podcasts (lieve moeders) zou ik je kunnen aanraden.

Wisselend herken ik dit soms wel hoor. Spijt niet, maar gewoon wel de beperkingen van het hebben van een kind op je eigen leven. Het is jammer dat, wanneer dit besproken wordt gemaakt, vaak snel wordt gezegd: "misschien is het verstandig om met iemand te gaan praten". Het word gegooit op een depressie of dergelijke, medicijnen en alles, terwijl het gewoon een gevoel is wat er ook mag zijn. Soms maak je grote levensbeslissingen, die niet naar je eigen verwachtingen of die van de maatschappij uitpakken. Veranderen kan nu niet meer, dus wat zit er nu op? Manieren verzinnen om het voor jezelf nog leuk te houden en energie halen uit andere dingen in het leven. Zoek een hobby, maak afspraken met je partner, maar verdrink niet in dit gevoel.

Als ik de zin " Het leven is een chaos geworden...." lees, dan lees ik niet gelijk depressie of iets in die richting. Maar uit ervaring weet ik dat als je altijd dat gevoel hebt en je er niet zelf uitkomt, je dan wel gaat verdrinken in dat gevoel. Dan is het best oké om met iemand te gaan praten.

1: Ik denk een beetje van beide… het is zéker een mindset om door alle shit het mooie hoopje ellende te zien, neem het van iemand aan die al 1,5 jaar geen slaap heeft 😅😂. 2: Ik denk -absoluut niet lullig bedoeld 🤍/en nogmaals ik denk omdat ik me daarin kan inleven - dat je je deels schuldig voelt as je kindje weg is omdat je niet optimaal kan genieten van de momenten dat hij er wel is… 3: de vragen die jij jezelf moet stellen zijn: wat zijn je verwachtingen geweest voor je kindje en wat is daarvan over. Hoe kan jouw huidige situatie /relatie met je kindje veranderen, welke tijdspanne zit daaraan, om weer aan die verwachtingen te voldoen. Of moet je misschien verwachtingen veranderen? Daarnaast: is je kindje echt de hele dag vervelend of ervaar jij dat zo; is het 1: ga dan naar de HA voor je kindje, is het 2: ga dan naar de HA voor jezelf Als aller laatste; knap dat je dit durft te zeggen en heel veel succes! 🤍✨