Weer in het ziekenhuis 😢

Even van me afschrijven. Mijn zoontje is sinds gisteren alweer opgenomen in het ziekenhuis. De vorige keer was het 7 oktober, nu dus 8 november. Ik hoop niet het een trend wordt, de volgende 9 december 😬. Rowin ligt in het ziekenhuis wegens benauwdheidsklachten, hij redt het niet zonder zuurstof. De vorige keer was een longontsteking de oorzaak en nu een lage luchtweginfectie. Hij heeft zwakke luchtwegen en bij een verkoudheid slaat het snel door op zijn luchtwegen. Het afgelopen weekend begon het met koorts afwisselend met normale temperaturen en verhoging. Maar vanaf maandagavond ging het bergafwaarts en ben ik dinsdag naar de dokter gegaan. Ergens had ik hoop, misschien een kuurtje mee, een zwaarder medicijn voor zijn pufjes. Maar helaas, toch doorverwezen naar de SEH. Ik voelde me wel wat zekerder, aangezien ik nu een beetje wist wat ik kon verwachten. De moed zakte wel in de schoenen toen we in precies dezelfde kamer belandde, zo'n déjà vu. Geen fijn gevoel. Inmiddels was Rowin ontzettend benauwd, en heel suf geworden. Zonder moeite kon hij verneveld worden met Ventolin, iets wat normaal veel strijd opleverde. Dat baarde de verpleging dan ook meteen heel veel zorgen. Rowin lag tegen mij aan en kon daardoor hem niet volledig zien. De waardes van zijn saturatie waren niet goed en en zijn ademhaling was heel snel. Aan alle verpleegkundigen voelde ik spanning. Ze kregen hem niet onder controle. En opeens was er totale paniek bij iedereen. Ik wist niet wat er aan de hand was. Rowin bleek helemaal weg te zakken en er was even een flinke daling in zijn hartslag. Ze moesten hem echt wakker schudden. Pffff onbeschrijfelijk wat er in die fractie van een seconde door je hoofd gaat. Zo heftig. Gelukkig kwam hij snel bij, maar dit was natuurlijk heel erg zorgelijk. Rowin heeft ontzettend veel medicatie toegediend gekregen, zo'n 100 pufjes Ventolin. En dat is veel, heel veel. Ook probeerden ze hem een infuus aan te brengen nadat hij iets beter zat in zijn waardes. Zo bizar, Rowin was zo overstuur en aan het strijden/ protesteren. En probeer hem dan maar rustig te krijgen en ook je eigen emoties uit te schakelen. Het lukt hoor, maar het blijft me wel bij. En toen prikten ze verkeerd, en het deed natuurlijk zoveel pijn bij Rowin. Gelukkig kwamen ze tit de conclusie dat dat niet ging helpen en staakten ze dit proces. Rowin had op een gegeven moment een hartslag van 210. We mochten door naar de kinderafdeling met twee hele betrokken kinderartsen. Één van hen bleef zelfs langer om echt goed het verschil te horen in zijn longen, of de Ventolin wat had gedaan. Ik merkte dat ik zelf wel strijdbaarder was dan de vorige keer, nu kenden we de klappen van de zweep inmiddels. Ik wilde dat ze alles echt goed onderbouwden. Waarom een derde antibioticakuur binnen een maand, waarom vernevelen als het hem zoveel stress oplevert en het vernevelen weinig oplevert??? Veel vragen die ik stelde en ze namen me serieus. De mega hoeveelheid Ventolin had wel zijn nodige bijwerkingen. Hij kon moeilijk slapen en werd geregeld trillend/ shakend wakker en was verward. In tegenstelling tot de vorige keer werd hij aan de Optiflow gelegd, zwaarder dan alleen zuurstof. Bij Optiflow wordt de zuurstof onder hoge druk in de longen geblazen. Vandaag was een dag van stabilisatie. Het gaat redelijk met hem, hij is nog wel goed ziek. Morgen hopelijk wat verbetering en kan hij over naar alleen een zuurstofbrilletje. En dan hopelijk vrijdag naar huis. Zowel ik als mijn vriend zijn onlangs gestart met een nieuwe baan. Dat is nu ook een grote stressfactor voor ons beiden. Uiteraard reageerde mijn werk begripvol en kan ik zorgverlof inzetten. Maar het is wel lastig, ik ben eigenlijk maar 2 volle weken echt aan het werk geweest. Bij mijn vriend ligt de druk nog hoger, hij heeft een hoge functie en er ligt veel verantwoordelijkheid bij hem. Het liefst is hij ook alle dagen erbij maar misschien moet hij morgen toch gaan werken. Ik word er verdrietig van als ik er aan denk. De dagen zijn slopend in het ziekenhuis. De muren komen op je af en er samen zijn is dan nog wel fijn. Ik vind het al zo lastig om 's nachts niet samen te zijn. We gaan het zien... Nu eerst hopen dat mijn kleine mannetje beter wordt ❤️.