Spijt?

Sorry als ik met dit bericht ouders kwets. Op een of andere manier heeft mijn kind mijn ik voor een deel afgepakt. Thuis voel ik me opgesloten, een krijsend kind aan je been, een krijsend kind tijdens het koken, een krijsend kind in de nacht Ben ik weg of is hij weg, dan voel ik me schuldig of heb ik het gevoel dat er een deel van mij mist, alsof er een puzzelstuk weg is en ik her gevoel heb ernaar te moeten zoeken. Ik snap moeders niet die meerdere kinderen krijgen, hoe doe je dat. Een is al om gek van te worden. Het zijn "fases", maar wel afschuwelijk. Mijn leven is niet meer van mij, eigenlijk is heel weinig nog van mij. Quotes als: "Je moet jezelf opnieuw ontdekken na het krijgen van een kind", bullshit. We zijn allemaal op zoek naar stukjes van onszelf die we hebben moeten inleveren met de komst van een kind. Het leven is een chaos geworden, waarin mijn brein altijd 10 tabbladen open heeft staan en ik alsnog dingen vergeet. Tijd voor mezelf, contact onderhouden met vriendinnen, ontspannen, alles moet op een waakvlam. Respect voor ouders die genieten van ouder zijn, geen idee hoe jullie dat doen. Is het een mindset, of moet je ouderschap "gewoon voelen"?